Ένα ΝΑΙ για την Ελπίδα

γράφει ο Γρηγόρης Τσιούκας

Στις εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου 2015 ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, κουρασμένο από 5 χρόνια επίπονης προσπάθειας για την αποφυγή κατάρρευσης της χώρας, πίστεψε ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός και ο ΣΥΡΙΖΑ έφερναν επιτέλους την ελπίδα. Μια ελπίδα για το τέρμα της λιτότητας, μια ελπίδα για μια άλλη πολιτική με περισσότερη ευαισθησία, σεβασμό και αξιοπρέπεια.

Δυστυχώς η διαχείριση αυτής της ελπίδας από την κυβέρνηση Τσίπρα/Καμμένου με υπουργό Οικονομικών τον κ. Βαρουφάκη κατέληξε σε αδιέξοδο. Οι διαπραγματεύσεις με τους «θεσμούς» όχι μόνο δεν επιβεβαίωσαν τους εμπνευστές της συγκρουσιακής διαπραγμάτευσης, αλλά οδήγησαν σε προτάσεις πολιτικής, ακόμη και εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, οι οποίες ήταν όχι απλώς δυσβάστακτες, αλλά δεν είχαν και καμία σχέση με το προεκλογικό πρόγραμμα (της Θεσσαλονίκης) του ΣΥΡΙΖΑ.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η κυβέρνηση, πιεζόμενη τόσο από τους «θεσμούς» όσο και από το εσωτερικό της, επέλεξε μια εσπευσμένη και κακήν κακώς προσφυγή στο λαό διά του δημοψηφίσματος. Μια προσφυγή όχι επί υπαρκτής συμφωνίας, αλλά επί ενός σχεδίου (draft) πρότασης των δανειστών, το οποίο στο μεταξύ έχει αλλάξει με εκατέρωθεν νέες προτάσεις και πλέον είναι άνευ αντικειμένου. Μια προσφυγή εντός μιας ασφυκτικής προθεσμίας 7 ημερών (!) για τη διενέργειά του. Μια προσφυγή της οποίας το νομοθετικό πλαίσιο που τη ρυθμίζει άλλαξε σε μία νύχτα με πράξη νομοθετικού περιεχομένου προκειμένου να μην αναγκαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ να συνυπάρξει στην Επιτροπή του ΟΧΙ με τη Χρυσή Αυγή. Μια σειρά ζητήματα που ανάγκασαν ακόμη και τον ΓΓ του Συμβουλίου της Ευρώπης να δηλώσει δημόσια ότι το ελληνικό δημοψήφισμα δεν πληροί τα σχετικά διεθνή πρότυπα. Και προσοχή, η κριτική αυτή δεν ήταν και δεν είναι επί της αρχής για τη διενέργεια του δημοψηφίσματος, ούτε για την τυχόν πρόσκρουσή του στο Σύνταγμα. Ήταν και είναι για τον τρόπο διενέργειάς του και το ασαφές περιεχόμενό του. Κανείς απ` το εξωτερικό δεν είπε μην το κάνετε. Αντίθετα, ο κ. Σόϊμπλε ένιωσε την ανάγκη να δηλώσει ακόμη και ότι το 2011 κάθε άλλο παρά διαφωνούσε με το δημοψήφισμα Παπανδρέου!

Το timing, όμως, της κυβέρνησης ήταν αν μη τι άλλο ατυχέστατο. Την ίδια στιγμή που πρότεινε δημοψήφισμα το ελληνικό πρόγραμμα στήριξης έληγε και το τραπεζικό σύστημα περνούσε πλέον στη ζώνη του λυκόφωτος. Κάπως έτσι η ελπίδα της 25^ης Ιανουαρίου κατέληξε σε κλειστές τράπεζες, με ουρές συνταξιούχων σε ΑΤΜ για την τμηματική καταβολή της σύνταξής τους και με την οποιαδήποτε εμπορική συναλλαγή να έχει παγώσει. Με την οικονομική ζωή να έχει περιέλθει σε κώμα και με τα ταμεία, ιδιωτών, επιχειρήσεων και δημοσίου άδεια. Το κυριότερο, με τον άμεσο φόβο για το τι ξημερώνει η επόμενη μέρα. Και ιδίως η Δευτέρα του δημοψηφίσματος. Κάπως έτσι η ελπίδα κατέληξε σε φόβο.

Σήμερα ο Πρωθυπουργός καλεί και πάλι τον κόσμο να τον εμπιστευτεί. Καλεί και πάλι τους πολίτες να του εναποθέσουν τις ελπίδες τους. Υποστηρίζει ότι το ΟΧΙ θα του δώσει τη δύναμη να διαπραγματευτεί με καλύτερους όρους μια νέα συμφωνία. Και αν αυτό δεν συμβεί; Εκεί δεν υπάρχει καμία ξεκάθαρη απάντηση. Μόνο κάτι μισόλογα. Μπορούμε να εμπιστευτούμε τις ελπίδες μας σε μισόλογα; Και αν εμείς πάρουμε το ρίσκο, αντιλαμβάνεται ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση τις συνέπειες μιας ακόμη διάψευσης των ελπίδων μας;

Ας προφυλάξουμε τον εαυτό μας, ας προφυλάξουμε και την κυβέρνηση και την Αριστερά από ένα τραγικό λάθος ιστορικών διαστάσεων με ανυπολόγιστες συνέπειες για τις δεκαετίες που έρχονται. Στο κάτω-κάτω, παρά την κοντόθωρη στάση της κατά την κρίσιμη πενταετία της αντιμνημονιακής παράκρουσης και την αλαζονική αφέλεια που επέδειξε κατά την περίοδο των 5 μηνών διακυβέρνησης, δεν της αξίζει. Το κυριότερο όμως: Ας προφυλάξουμε, ας κρατήσουμε ζωντανές τις ελπίδες μας. Γι` αυτό την Κυριακή στο Δημοψήφισμα η επιλογή δεν μπορεί παρά να είναι το ΝΑΙ. Ένα ΝΑΙ για την Ελλάδα στην Ευρώπη. Ένα ΝΑΙ στην Ελπίδα

Ο Γρηγόρης Τσιούκας είναι νομικός

πηγή youpress.gr