Μη πετάξεις τίποτα... #12

[...] Βιβλία, χαρτιά, στοίβες οι εφημερίδες, σκόρπια τα περιοδικά. Χάρτινοι φάκελοι και αποκόμματα. Η μυρωδιά του χαρτιού ανάμικτη με εκείνη ενός φτηνού ελληνικού καπνού για τσιμπούκι. Ένα μικρό γραφείο με παραλληλογράφο. Κάποια σχέδια που δεν τελείωσαν ποτέ. Δύο πολυθρόνες που έδιναν καθημερινά μάχη για να μην εκτοπιστούν στη μικρή βεράντα που ανοιγόταν έξω από το "σαλόνι". Βιβλία και χαρτιά[...]

Αν αποφάσιζε κάποτε να τακτοποιήσει το...καθιστικό του, τούτα τα μικρά διαμαντάκια θα τα έβαζε σε φάκελο πορτοκαλί.  Μέχρι τότε θα τα παρουσιάζει εδώ.  Με μια σειρά που έχει στο κεφάλι του...

   

Α.ΣΤΕΓΟΣ

"Μη πετάξεις τίποτα..."  Την τελευταία μέρα του μήνα στο "τετράδιο εξόδου".

Πότισμα και συναναστροφή

γράφει η όλγα σελλά

Σαν βγαλμένη από άλλη εποχή έμοιαζε η εικόνα που είδα χθες σ' έναν κήπο σε δήμο της Αθήνας, που έχει ακόμα μονοκατοικίες, κήπους και ανθρώπους που γειτονεύουν: μια γυναίκα αφιέρωσε όλο της το απόγευμα για να ποτίσει τα φυτά (τριών ορόφων) των φίλων ή γνωστών της. Το σίγουρο είναι, πάντως, ότι είχε αναλάβει αυτή την υποχρέωση για τις μέρες που εκείνοι λείπουν.

Κόντευα να ξεχάσω αυτή την αγωνία, κόντευα να ξεχάσω αυτή τη συναναστροφή. Πριν από λίγα χρόνια, ένας από τους πονοκεφάλους λίγο πριν από τις διακοπές δεν ήταν ούτε το πού θα πάμε ούτε το πόσα θα πληρώσουμε ούτε αν θα βρούμε θέση στο καράβι για το αυτοκίνητο... Το μεγάλο άγχος ήταν ποιος θα ποτίζει τον κήπο και τα μπαλκόνια μας... Και τότε, επιστρατεύονταν φίλοι που τους άρεσε να μένουν στην Αθήνα όταν οι άλλοι έκαναν διακοπές ή άλλοι που τύχαινε να παίρνουν ανάποδα με μας άδεια και επισκέπτονταν το άδειο σπίτι μας δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα. Μοναδικός και αποκλειστικός λόγος της επίσκεψης, το πότισμα. Με τη σειρά μας ανταποδίδαμε όταν εκείνοι έκαναν τις δικές τους διακοπές.

Εδώ και μερικά χρόνια, το αυτόματο πότισμα, αυτή η ζείδωρη «μηχανική υποστήριξη» γλαστρών και κήπων, μας έχει απελευθερώσει και την ίδια στιγμή μας έχει... απομονώσει. Καμιά αγωνία δεν έχουμε πλέον -όσοι αποδεχθήκαμε αυτή την εξαιρετική εφεύρεση και την απλώσαμε ως άλλη περικοκλάδα στα μπαλκόνια και στους κήπους- για το ποιος θα ποτίζει τα φυτά μας, κανέναν πονοκέφαλο για το πού θ' αφήσουμε τα κλειδιά, για το αν θα κλείσει καλά φεύγοντας ο περιστασιακός ποτιστής των φυτών μας, για το αν θα ανταποκριθεί στις... ευαισθησίες του ιβίσκου, του νυχτολούλουδου, της πικροδάφνης, του βασιλικού, της μαντζουράνας, του γερανιού, της μπουκαμβίλιας...

Με το αυτόματο πότισμα είμαστε πιο ανεξάρτητοι, πιο αυτάρκεις και λιγότερο... κοινωνικοί. Εχει ακριβώς τις ίδιες συνέπειες με οποιαδήποτε άλλη εφεύρεση που αντικαθιστά τα ανθρώπινα χέρια, διευκολύνει τη ζωή μας, αλλά μας στερεί την επαφή με το χειροποίητο, μας αποστερεί την οικειότητα, την προσωπική εμπλοκή. Και την επικοινωνία. Τώρα τα τηλέφωνα πριν από τις διακοπές περιορίζονται στους αποχαιρετισμούς, στη διευθέτηση των τελευταίων λεπτομερειών του ταξιδιού, ποιαν ώρα θα συναντηθούμε στο λιμάνι ή στο αεροδρόμιο, ποιος θα ταΐζει τη γάτα, το σκύλο ή το καναρίνι.

Το αυτόματο πότισμα είναι μια σωτήρια λύση που προστίθεται στα γεμάτα από ηλεκτρονικά είδη σπίτια μας, στη γεμάτη από μηχανές και ευκολίες ζωή μας. Μακαρίζω τον εφευρέτη του αυτόματου ποτίσματος. Διευκόλυνε τη ζωή μας (και των φυτών μας) και κυρίως τα καλοκαίρια μας. Ομως, κάθε νέα μηχανή, κάθε νέο προϊόν που σκοπό έχει να διευκολύνει τις καθημερινές κινήσεις έχει ήδη προσθέσει σε όλους ώρες κενού, μοναξιάς και αποξένωσης.

εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 21.07.2009