Τα δεύτερα, δικά μου! [19.04.2015]

[...]Κούρασαν το κορμί τους στο παιγνίδι των κορμιών. Είναι ο κόσμος μια πόλη, δυό άνθρωποι, ένα πιάτο φαγητό, ένα κρεβάτι, ένα αγκάθι, μια αγκαλιά. Τα μάτια σου. Ένα μπουκάλι αλκοόλ. Ένα χελιδόνι έτοιμο για το ταξίδι της αναχώρησης.  Κράτησα βέβαια, και σημεία αναφοράς. Τα γράμματά σου, τη μελαγχολία του Φάνη, το κόκκινο πουλόβερ... 

 

ΥΓ. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

  

Α.ΣΤΕΓΟΣ [19.04.2015]

1. Έχει αποκτήσει πια ικανές συνήθειες, είναι ορισμένος. Ξυρίζεται πάντα από το ίδιο μάγουλο. Προτιμά σκέτο τον καφέ του. Καπνίζει τσιγάρο χωρίς φίλτρο. Πίνει με διάρκεια ουίσκι. Σκέφτεται πάντοτε αριστερά και ψηφίζει κατά κρίση.

Αγαπά εξακολουθητικά όσες γυναίκες τον αγάπησαν. Ποθεί εκείνες που τον αρνήθηκαν, με πόθο αυξανόμενο. Προτιμά τα σκοτεινά χρώματα και τη Ζωή. Φωνάζει. Είναι νευρικός, έχει πάντα μια παραίτηση στην κωλότσεπη.

Βιοπορίζεται την ημέρα, ζει τη νύχτα.  Διαβάζει ποίηση.  Έγραψε  πρόσφατα τον στίχο «Άσε το φως ... Τώρα μπορώ ξανά να σε κοιτάζω, Έρωτα» με πένα parker. Γυρνά ανά τακτά διαστήματα στο παρελθόν του και μένει εκεί.

Ανακάτευε φωτογραφίες. 

Διάβαζε ξανά τα γράμματα της. Έκλεινε αυτή τη φορά όλους τους λογαριασμούς. Έθαβε μαζί με τις κούτες και το παρελθόν τους. 

Κοντοστάθηκε μπροστά στον τελευταίο φάκελο. Αρχειοθετούσε τα τηλεγραφήματά της. Βρέθηκε μπροστά τους. Ήταν πάντα ολιγόλογη.  Έβλεπε να περνούν σκηνές της κοινής τους ζωής. Δεν τελειώνει τίποτα. Υπάρχουν οι λέξεις. Ζεσταίνουν και παγώνουν. Υπάρχουν δύο, τρεις, τέσσερις λέξεις να τον ταλαιπωρούν: «σ`αγαπώ», «έρχομαι στις πέντε», «δεν θα ανεβώ. Αντιπρόσκληση».

Δεν θέλησε να προσθέσει ούτε μια λέξη. Κάτι στριφογύριζε στο μυαλό του. Μα το `διωξε, χωρίς επιστροφή, η μαγεία της ανάγνωσης.   

Η μαγεία της ανάμνησης. 

2. Το πλοίο της επιστροφής

Την λένε Μαρία

Μουσικός, ετών 29

Το χαμόγελό της απάντησε

Στο βασανιστικό 

Στο επώδυνο ερώτημα

"Γιατί καπνίζουμε". 

Αυτή είναι η εικόνα

Το ποίημα γράφτηκε

Όσο πίναμε καφέ

Στο κατάστρωμα 

Του πλοίου 

Της επιστροφής. 

3. Ήθελε και σκεφτόταν να βιδωθεί στην καρέκλα του. Οι κινήσεις του να οριζόταν από την κίνησή της. Όπως ο ερωτευμένος συντονίζει τα βήματά του με τις επιθυμίες Της, έτσι και ο γραφιάς οφείλει να περιορίσει τη ζωή του. 

Στην κατάσταση του ερωτευμένου γραφιά δεν μπορεί να απαντήσει ούτε η ζωή ούτε η γραφή.

4. Εισιτήριο αναχώρησης

Το πρώτο τους ταξίδι ήταν μια επιστροφή. Βρέθηκαν για λίγο, τυχαία στην ίδια πόλη. Αγαπήθηκαν σε φτηνά ξενοδοχεία. Άλλαζαν κάθε βράδυ κατάλυμα. Κανένα δεν ήθελαν να νοιώσουν δικό τους. Ο παιδικός τους έρωτας είχε την μυρωδιά των δωματίων τους. Τώρα, δεν θα την πρόδιδαν σε λευκά, αποστειρωμένα σεντόνια. Δυό σακίδια είχαν, ρούχα λιγοστά, τα μολύβια του εκείνος, τα χρώματά της η Χ. Έγραφε εκείνος, φιλοδοξούσε να τελειώσει τις "ταξιδιωτικές αναμνήσεις", για την εφημερίδα του. Ζωγράφισε η Χ., πίστευε ότι είχε το θέμα για την επόμενη ατομική της έκθεση: "Ελευθερία είναι να φεύγεις". 

Έφυγαν μαζί. Απόφαση της τελευταίας νύχτας. Είχαν αλλάξει όλα σχεδόν τα motel της πόλης. 

-"Που θα μείνεις αύριο, Καλή μου;"

-"Μαζί σου στο ταξίδι της επιστροφής. Σε καμπίνα πρώτης θέσης. Το πλοίο φεύγει αύριο στις 12 το μεσημέρι. Λεφτά έχω! Οι περαστικοί έρωτες δεν κοστίζουν πολύ. Σε δυό μέρες θα χαθώ".

Την χάρηκε όσο ποτέ. Δεν την έχασε, δεν την άφησε ούτε ένα λεπτό. Το κορμί και το μαυλό του κράτησαν ακριβές λεπτομέρειες. Τα μολύβια του ακίνητα, ανέπαφα τα χαρτιά του. Δεν τα άγγιξε καθόλου. Δεν είχε άλλο χρόνο. 

Τον ακολούθησε παντού. Σε απίθανες γωνίες του πλοίου. Στο σαλόνι όταν όλοι είχαν αποκοιμηθεί. Στο μπάνιο, στην διπλή τους κουκέτα. Του έδωσε το κορμί της πολλές φορές. Το μυαλό της δεν το πείραξε. Ταξίδευε αλλού. Μακριά. Ήδη στο επόμενο ταξίδι. Του έμεινε πιστή. Δυό μέρες τα χρώματά της έμειναν στεγνά. 

Βρήκε εύκολα ταξί στην μικρή τους πόλη. Ξύπνησε πρώτη και ετοιμάστηκε αθόρυβα. Έστησε το μικρό της καβαλέτο απέναντι από το γυμνό του κορμί. Η νεκρή του στύση αποτυπώθηκε στο χαρτί, σφραγίδα ενός "αντίο".  Κατέβηκε γρήγορα και σε είκοσι πέντε λεπτά έπεφτε με γαλήνη στην αγκαλιά του μπαμπά της. 

Το κορμί της ήταν ακόμα πάνω του. Μα, έλλειπε. Ήταν μόνος στην καμπίνα. Ούτε τα χέρια του, ούτε η τελευταία του ελπίδα, η φωνή του, την ανακάλυψαν. Το ήξερε, το συνειδητοποίησε, μόλις κατάφερε να κρύψει τη γύμνια του, στο επίμονο σκούντημα του καμαρότου. 

-"Πόση ώρα έχω να ετοιμαστώ;"

-"Όσο πιο γρήγορα μπορείτε,  Κύριε. Το πλοίο έχει δέσει στο λιμάνι μιάμιση ώρα τώρα". 

Μετρούσε ήδη ανάποδα. 

Ενενήντα λεπτά μόνος. Σηκώθηκε.

Ενενήντα πέντε στο μπάνιο. Δεν ξυρίστηκε, πήρε ένα ζεστό ντουζ.

Στα εκατό είκοσι λεπτά μοναξιάς είδε πίνακες απλωμένους στα τείχη της γενέθλιας του πόλης.

Δεν τον περίμενε κανείς. Η βόλτα μόλις άρχιζε και δεν είχε κανένα λόγο να βιάζεται. 

Δεν θα την αναζητήσει. Θα έβλεπε την μάνα του και θα έφευγε.

Έκλεισε ήδη εισιτήριο αναχώρησης. 

5. Νέες κυκλοφοριακές ρυθμίσεις

Μονόδρομοι

Κυκλικές πορείες

Αδιέξοδα.

Νέοι δρόμοι

Αυτιστικές κινήσεις

Παρελθόν.

Άνθρωποι.

Ζωές.

Έρωτας.

 

υγ.

Στο τελευταίο του σημείωμα - τρεις φράσεις που λένε τα πάντα: "Ο θνητός άνθρωπος δεν έχει άλλο αθάνατο πάρεξ την ανάμνηση που κουβαλά και την ανάμνηση που αφήνει". - "Δούλεψα, προσέφερα στους ανθρώπους ποίηση, μοιράστηκα τα βάσανα των πολλών". - " Έψαξα να βρω τον εαυτό μου". 

Η "διαθήκη" του Paveze για τον έρωτα, την πολιτική και την ποίηση. 

Τέλος η πράξη του -η πράξη του αυτόχειρα.

Φωτογραφία: News Lovers της Jordan Tiberio