Μη πετάξεις τίποτα... #9

[...] Βιβλία, χαρτιά, στοίβες οι εφημερίδες, σκόρπια τα περιοδικά. Χάρτινοι φάκελοι και αποκόμματα. Η μυρωδιά του χαρτιού ανάμικτη με εκείνη ενός φτηνού ελληνικού καπνού για τσιμπούκι. Ένα μικρό γραφείο με παραλληλογράφο. Κάποια σχέδια που δεν τελείωσαν ποτέ. Δύο πολυθρόνες που έδιναν καθημερινά μάχη για να μην εκτοπιστούν στη μικρή βεράντα που ανοιγόταν έξω από το "σαλόνι". Βιβλία και χαρτιά[...]

 

 

Αν αποφάσιζε κάποτε να τακτοποιήσει το...καθιστικό του, τούτα τα μικρά διαμαντάκια θα τα έβαζε σε φάκελο πορτοκαλί.  Μέχρι τότε θα τα παρουσιάζει εδώ.  Με μια σειρά που έχει στο κεφάλι του...

   

Α.ΣΤΕΓΟΣ

"Μη πετάξεις τίποτα..."  Την τελευταία μέρα του μήνα στο "τετράδιο εξόδου".

Οι βιβλιοπώλες ξαναβρίσκουν...ρόλο

γράφει η Μ. Αδαμοπούλου

Τα βιβλία που πουλάνε τα διαβάζουν! Και όχι μόνο. Κάνουν την κριτικάη τους και φοβούνται να εκθέσουν στην προθήκη του βιβλιοπωλείου τους, δίπλα στις εκδόσεις που φιγουράρουν, τη γνώμη τους. Λέξεις του νου και της καρδιάς που δεν εντάσσονται σε κανένα ρεύμα και διεκδικούν ένα κομμάτι ελευθερίας αντί μιας τεκμηριωμένης κριτικής. 

Ποιοι είναι; Οι βιβλιοπώλες των Παριζιάνικων βιβλιοπωλείων. Θέλοντας να αντιμετωπίσουν με τον τρόπο τους την κρίση του βιβλίου, αλλά και την πληθώρα των εκδόσεων οι βιβλιοπώλες απαρνήθηκαν την απλή πώληση και τόλμησαν να καταθέσουν την άποψη τους για το "προϊόν που εμπορεύονται".

Η ιδέα τους βρήκε ανταπόκριση και οι αναγνώστες που μέχρι πρότινος χανόντουσαν ανάμεσα στους τίτλους και στους διαδρόμους των βιβλιοπωλείων άφηναν ένα πλατύ χαμόγελο καθώς αντίκριζαν τις μικρές σημειώσεις για τα βιβλία που προτιμούσαν. "Είχαμε αρχίσει να βαριόμαστε τα βιβλιοπωλεία-μουσεία", λένε. "Το βιβλίο είναι κάτι ζωντανό και είναι κρίμα να χάνεται". Έτσι εκτός από τις νέες εκδόσεις έδωσαν τη δυνατότητα σε περασμένα αλλά σημαντικά βιβλία να ξαναβρούν τη θέση τους ανάμεσα στο κοινό. Όμως οι βιβλιοπώλες αυτού του είδους ποτέ δεν ασχολούνται με ένα βιβλίο που είτε δεν έχει τη δική τους ανάγκη, είτε δεν αξίζει. Άλλωστε οι δικές τους "σημειώσεις - κριτικές" έχουν πάντα στόχο να αποδώσουν στα βιβλία τη χαμένη τους ίσως η ξεχασμένη τους αξία.

Όπως και νάχει με τη μέθοδο αυτή που παίρνει μέρα με τη μέρα διαστάσεις σημαντικές, στη Γαλλία πάντα, ο βιβλιοπώλης ξαναβρίσκει τον παλιό του χαμένο ρόλο και το κοινό αποκτά και πάλι μέσα στο βιβλιοπωλείο-στέκι μια πιο ζωντανή σχέση με το βιβλίο. 

Όλα αυτά κάτι μου θυμίζουν. Ιστορίες μια δεκαετίας πίσω που ίσως αξίζει να επαναληφθούν.

εφημερίδα Η ΑΥΓΗ,  στήλη  ε ξ  α φ ο ρ μ ή ς , 20.09.1997