γράφει ο Γιάννης Μεϊμάρογλου
Οι θολές παιδικές αναμνήσεις ξαναζωντανεύουν μπροστά μας. Ηταν τότε,
το '65, που οι Νόβες, οι Τσιριμώκοι και οι Στεφανόπουλοι προσπαθούσαν
με κάθε... μέσον να πάρουν ψήφο εμπιστοσύνης και η Αριστερά αγωνιζόταν
στους δρόμους να ματαιώσει τα σχέδιά τους. Τελικά, κυβέρνηση έκανε η...
χούντα! Πολλά έχουν αλλάξει βέβαια μέχρι σήμερα, ή έτσι νομίζουμε
τουλάχιστον. Η βία και η νοθεία οργίαζαν σε μια χώρα που προσπαθούσε να
βρει τον μετεμφυλιακό βηματισμό της, να εγκαθιδρύσει μια αξιόπιστη και
σταθερή Δημοκρατία. Διαφορετικά τα σημερινά προβλήματα σε μια
δημοκρατική και ευρωπαϊκή Ελλάδα, βουτηγμένη όμως στην κρίση και το
χρέος, που προσπαθεί να ορθοποδήσει και να πάει μπροστά.
 |
| Γιάννης Γρηγοριάδης «Μarks of Identity», 2013 |
Υπάρχουν
βέβαια και μια σειρά ανησυχητικές υπενθυμίσεις... Η Δεξιά εξακολουθεί
να κοιτάζει... ακροδεξιά, ενώ οι χρυσαυγίτες αναπληρώνουν επάξια τους
ΕΚΟΦίτες που στο μεταξύ στελέχωσαν -και εξακολουθούν να στελεχώνουν- τις
μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις της παράταξής τους. Η Αριστερά, από την
άλλη, συνεχίζει να μηδενίζει κάθε προσπάθεια που δεν προέρχεται απ'
αυτήν και να φορτώνει αποκλειστικά στους... άλλους τις ευθύνες των
δεινών που μας πλήττουν. Το χειρότερο απ' όλα, ωστόσο, είναι η
προσπάθεια αναβίωσης του νοσηρού κλίματος της αποστασίας και μάλιστα από
νέους πολιτικούς που δεν γνώρισαν τη δύσκολη εκείνη περίοδο και τις
τραγικές της συνέπειες. Ανώνυμες και επώνυμες καταγγελίες για
εκβιασμούς, πιέσεις και χρηματισμούς έρχονται να δηλητηριάσουν την
πολιτική ατμόσφαιρα σε μια πολύ κρίσιμη για το μέλλον της χώρας εποχή.
Πλημμύρισε η Βουλή με «αποστάτες» του βουλευτικού αξιώματος που -πλην
φωτεινών εξαιρέσεων- ενδιαφέρονται κυρίως για τη δική τους επανεκλογή,
παρά για την εκλογή του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας.
Αποδεικνύεται, για ακόμα μία φορά, ότι η κρίση που βιώνουμε είναι, πριν
απ' όλα, κρίση του πολιτικού συστήματος και ότι η ριζική ανασυγκρότησή
του έχει γίνει υπερεπείγουσα ανάγκη. Ούτε μπορεί να συνεχίζει ανέγγιχτο,
σαν να μην έχει συμβεί τίποτα απολύτως, ούτε και πρέπει να απαξιωθεί
στο σύνολό του, γιατί τότε υπάρχει ο κίνδυνος ν' ανοίξει η κερκόπορτα...
Το πολιτικό σύστημα της χώρας πρέπει να θωρακιστεί με θεσμούς και
κανόνες που θα εξασφαλίσουν τη διαφάνεια και τη δημοκρατική λειτουργία
του και να ανανεωθεί σε ιδέες και πρόσωπα. Μέσα σε συνθήκες ακραίου
λαϊκισμού, όπου άλλοι πιστεύουν ότι... έχουμε χούντα, και άλλοι δεν
φαίνεται να... ενοχλούνται ιδιαίτερα στην ιδέα της, το περιβάλλον ευνοεί
την επώαση του αβγού του φιδιού. Μακάρι να το συνειδητοποιήσουμε πριν
να είναι πολύ αργά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου