Τα δεύτερα, δικά μου [26.07.2014]

Στο  "Τake Five"  γράφει πια η..."μαργαρίτα"! Είναι το ίδιο ευθύβολα σχόλια,  πιο ροκ,  ταιριαστός τίτλος, στο ύφος του καλού φίλου Λεωνίδα Καστανά.

Εμείς, κρατάμε τον ίδιο τίτλο, μια κίνηση εγκάρδια, όταν από τύχη ή από επιλογή, συναντήσεις κάποιον και το κέρασμα οδηγεί σε μια συνύπαρξη γοητευτική.

Το "τετράδιο εξόδου" επιστρέφει στην γενέθλια πόλη και γράφει πια σε ρυθμούς τζαζ από το "Καφέ-Βιβλίο", ένα χώρο έκπληξη...  [τραπεζάκια έξω, πραγματικά, να μας θυμίζουν πάντα έναν δίσκο χαραγμένο στο πικ-απ και στην σκέψη μας...]

Κάθε Σάββατο,  "Τα δεύτερα, δικά μου!".  Όσα συζητούν φίλοι σε μια παρέα...

  

Α.ΣΤΕΓΟΣ [ 26.07.2014 ]

 

 

 

1. Ο νόμος είναι νόμος. Η κατοχή, η χρήση ινδικής κάναβης τιμωρείται. Οι τοπικές εφημερίδες του Ηρακλείου έχουν σχεδόν κάθε μέρα από μια παρόμοια είδηση. Γράφουν πάντοτε για "ποσότητα ναρκωτικών" ενώ πρόκειται για κάποια γραμμάρια χασίς, αλλά σέβονται τον χρήστη και αποδίδουν το πρόσωπο με τα αρχικά του. Οι γνωστές ανακοινώσεις του Αστυνομικού Δελτίου βρίσκουν θέση στην τρίτη σελίδα της εφημερίδας. Τις διαβάζουν όλοι. Προσπερνούν τα λάθη, ανακουφισμένοι ότι ένας ακόμη εγκληματίας θα πάει φυλακή... Οι "επώνυμοι", οι "φίρμες" συνήθως προστατεύονται ή έστω καλύπτεται η... προτίμηση τους κάτω από μια δακρύβρεχτη ιστορία... Λογοτεχνικές αρετές διεκδικούν τα ρεπορτάζ που αναφέρονται στα πολύ μεγάλα ψάρια... Με απίστευτες λεπτομέρειες καταγράφονται τα πάντα εκτός από το όνομα. Έτσι, πυλώνες της κοινωνίας διατηρούνται, υπολήψεις δεν θίγονται... Η υποκρισία εθνική συμπεριφορά. 

 

Σκέφτομαι τους μικρούς φίλους μας, που οργάνωσαν τις φετεινές τους διακοπές για Μυτιλήνη. Μια κακή στιγμή, ένας έλεγχος, ο μπαμπάς, ο παππούς μα και ο θείος της νεαρής τους χάλασαν όλα τα σχέδια. Κρίμα είναι! Σε άλλες χώρες της Ευρώπης η χρήση είναι νόμιμη. Δυστυχώς εκεί δεν έχουν τις γαλανές θάλασσές μας. Έτσι, μένουμε Ελλάδα και διεκδικούμε να αλλάξει ο νόμος.

 

 

2. Είδε θείο φως στο Άγιο Όρος, δέχθηκε το αίτημα της Ιεράς Συνόδου και νομοθέτησε. Όσο στοιχεία πίστης θα εμπλέκονται με την πολιτική τόσο αυτή η καθυστερημένη χώρα θα πηγαίνει πίσω και όλο πιο πίσω. Ανδρέας Λοβέρδος ο υπουργός, υποχρεωτικός ο εκκλησιασμός στην γιορτή των Τριών Ιεραρχών, Ελλάδα η χώρα μας. 

 

Ο υπουργός μιλά ως εκπρόσωπος της Εκκλησίας.  Οι εκλεκτικές συγγένειες αυτής της κυβέρνησης δεν κρύβονται. Οι ένστολοι, οι παπάδες... Οι σχέσεις αυτές την αναζωογονούν. Οδηγούν δε τη χώρα στον μαρασμό. Ενίοτε, και σωστά και στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο. Η άρνηση της κυβέρνησης να εναρμονίσει την ελληνική νομοθεσία με την ευρωπαϊκή, στο ζήτημα της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια είναι αποτέλεσμα των σφοδρών αντιδράσεων της Εκκλησίας.

 

Την Παρασκεύη 30 Ιανουαρίου 2015 οργανώνω μια  εκδρομή. Με τον μικρό Νικόλα-Κάρολο, μαθητή της δευτέρας δημοτικού, θα επισκεφτούμε το μουσείο Νίκου Καζαντζάκη στην Μυρτιά Ηρακλείου. Να τιμήσουμε τον κρητικό διανοούμενο για την προσφορά του στα γράμματα. Πρόσκληση ανοικτή! 

 

 

3. [...]Ξυπνήσαμε διαδήλωναν! Από τον ατομικό ύπνο βυθίστηκαν στη συλλογική ψευδαίσθηση. Σκέφτηκα να κρατήσω το συλλογικό. Είναι σπουδαία ιστορία να επιχειρείται -κουτσά, δειλά, λειψά -  μα να επιχειρείται, να περάσουν από το εγώ στο εμείς...

Δεν τα κατάφερα! Το σύνθημα "Η χούντα δεν τελείωσε το `73... " άνοιγε ένα τεράστιο χάσμα. Ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο. Μια απέραντη έρημο. Όχι μόνο γιατί η δική μου ανάλυση για τη δημοκρατία, τις κατακτήσεις της και τον διαρκή και καθημερινό αγώνα για την προάσπιση και εμβάθυνσή της, δεν μπορούσε να φυτρώσει εκεί.  Όχι μόνο γιατί ο φόβος και η αγανάκτηση δεν οδηγούν τη σκέψη. Μα γιατί ακριβώς το δικό μου μυαλό δεν το χωρούσε! 

Πως να υπερασπιστεί αυτό το σύνθημα κάποιος -α που αυτοπροσδιορίζεται αριστερός -ή...

 

Εκείνοι επινόησαν στα χρόνια της ξηρασίας νέες διαιρέσεις ακαλλιέργητης γης.

 

 

4."Δεν είμαι εγώ...". Ομολογώ ότι το συγκεκριμένο τραγούδι δεν το ήξερα... Τον τραγουδοποιό κ.Βασίλη Νικολαΐδη, τον "γνώριζα" ήδη από τους Α' Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού του Μάνου Χατζιδάκι . Η δική του Σανταρόζα σφηνώθηκε μέσα μου. [Ήταν μια όαση εκείνη η βραδιά στην ξηρασία της...κρατικής τηλεόρασης... ]. Το άκουσα για πρώτη φορά προχθές... Ξέρετε, άλλο ψάχνεις, κάπου σκοντάφτεις και μένεις. Έμεινα ώρα πολύ...  

 

 

Μα τι ομολογία... Συγκλονιστική και ανυπόφορη. Η ευκολία του στιχουργού. Σε δυό, άντε τρία στιχάκια να ξεμπερδεύει με τον Άλλον. Να τον δίνει έτσι στεγνά [να μου συγχωρείτε την έκφραση, μα έτσι είναι], να τον αφήνει στην κρίση του κοινού. Ο ίδιος να κρατάει τη θέση του εκφωνητή, του παρουσιαστή, του τραγουδιστή. Ω, μέγιστη αδικία! Εκείνος, ναι ο Άλλος να κοπιάζει, να πίνει, να μεθάει, να ερωτεύεται, να μουλιάζει στον ιδρώτα της ζωής, μια ιστορία για να φτιάξει, μιαν ιστορία για να δώσει και αντί για ένα ευχαριστώ να εισπράτει ύβρεις, να εισπράτει έναν χλευασμό!

Για την αποκατάσταση του Άλλου -να πάρει στη ζωή τη θέση που του ανήκει- ας θυμηθούμε τα λόγια [και το έργο] του Fernando Pessoa: "Υπάρχω μόνο μεταμφιεσμένος". Για την πραγματική σχέση με τον Άλλον φέρνω εδώ ένα παλιότερο κείμενό του από την εφημερίδα ΠΥΞΙΔΑ. Η αναφορά στο πρόσωπό μου κολακευτική, αν και εξακολουθεί να με προβληματίζει ο τίτλος. Στα παραληρήματά του με σκέφτεται. Αλλά, ας αποφύγουμε σκέψεις και κρίσεις. 11 χρόνια είναι αρκετά. Ας διαβάσουμε μαζί:

γράφει ο Α.Στέγος

Τίτλος:  ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΙΙ

Η επιστροφή στην φθινοπωρινή καθημερινότητα, έχει ήδη απομακρύνει τις λειψές διακοπές, μένει μόνο η γεύση ενός όψιμου ... ροδάκινου. Η εποχή κρύβει μια ενέργεια και επιχειρεί να μεταδώσει τα χρώματα της, σε μικρές καταστάσεις, σε τυχαίες συναντήσεις, σε μύχιες σκέψεις, σε ανομολόγητες πράξεις. Κρύβεται η εποχή στην  παράταση του καλοκαιριού, μα είναι κοντά, οι φυλλοβόλοι θάμνοι θα χάσουν τα φύλλα τους, οι χαμένοι φίλοι θα έρθουν με νέες εξομολογήσεις. Η ζέστη σε οδηγεί στην αναζήτηση μα η υγρασία των ημερών, σε παρακινεί στη συζήτηση. Ή στην εκμυστήρευση...Ενίοτε, η ανάγκη διεκδικεί ένα χώρο δημόσιο. Επιχειρεί την προσέγγιση με τον άγνωστο Άλλον. Τότε, η ανάγκη της εκμυστήρευσης γίνεται κατάθεση.

Έλαβα προχθές - γιαυτό η αργοπορία κε Εκδότα - μια απρόσμενη επιστολή από τον παλιό μου φίλο και συνάδελφο Α.Ν.Χελιδώνη. Ο φίλος μιας πρώιμης νιότης, με παρακαλεί να δημοσιεύσω στην στήλη μου, το ποίημα του Μανούσου Φάσση,  F A I  R   P L A  Y, το οποίο άλλωστε καταλαμβάνει και το μεγαλύτερο μέρος της επιστολής - δεν ενδιαφέρουν τα καλά του λόγια , οι ευχές για τη σύζυγο μου και η απάντηση του σε μια προσωπική εκδούλευση, που προ έτους του είχα ζητήσει.  

Αποδέχομαι την πρόταση,  έχω υπόψη μου την κρίση του Η. ΡΟΔΗ(1), «τρυφερή και αγγελική η Ποίηση του Μ.Φ., μπορεί να χρωστά κάτι στον Σολωμό και στον Ρίλκε, δεν παύει όμως, να είναι μια γνήσια και υπεύθυνη λυρική κραυγή μέσα στους ταραγμένους και αλλοπρόσαλλους καιρούς μας » και επαναφέρω και δημόσια την ευχή ο φίλος Α.Ν.Χ. να αποκτήσει μια μονιμότερη σχέση με την Πυξίδα μας...

FAIR PLAY

          Tω φίλω Μ.Αν.

Πόσες χιλάδες ώρες πέρασαν με συνεδρίαση,

σ`αχτίδες, κόβες και κομματικούς πυρήνες,

στο τέλος πάθαμε χρονία  νικοτινίαση

κι ο πονοκέφαλος ούτε περνούσε μ`ασπιρίνες.

 Μάθαμε απ`όξω -βασικά- όλα τα προβλήματα

και την αναγκαιότητα της πάλης  

και γίναμε τα δακτυλοδειχτούμενα τα βλήματα

κρατώντας τον Μάρξ - Έγκελς υπό μάλης.

 Μέρα τη μέρα θα `ρχονταν η Επανάσταση

και περιμένοντας πέρασαν τα χρόνια

κι όμως σ` το λέγαν οι γονείς σου « ας` τα συ

πάντα θα βρίσκονται στον κόσμο άλλα  κωθώνια»

Πάντοτε ο καπιταλισμός βρίσκει περάσματα

και ξεπερνά τις δύσκολες τις κρίσεις.

Κι ένα πρωί : «Απαγορεύονται τ άσματα

και κοπιάστε στο τμήμα για ανακρίσεις».

Τώρα να σπάσεις δεν μπορείς πιά, σε χρωμάτισαν

και σ`έχουν σαν τον ποντικό μέσα στη φάκα

και δεν ξεφεύγεις από του χαφιέ το μάτι σαν

συναναστρέφεσαι τον καθ`ένα μαλάκα.

...........................................................................................

Δεν άκουσες ποτέ τη μάνα σου την άγια

σ` ενοχλούσε και σένα το κατεστημένο,

δεν είδες γύρω σου χιλιάδες τα ναυάγια

δεν το χαμπάρισες πως το παιχνίδι ήταν στημένο.

Αυτό είναι το ποίημα - επιστολή που έλαβα. Επιτρέψτε μου -πολυπληθείς μου αναγνώστες - να συμπληρώσω μια ακόμα κρίση για την ποίηση του Μ.Φ. , από τον μελετητή του Μ.Αναγνωστάκη - στον οποίο αφιερώνεται το ποίημα - και αυτή ακριβώς την κρίση να την στείλω ως μια πρώτη ερώτηση στον δικό μου φίλο Α.Ν.Χ., ως συνέχεια της δημόσιας  επικοινωνίας μας. Γράφει λοιπόν ο Αναγνωστάκης για τον Φάσση(2) : «Όσο αγγελικός θέλει να το παίζει ο Μανούσος στα ποιήματα του τα προορισμένα για κυρίες ή δεσποινίδες - αντικείμενα των παλιμπαιδικών έως λαγνών φαντασιώσεών του - τόσο φαρμακερός αποδεικνύεται όταν απευθύνεται σε μένα ».  Ας περιμένουμε την απάντηση...

Σε φιλώ

Α.ΣΤΕΓΟΣ

(σε συνεργασία Α.Ν.Χ.)

Ηράκλειο 090903

(1) και (2)  : Από το βιβλίο "Ο ποιητής Μανούσος Φάσσης", εκδόσεις  στιγμή

σημείωση: πρώτη δημοσίευση  εφημερίδα Η ΠΥΞΙΔΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, τχ.17, Σεπτέμβριος 2003  

5. Κάθε καλοκαίρι έχει μιαν ιστορία

 

στην Κ.

 

Η μέρα, το φως, η μελαγχολία, η άπνοια, η αγρύπνια, τα ενύπνια όνειρα, η σοφία, το δίκιο, το αναγκαίο, το πρόσωπο, ο καθρέπτης, ο φίλος, το δάσος, το δέντρο, το φύλλο, το πιο μικρό σημάδι ζωής. Εσύ!  

 

 

 

ΥΓ.  Αν η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ είχε ανταποκριθεί στο κάλεσμα των "58" θα υπήρχε ΠΟΤΑΜΙ;