Μη πετάξεις τίποτα #5

[...] Βιβλία, χαρτιά, στοίβες οι εφημερίδες, σκόρπια τα περιοδικά. Χάρτινοι φάκελοι και αποκόμματα. Η μυρωδιά του χαρτιού ανάμικτη με εκείνη ενός φτηνού ελληνικού καπνού για τσιμπούκι. Ένα μικρό γραφείο με παραλληλογράφο. Κάποια σχέδια που δεν τελείωσαν ποτέ. Δύο πολυθρόνες που έδιναν καθημερινά μάχη για να μην εκτοπιστούν στη μικρή βεράντα που ανοιγόταν έξω από το "σαλόνι". Βιβλία και χαρτιά[...]

Αν αποφάσιζε κάποτε να τακτοποιήσει το...καθιστικό του, τούτα τα μικρά διαμαντάκια θα τα έβαζε σε φάκελο πορτοκαλί.  Μέχρι τότε θα τα παρουσιάζει εδώ.  Με μια σειρά που έχει στο κεφάλι του...

Α.ΣΤΕΓΟΣ

"Μη πετάξεις τίποτα..."  Την τελευταία μέρα του μήνα στο "τετράδιο εξόδου".

Αφιερωμένο εξαιρετικά

γράφει ο Νότης Ανανιάδης

Πάνε χρόνια από τότε που "κόλλαγε και τραύλιζε", καθώς οι μεγαλύτεροι έστελναν μηνύματα στη γειτονιά -ένα τετράγωνο ήταν τα όρια της ερτζιανής ερασιτεχνικής ελευθερίας, κάπου εκεί στη δεκαετία του `60. Και σε κάθε τετράγωνο, κάθε γειτονιάς, άλλος ι βασιλιάς των αιθέρων. 

Λίγα χρόνια αργότερα, παρακολούθησαν τον "άγριο Νοέμβρη" γύρω από ένα τραντζιστοράκι. Και το επόμενο καλοκαίρι το έβγαλαν συντονισμένοι στο BBC ή στην Ντόιτσε Βέλε. Τα μεσημέρια των επόμενων σχολικών χρόνων -πήγαινε σχολείο και απογεύματα- μια μικρή συσκευή που του `χε φέρει από την Ιαπωνία ο παλιός πειρατής ξάδερφός του και ένα ακουστικό για "κουφούς" του κάνανε πλάκα, έκανε τη Φυσική και τη Χημεία να έχει ροκ ατμόσφαιρα. Και μεγαλώνοντας θυμόταν ώρες, νύχτες ολόκληρες να γυρίζει σπίτι να στήνεται μπροστά στους ανοικτούς τόμους και να πιάνει "Δεύτερο" ή "Αμερικάνο". 

Κόσμος μαγικός, "ερωτεύσιμες" αλλά αόριστες φωνές. Χωρίς την αμεσότητα της τηλεόρασης, χωρίς την ανάγλυφη αποτύπωση της εφημερίδας. Με λάθη, παραλείψεις, σαρδάμ και αφιερώσεις. Είχε δει το "Radio-days" τον καιρό της άνοιξης του κόσμου εκείνου. Κάθε δήμος και σταθμός, κάθε κοινότητα και ακροατής, παράφραζε το παλιό σλόγκαν της χούντας.

Τα χρόνια πέρναγαν, η τρέλα λιγόστευε, ο επαγγελματισμός νικούσε τους εραστές της τέχνης, ερασιτέχνες, το τηλεκούτι εξοβέλιζε κάθε άλλο μέσο, αλλά και το σχολείο, τη γιαγιά, την οικογένεια σιγά σιγά, αλλά τα κύματα, παρ` όλα αυτά, μέναν εκεί.

Με μια επιδεξιότητα που είχε αποκτήσει χρόνια τώρα κατάφερνε τουλάχιστον να γλιστρά και να ξεφεύγει από τις θύελλες τούτης της  θάλασσας. Έπιανε δυνατούς ροκ ήχους το πρωί για να ξυπνήσει, έκανε ένα κλικ αριστερά και απολάμβανε νηφάλια ενημέρωση με καλή μουσική αργότερα, ένα έτσι δεξιά και χανόταν στο "τι μου το γράφεις στο καπό στη σκόνη σ` αγαπώ και δεν το λες" το μεσημέρι, μια αλλιώς και καθόταν στο νοερό κρεβάτι του ραδιοφωνικού του ψυχαναλυτή το βράδυ, πριν αφήσει τη νύχτα τις μουσικές όλου του κόσμου να χορέψουν στο μυαλό του.

Δεν μπορούσε να απαντήσει στο ερώτημα που έθετε ξανά και ξανά στον εαυτό του, αν ήταν το μόνο ελεύθερο μέσο, αλλά ήταν βέβαιος ότι το ραδιόφωνο ήταν το μόνο μέσο που τον απελεύθερωνε.

εφημερίδα Η ΑΥΓΗ,  στήλη  ε ξ  α φ ο ρ μ ή ς ,03.06.1997