Τα δεύτερα, δικά μου! [14.12.2014]

"Εκεί, πριν τριάντα χρόνια ήταν ένα φροντιστήριο", της είπα. 

Εκείνη, κοίταξε, στα δεξιά της, ένα παρελθόν, που δεν έζησε ποτέ. 

Μια κουβέντα για το μέλλον, που δεν θέλησε, δεν ανταλλάξαμε.

Δήμος Αργυράκης

Τα δεύτερα, δικά μου!...Με τον τρόπο δυό εραστών, που ανταμώνουν για να χαθούν, ξανά και ξανά. Έξω από τα σώματα η επιθυμία, μέσα στο μυαλό χρόνιες παθήσεις. 

υγ.1 διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

υγ.2 Ακόμα πιο κοντά στην γενέθλια γειτονιά με οδηγούν τα βήματά μου.

 

 

Α.ΣΤΕΓΟΣ [14.12.2014]

1.Το απόγευμα της περασμένης Τρίτης, στο κέντρο της πόλης, δεν τέθηκαν ερωτήματα. Φίλοι, γνωστοί, παλιοί και νέοι σύντροφοι ανταμώσαμε στο κάλεσμα συμπολιτών μας, και σιωπηρά εκφράσαμε  αποτροπιασμό απέναντι στη βία  ενός μελετημένου εγκλήματος. Για την εκδήλωση των Λιονταριών γράφω, μια πρωτοβουλία για το τραγικό κτύπημα στον αντιδήμαρχο κ. Πέτρο Ινιωτάκη. Συναντήσαμε τους δικούς μας ανθρώπους - δεν θα γράψω ονόματα. Γνωριζόμαστε καλά σε αυτήν την πόλη. Το απόγευμα στο Ηράκλειο ήταν γλυκό, ζεστό,  Δεκέμβρη μήνα και ο κόσμος λίγος... 

Αυτοί που έλλειπαν θα έχουν προφανώς μια καλή δικαιολογία... Μια υποχρέωση ανειλημμένη. Ένα προκαθορισμένο περίπατο. Μια κρίσιμη συνεδρίαση του δ.σ. Την ονομαστική της εορτή. Μια έκτακτη σύγκλητο του Πανεπιστημίου. Μια παρουσία σε συνέδριο του εξωτερικού για την προώθηση καυτών εθνικών θεμάτων. Μια επιτροπή για την προετοιμασία της καθόδου του νέου αρχηγού. Έναν εσπερινό... Μιαν αντιπάθεια. [συμπληρώνεται κατά βούληση...]

Εγώ θα το κάνω. Σας καλώ να το κάνετε και εσείς. Κάθε φορά που θα τους συναντάτε να τους ρωτάτε: "Που ήσουνα φίλε, την Τρίτη 9 του Δεκέμβρη; "

2. Η θεατρική ομάδα "ΚΥΚΛΟΣ ΓΡΑΦΗΣ" παρουσιάζει τo θεατρικό μονόλογο "ΜΟΛΛΥ ΜΠΛΟΥΜ", απόσπασμα από το 18ο κεφάλαιο του έργου "Οδυσσέας" του Ιρλανδού συγγραφέα James Joyce σε επιλογή, μετάφραση κειμένου και σκηνοθεσία της Μαρίνας Η. Σπανάκη.
 

Αλλά ποια είναι στ’ αλήθεια η Μόλλυ; Είναι η γυναίκα εκείνη με τσαγανό, που με τον εσωτερικό μονόλογό της κάνει να μιλήσουν δια του στόματός της όλες οι γυναίκες; Είναι εκείνη που ποθεί, που ονειρεύεται, που απογοητεύεται, που ελπίζει; Είναι εκείνη που δεν κατακρίνει τη μοιχεία αφού θαρρεί πως είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο; Είναι εκείνο το τρυφερό πλάσμα που αγαπάει και αγκαλιάζει τη νιότη, τα λουλούδια τη μουσική, το τραγούδι; Είναι η Μόλλυ που μονολογεί κι ανυψώνει την καθημερινότητά της στο επίπεδο της ποίησης, που λέει Ναι στη ζωή, στην ομορφιά και στον έρωτα;….
Στο πρόσωπό της συναντώνται η Πηνελόπη, η Καλυψώ και η Γη. Ο μονόλογός της, είκοσι πέντε χιλιάδες λέξεις χωρίς σημεία στίξης, μπορεί να θεωρηθεί ως μία καταγραφή της ενδόμυχης σκέψης της γυναίκας και "της ψυχολογίας του θηλυκού". Μολονότι ο μονόλογος αυτός είναι καθ' όλα γήινος, ο συμβολισμός και η λυρική ομορφιά του είναι αναμφισβήτητα.

Παίζει : Μαρίνα Σπανάκη
Σκηνογραφία-Μακιγιάζ : Εμμανουήλ Σπανάκης
Μουσική σύνθεση : Σωτήρης Αλεξάκης
Κοστούμια : Ντεσισλάβα Τοπάλοβα
Βοηθός σκηνοθέτη-Φωτισμοί-
Τεχνικός Σκηνής: Κωνσταντίνος Ζαϊμάκης
Αφίσα-Πρόγραμμα: Δημήτρης Παναγιωτάκης

Η φωτογραφία που χρησιμοποιείται στην αφίσα και το πρόγραμμα της παράστασης είναι έργο της ζωγράφου Κατερίνας Βαβλίτου από τη σειρά των έργων της "Ιχνηλασίες ψυχής".

3. Καθημερινοί άνθρωποι στο Κυριακάτικό τους ρεπό

 

Είχε αποκτήσει ήδη μια καινούργια συνήθεια...

Έγραφε όπως πάντα, έγραφε ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα, ιστορίες της πρώτης αθωότητας, κομμάτια που πίστευε ότι ο καθένας μπορούσε, μπορεί, θα μπορέσει να γράψει...

Έγραφε σε σελίδες λευκές -προτιμούσε εκείνες των παλαιών χειροκίνητων γραφομηχανών. Μόνο που τώρα χρησιμοποιούσε και μια ριγωμένη σελίδα. 

Ήθελε και επιδίωκε να αποκαταστήσει τη σχέση του με την ευθεία.

4. Κατοικία ονείρου

στον φίλο Α.Κ.

Στο παλιό του γραφείο,
που ο ίδιος δυό χρόνια πριν υποβίβασε σε αποθήκη,
τώρα κατοικεί ένας άνθρωπος.

Ο μόχθος των χεριών του,
πλάθει με τέχνη τον πηλό,
ζητά να φανερωθεί η ουτοπία.

Η παρουσία του
μάθημα και δώρο
για τον μικρό που μένει στο ισόγειο.


5. Χανόταν...

...σε  ατέλειωτες μικρές στιγμές. Μακρινά όνειρα και μονοπάτια σε χρόνους αλλοτινούς ανοιγόταν και έκλειναν μπροστά του. Ήξερε ότι κουβαλούσε ακέραια τη συλλογική μνήμη παλιών συντρόφων και φίλων. Ακούμπησε με αισιοδοξία στο μέλλον που είχε να διανύσει, θυμήθηκε ένα σύνθημα κοντά στην ηλικία του...  "όταν σας εξετάζουν, απαντήστε με ερωτήσεις" και αφέθηκε στην προσμονή της! 

ΥΓ. " Αφού πια δεν μπορεί να επιτελέσει το έργο της, η ομπρέλα έπαψε πια να είναι ομπρέλα. Μπορεί να μοιάζει με ομπρέλα. Μπορεί άλλοτε να ήταν ομπρέλα. Τώρα όμως έχει μεταβληθεί σε κάτι άλλο. Ωστόσο, η λέξη μένει η ίδια. Επομένως δεν είναι πια σε θέση να εκφράσει το αντικείμενο." 

Πολ Όστερ Γυάλινη πόλη εκδ. Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος σελ.110