Η κυρία Μωβ #8

[περίληψη προηγουμένων] 

Ο κ. Κόκκινος μένει όλο το βράδυ στο προσκέφαλο της κ. Μωβ. Αναπολεί τις δικές του ατέλειωτες ώρες στο νοσοκομείο αυτό, την παλιά του λειψή ζωή. Γαληνεύει, στο μπαλκόνι, με δυό τσιγάρα. Αγναντεύει την άδεια πλατεία του πανεπιστημίου... Οι μπάτσοι χωρίς να φάινονται κάνουν την δουλειά τους

Η κ.Μωβ άνοιξε τα μάτια της. Κίτρινα, λεπτά Λίλιουμ στόλιζαν το ανθοδοχείο. Μια κάρτα λιλά ήταν δίπλα τους. Το μπορντώ παλτό της κρεμασμένο στην πόρτα της ντουλάπας. Το φόρεμά της στην κρεμάστρα, τα πράσινα παπούτσια της αφημένα κοντά στο κρεβάτι. Με ένα τακούνι λειψά. 

Τελειώνουν εδώ τα χρώματα. Το λευκό κυριαρχεί παντού. Οι κουρτίνες, που κρύβουν τον κόσμο, τα σεντόνια, που σκεπάζουν το κορμί της, οι γάζες που καλύπτουν το κεφάλι της. Οι γάζες... 

Έπαιζε πάντα με αυτές ο άντρας της. Τις έκλεβε απο το νοσοκομείο. Με την αθωότητα ενός παιδιού τις έφερνε στο σπίτι. "Για τα κολλάζ μου!", της έλεγε. Κάτι ζωγραφιές, κάτι χρώματα έβαζε πάνω σε αυτοσχέδιους καμβάδες και έπειτα τα σκέπαζε, τα κάλυπτε με γάζες νοσοκομειακές. Είχε ανακαλύψει αυτό το...παιγνίδι και χανόταν με τις ώρες στο υπόγειο του σπιτιού τους. Έφευγε για λίγο από την κοινή τους ζωή για να γυρίσει πάλι, είκοσι χρόνια νεώτερος, με το νέο του έργο. 

"Για σένα! Σε κρύβω πίσω από το διάφανο να σε έχω για πάντα. Εσύ είσαι το έργο μου. Εσύ την κάθε φορά!"....

[συνεχίζεται]