Ο εφιάλτης των 977 σελίδων

γράφει η Κατερίνα Σαβουλίδη

Είναι 5 τα ξημερώματα κι εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ. Με κυνηγάνε οι 977 σελίδες, που τυπώθηκαν τουλάχιστον επί 300 φορές, μόνο για το νομοσχέδιο με τίτλο «Επείγοντα μέτρα εφαρμογής του ν.4334/2015 (Α’80)»,  που συζητήθηκε προχθές στην Βουλή. Με κυνηγάει ο περίπου 1 τόνος χαρτιού, τα 22 έλατα που κόπηκαν για να φτιαχτεί, τα μελάνια που χρησιμοποιήθηκαν και τώρα θα ρυπάνουν, ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση που όλα ανακυκλωθούν, το περιβάλλον. Το περιβάλλον μιας χώρας, που ένα από τα βασικά συγκριτικά της πλεονεκτήματα, είναι αυτό. Το κλίμα, η θάλασσα, η γη της. Μια χώρα που προσπαθεί να γλιτώσει τη χρεοκοπία, να περικόψει, τάχα μου, τις περιττές δαπάνες, να περισώσει ότι μπορεί για την επόμενη γενιά.

Πέρα από την κατασπατάληση πόρων, φαντάζομαι τις ώρες που χρειάστηκαν να δουλέψει κάποιος ή κάποιοι «απαραίτητοι» υπάλληλοι της Βουλής .  Κι όλα αυτά μόνο γι’ αυτό το ένα ΝΣ. Το ίδιο έχει προηγηθεί για όλα τα προηγούμενα ΝΣ, Μνημόνια, Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου κλπ. και το ίδιο θα γίνει για όσα ακολουθήσουν. Κι όλα αυτά σήμερα που η τεχνολογία προσφέρει τις γνωστές δυνατότητες. Που όλοι οι παραλήπτες αυτού του νομοσχεδίου έχουν, φαντάζομαι, το tablet τους. Που έχουν σπαταληθεί και σπαταλιούνται  δισεκατομμύρια σε επιχειρησιακά προγράμματα με βαρύγδουπα ονόματα, «Κλεισθένης», «Κοινωνία της Πληροφορίας» κλπ, για τη ρημάδα την ψηφιακή σύγκλιση και μηχανοργάνωση του Ελληνικού Δημοσίου.

Δεν σας κρύβω ότι ζήλεψα πολύ βλέποντας, τις προηγούμενες μέρες, εικόνες από τα Κοινοβούλια άλλων χωρών. Οι βουλευτές είχαν μπροστά τους το κείμενο σε ηλεκτρονική μορφή, ψήφιζαν με το πάτημα ενός κουμπιού και το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας εμφανιζόταν αυτόματα στο μεγάλο ηλεκτρονικό πίνακα της αίθουσας. Γρήγορα, εύκολα, αξιόπιστα και οικονομικά. Βάλτε τώρα δίπλα σαν εικόνα και ήχο την ψηφοφορία στην Ελληνική Βουλή, στις 4 τα ξημερώματα, με τον κ. Μητρόπουλου να διαβάζει ένα- ένα τα ονόματα των 300 και τους βουλευτές να απαντούν ναι, όχι ή παρών και πείτε μου αν θέλετε να κλάψετε ή να γελάσετε. Και τα δύο θεμιτά.

Ξέρω τι σκέφτεστε; Αυτά είναι τα σημαντικά; Εδώ ο κόσμος δεν έχει να φάει, περιμένει στις ουρές για το «εξαντάρι το επιούσιο»,  χρωστάει στις τράπεζες, θα του πάρουν το σπίτι, θα του κουρέψουν τις καταθέσεις. Εδώ έχουμε μεγάλα ιδεολογικά προβλήματα και συζητήσεις περί Δημοκρατίας, ποιος είναι πατριώτης και ποιος προδότης, ποιος είναι πιο Αριστερός και ποιος πιο Ευρωπαίος, αν είναι καλύτερα μέσα ή έξω από την Ε.Ε., αν θα μας σώσει το ευρώ ή η δραχμή. Συγνώμη αλλά κατά τη γνώμη μου αλλού θα κριθεί το παιχνίδι. Όσο θεωρούμε ριζοσπαστική την αφισοκόλληση και περιττή την ανακύκλωση, μείζον θέμα το «διαζύγιο» ή όχι στο ΣΥΡΙΖΑ και ελάσσον την προστασία του περιβάλλοντος, αντίσταση κατά της κρατικής βίας τις καταστροφές και τις καταλήψεις και «γραφική» την διαμαρτυρία για την διαχείριση των απορριμμάτων (που ο Θεός να την κάνει διαχείριση) στη χώρα μας, δεν βλέπω να έχουμε σωτηρία. 

Καλό είναι να θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, το μόνο που μπορείς να αλλάξεις, είναι ο εαυτό σου. Κι εμείς πρέπει επειγόντως να αλλάξουμε. Αν δεν το κάνουμε, δεν θα μας φταίνε οι δανειστές, οι κακοί ξένοι, αυτοί που μας ψεκάζουν ή ο κακός μας ο καιρός. Η ευθύνη θα είναι όλη δική μας.

Δημοσιεύτηκε στο cretalive.gr  και αναδημοσιεύεται εδώ με την άδεια της αρθρογράφου.