Οι εντιμότατοι φίλοι μου... Γιώργης Ζαχαράκης

Στην στήλη αυτή το λόγο θα έχουν… «οι εντιμότατοι φίλοι μου...». Πολίτες αυτής της πόλης, σύντροφοι της καθημερινής μου ζωής, άνθρωποι σημαντικοί… Δίνουμε τις ερωτήσεις και εκείνοι-ες  θα καταθέτουν τις απαντήσεις. Φτιάχνουμε μαζί ένα φωτογραφικό άλμπουμ με περισσότερες λέξεις.

Κρατάμε για εμάς την πολυτέλεια ενός υστερόγραφου...

Γεννήθηκα… νεογνό, χωρίς αίσθηση της ύπαρξής μου για να ανακαλύψω μεγαλώνοντας ότι περιτριγυρίζομαι από γυναίκες, την προγιαγιά μου, την γιαγιά μου, την μάνα μου και αργότερα την αδερφή μου, την γυναίκα μου και τις κόρες μου.

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μου... είναι οι αντιφάσεις μου.

Το μεγαλύτερο μειονέκτημά μου... η φλυαρία, λένε οι γύρω μου και τείνω να συμφωνήσω αν δεν ανέβαλλα συνεχώς ότι θεωρώ ανούσιο και βαρετό.

Η αγαπημένη μου απασχόληση... είναι η διαφόρων, κυρίως ανατρεπτικών, θεωριών επίσκεψις.

Η αρετή που θαυμάζω περισσότερο σε έναν άνθρωπο... είναι το να χρησιμοποιεί τις ικανότητές του για μη ιδιοτελείς σκοπούς. Αλληλεγγύη ποτισμένη με ευφυΐα.

Θεωρώ σημαντικό στους φίλους μου... να είναι ειλικρινείς και να αντιμετωπίζουν τη ζωή με  χιούμορ, καμιά φορά και με αυτοσαρκασμό.

Θα ήθελα να γίνω... μουσικός, να ετοιμάζω για καιρό τον “τέλειο” αυτοσχεδιασμό που θα παιχτεί ίσως μια στιγμή, και θα χαθεί για πάντα. 

Θα ήθελα να ζήσω... τη μια στιγμή που περιέγραψα προηγουμένως.   

Το χρώμα μου... είναι το κατάλευκο λευκό του ασβέστη στον ήλιο του Λιβυκού.

Συχνά αναρωτιέμαι... αν οι άνθρωποι είναι όντα λογικά... ή τελοσπάντων λογικότερα των “αλόγων”.

Θεωρώ ενδιαφέρον... να απαντάω σε μια συνέντευξη στον κειμενογράφο μου. Πηγαίνω πάνω κάτω τον δρομέα και διορθώνω, αναπτύσσω σχολαστικά τις απαντήσεις μου δίχως να είμαι καθόλου βέβαιος ότι η πρώτη εξυπνακίστικη απάντηση δεν ήταν καλύτερη (για ποιον;) της τελικής επεξεργασμένης.

Αγαπώ... με λιγότερη τόλμη απ’ όση θα ήθελα να αγαπώ!

Διάβασα... εκτός πολλών άλλων πολύ ευχάριστα “Τα ημερολόγια των άστρων” του Stanislaw Lem, καθόρισε όμως τον τρόπο που σκέφτομαι η Tractatus Logico-Philosophicus του Λούντβιχ Βιτγκενστάιν.

Ταξιδεύω... με το μυαλό μου πιο ευχάριστα απ’ ότι με το σώμα μου, το οποίο, για αγνώστους λόγους,  κρύβει αδράνεια μεγαλύτερη της μάζας του (που δεν είναι μικρή). Όταν ξεκινήσω πάλι δύσκολα σταματώ (αδράνεια).

Μου αρέσει... η καλή παρέα που ξαφνικά συντονίζεται σε μια οντότητα μεγαλύτερη του συνόλου των μελών της.

Δεν μου αρέσει... η πολυκοσμία, κυρίως όταν του καθενός η προσοχή είναι στραμμένη αλλού.

Οι άνθρωποι γύρω μου... νομίζω ότι με αντιμετωπίζουν με κατανόηση όταν γίνομαι δύσκολος ή παράξενος.

Θα ήθελα να συναντήσω... τον Douglas Adams να λέει ιστορίες, μια βραδιά, γύρω από τη φωτιά της κατασκήνωσης, σε έναν από τους προορισμούς του στο “Τουρίστες στον πλανήτη Γη”! 

Ήρωας μου… οι μάνες (όλες).

Φαντάζομαι... πολλά και διάφορα, ελπίζω αυτό να μην μου προκαλέσει προβλήματα στο μέλλον.

Ανησυχώ... όταν οι ηλίθιοι αναλαμβάνουν θέσεις εξουσίας, περισσότερο από όταν οι τρελοί ή οι ιδιοτελείς κάνουν το ίδιο.  

Αγ.Νικήτας Αστερούσια [φωτο Γ.Ζ.]

Μισώ... τις ουρές στα μουσεία και τις συναυλίες. Γενικώς δυσανασχετώ στις ουρές, αλλά σε αυτές συγκεκριμένα καταντώ συνεχώς να σταθμίζω την ψυχική ζημιά με το επερχόμενο όφελος κάτι που με εμποδίζει να απολαύσω την ίδια την τέχνη. Νομίζω ότι το Λούβρο δεν θα το επισκεφθώ ποτέ, και ότι η κόλαση είναι μια ουρά που νομίζουμε ότι μας οδηγεί στην μεγαλύτερη μας επιθυμία, δεν τελειώνει όμως ποτέ!

Θαυμάζω... όσους ζουν παρορμητικά, χωρίς να τους ζηλεύω όμως.

 

Θέλω να... πάω κάπου που δεν έχει ξαναπάει κανείς.

Από την Ιστορία... με συγκινεί η επανάληψη του ίδιου πάντα λάθους (είμαι απαισιόδοξος).

Θα άλλαζα στην πόλη μου... τους μισούς κατοίκους.

Θα άλλαζα στον κόσμο... την συλλογική αφήγηση, τα υπόλοιπα αλλάζουν μόνα τους.

Εύχομαι... τα παιδιά μας να ζήσουν σε καλύτερη Ιστορία!

Πολιτική... είναι ο συλλογικός αγώνας για την κατάκτηση της ουτοπίας.

Πολιτικοί... στην κεντρική σκηνή θα είναι πάντα χειριστές και δημαγωγοί, όσο οι πολίτες δεν είναι οι ίδιοι “πολιτικοί”.

Μου ταιριάζει η φράση... “Τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου”

Θα ήθελα να ρωτήσω... “Γιατί;” ...και για τα όμορφα και για τα άσχημα του κόσμου.

υγ. Διαβάσω το βιογραφικό του: "αποφοίτησε το 2002 από τη σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ με δίπλωμα στον τομέα Συνθέσεων Τεχνολογικής Αιχμής". Κρατώ τη "σύνθεση" και την "αιχμή", ο ίδιος προφανώς κρατά όλο τον τίτλο του διπλώματός του. Επιχειρώ και τα ταιριάζω με "τις αντιφάσεις του", το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του, όπως γράφει. Αρχίζει να σχηματίζεται μια πρώτη εικόνα. Προσθέτω ένα ακόμη χαρακτηριστικό. Δεν θα τον συναντήσουμε ποτέ στο Λούβρο... "Μισώ", γράφει "τις ουρές". Ο Γιώργης διεκδικεί και κερδίζει χώρο. Απλώνει τα όρια της γλώσσας, απλώνει τα όρια του κόσμου. Δηλώνει απαισιόδοξος, γράφει για την ουτοπία, μιλά με όρους συλλογικής αφήγησης. Θυμάται, ως βίωμα, τους χειμώνες στο Καλάμι της Βιάνου και τα καλοκαίρια στη Ψαρή Φοράδα. Ζει, εργάζεται και δημιουργεί στο Ηράκλειο. Σταματώ εδώ. Αξίζει να τον συναντήσει κανείς.