Τα δεύτερα, δικά μου! [19.07.2014]

Στο  "Τake Five"  γράφει πια η..."μαργαρίτα"! Είναι το ίδιο ευθύβολα σχόλια,  πιο ροκ,  ταιριαστός τίτλος, στο ύφος του καλού φίλου Λεωνίδα Καστανά.

Εμείς, κρατάμε τον ίδιο τίτλο, μια κίνηση εγκάρδια, όταν από τύχη ή από επιλογή, συναντήσεις κάποιον και το κέρασμα οδηγεί σε μια συνύπαρξη γοητευτική.

Το "τετράδιο εξόδου" επιστρέφει στην γενέθλια πόλη και γράφει πια σε ρυθμούς τζαζ από το "Καφέ-Βιβλίο", ένα χώρο έκπληξη...  [τραπεζάκια έξω, πραγματικά, να μας θυμίζουν πάντα έναν δίσκο χαραγμένο στο πικ-απ και στην σκέψη μας...]

Κάθε Σάββατο,  "Τα δεύτερα, δικά μου!".  Όσα συζητούν φίλοι σε μια παρέα...

  

Α.ΣΤΕΓΟΣ [ 12.07.2014 ]

1. Πληγώνουν οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, σκοτώνουν οι ανεπίδοτες επιστολές. Με μια φράση επιχειρώ να ορίσω την κατάσταση της γηρασμένης ΔΗΜΑΡ. Αντικείμενο του πόθου της μια νέα σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Θυμίζει ή και είναι μια ερωτική σχέση. Στον έρωτα -αυτό το ξέρουμε καλά όσοι δεν ζούμε πια την πρώτη μας νιότη- τα χρόνια δεν έχουν καμμιά σημασία. [Το ξέρουμε καλά, και ποθούμε με πόθον αυξανόμενο να το ζήσουμε...] 

Όμως, εδώ, συμβαίνουν σημεία και τέρατα. Μιλώ τώρα για την πολιτική. Μόλις τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από την απόφαση της ανανεωτικής πτέρυγας να αποχωρίσει από τον Συνασπισμό, καταγγέλοντας το μοντέλο, τις απόψεις, και τις δομές του ΣΥΡΙΖΑ. Τι άλλαξε σήμερα; Η νύφη έμεινε στο ράφι -πάλι για την πολιτική μιλώ- αφού έκλεισε όλες τις πόρτες ερώτων και συνοικεσίων και ψάχνει τώρα κάποιον να την αποκαταστήσει. Δύσκολα και τραγικά τα πράγματα. Άνοιξε την παλιά της ατζέντα και στέλνει επιστολές σε παλιούς αγαπημένους... Τα μοναχικά βράδια θέλουν παρέα, έναν λόγο καλό, νοσταλγικό, μια δόση προοπτικής. Στην Ελιά για τον ίσκιο της, στο Ποτάμι για την δροσιά του, στους Πράσινους για συμπαράσταση -περνούν κι εκείνοι μεγάλους χωρισμούς... Στον ΣΥΡΙΖΑ... Σηκώνω τα χέρια ψηλά. Οι επιστημονικές μου γνώσεις δεν επαρκούν. Άλλη ειδικότητα απαιτείται εδώ... Ήταν κάποτε ένα κόμμα. 


2. Η κίνηση είναι συνεχής και αδιάλειπτη. Οι καρποί της θα είναι ώριμοι και μεστοί αρχές του φθινοπώρου. Η "δύναμη πολιτών" και ο δήμαρχος Βασίλης Λαμπρινός επιλέγουν τώρα σταθμούς και θέματα, καταρτίζουν προτεραιότητες, ξέρουν καλά ότι η πολιτική συντάσσεται με το ρήμα χαράζω... Την Βικελαία  επισκέφθηκαν και συζήτησαν με τον απερχόμενο αντιδήμαρχο κ. Μανόλη Βασιλάκη και τα μέλη της εποπτείας της βιβλιοθήκης. Τρία μεγάλα ζητήματα απασχόλησαν την συνάντηση:   

το κτίριο της Βικελαίας, στην πλατεία Λιονταριών είναι έτοιμο, αυτό που απομένει είναι ο μηχανολογικός εξοπλισμός. Ο δήμαρχος τόνισε ότι θα αναζητηθούν κονδύλια για την ολοκλήρωση του προγράμματος. [βλ. σημείωση-διευκρίνιση, στο τέλος της ανάρτησης]

το προσωπικό της Βικελαίας είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Οι εργαζόμενοι χαρακτηρίζονται από την κατάρτισή τους και την αφοσίωση που δείχνουν στις δράσεις της Βικελαίας,  πρόκειται όμως για ανθρώπους που στην πλειοψηφία τους είναι στα όρια της συνταξιοδότησης. Αυτό που χρειάζεται είναι η πρόσληψη νέων υπαλλήλων που θα πλαισιώσουν το υπάρχον προσωπικό.

υπάρχει τέλος, και το ζήτημα της πλήρωσης της θέσης του εφόρου της Βικελαίας, η οποία παραμένει κενή, εδώ και 16 χρόνια, μετά τον θάνατο του Νίκου Γιανναδάκη. Τόσο ο κ. Βασιλάκης όσο και τα μέλη της εποπτείας, πρότειναν στον κ. Λαμπρινό, - ο οποίος δεν άφησε να διαφανούν οι προθέσεις του- ότι ακόμη και αν η επιλογή της νέας δημοτικής αρχής είναι να προχωρήσει στην πρόσληψη εφόρου, να διατηρήσει το συμβούλιο εποπτείας της Βιβλιοθήκης, προκειμένου να λειτουργεί υποστηρικτικά στο έργο που θα επιτελείται.

Από τα πιο φωτεινά μυαλά αυτής της πόλης ο φίλος Μανόλης Βασιλάκης. Υπηρετεί με ήθος και συνέπεια, ασφαλώς με επιτυχία, κάθε θέση ευθύνης, την οποία κατέχει μέχρι τα σήμερα. Στην  αυτοδιοικητική ιστορία του Ηρακλείου γράφει το δικό του κεφάλαιο. Η πόλη τον χρειάζεται και την επόμενη μέρα...


3. Το φεγγάρι απομακρύνεται

Μένω στην μοναδική της φωνή
Αφήνομαι στο ήθος και στο κάλος της ερμηνεία της
Θυμάμαι το πρόσωπο
Στέκομαι με δέος στα μάτια της
Το φεγγάρι απομακρύνεται
Η γιορτή απλώνεται
Η λύπη απλώνεται
Γράφω:  Στα υγρά της μάτια μαζεύω δροσιές για την έρημο της μοναξιάς

Με τα δικά της λόγια:   " [...] έχω μία τρεμάμενη παρουσία μέσα μου...θα έλεγα ότι είναι περισσότερο ένα είδος φοβισμένου παιδιού ... [...] είμαι περισσότερο παιδί ... παρά ας πούμε μια γυναίκα η οποία είναι νευρωτική για το σεξ ή οτιδήποτε άλλο... είμαι περισσότερο ένα μωρό που της αρέσει να έχει δίπλα της ανθρώπους ... να την αγαπούν σαν λουλούδι σαν παιδί... περισσότερο παιδί... ζητάω προστασία του μπαμπά ας πούμε, της μάνας μου - που αντιπροσωπεύει τον μπαμπά μου δηλαδή... αγγίζω τους ανθρώπους σαν παιδί που περισσότερο θέλει προστασία πατρική και λιγότερο σαν γυναίκα που θέλει προστασία ερωτική... [από συνέντευξή της  στον Γ. Χρονά για το Δεύτερο πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας]  

 

Φλέρυ Νταντωνάκη - πάθη από τον έρωτα / Μ. Χατζιδάκις, "Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΡΩΤΙΚΟΣ " 1972  

4.  Το "άδειο δωμάτιο" του Πέτρου

Το κενό το είχε ζήσει . Άδειος από χάδι. Άδειος από καλοσύνη. Απόξενος από τη χαρά.

Τριγύριζε χωρίς κανένα σκοπό. Μόνος. Που χάθηκαν οι φίλοι; Που είναι οι σύντροφοι; Ανακάλυπτε την άλλη πλευρά της πόλης. Ακροβατούσε στο μεταίχμιο. Να κρυφτεί, να εξαφανιστεί από τα γνωστά τα στέκια. Να χαθεί και να τον χάσουν.

Ένοιωθε καρφιά στο κορμί του. Αδιάκριτα βλέμματα τρυπούσαν το φθαρμένο του τζάκετ. Ο ίδιος έβλεπε τον πλούτο αυτών που μισούσε. Στα καταστήματα, στα αυτοκίνητα, στους ανθρώπους. Ρούχα γυαλιστερά, τροχοφόρες ψευδαισθήσεις, βιτρίνες απαστράπτουσες. Έτρεχαν τα μάτια στη θέα του απροσδόκητου, προσπαθούσαν να παρασύρουν στο ρυθμό τους τα πόδια του. Αδύνατον. Βαριά και κουρασμένα. Δεν γνώριζαν το αύριο, φοβόταν  το χθες.

Κρυώνει. Τρίβει τα χέρια του να ζεσταθεί. Τρίβεται μέσα στα ρούχα του. Όπως τότε στα παιδικά σκεπάσματα, πολύ πριν χάραμα, λίγο πριν το μάζεμα του καπνού. Τρίβεται το μέσα του στην παγωνιά του άδειου. Παντού νερό. Οι τοίχοι στάζουν μουχλιασμένο ανήλιο νερό. Δεν βλέπει τίποτα. Μυρίζει κάτουρο. Δεν βλέπει τίποτα. Το κεφάλι του θα σπάσει. Ο πόνος είναι αφόρητος.

Που βρίσκεται; Πως ζούνε οι τυφλοί; Το κενό το είχε ζήσει αλλά δεν το ήξερε.

Στροβιλίζεται σε μια δίνη. Στροβιλίζεται στους κύκλους της. Ομόκεντροι. Το κέντρο τους βυθίζεται όλο και πιο χαμηλά. Πόση ώρα είναι εδώ; Τι είναι το "εδώ";

Ψάχνει, σπιθαμή τη σπιθαμή, γωνιά ν` ανακαλύψει. Να καλύψει ένα κορμί πονεμένο.  

Μετρά το χώρο με την παλάμη του. Μια γωνία αναζητά. Γυρίζει, ψηλαφεί, γυρίζει, ψηλαφεί… Ασταμάτητα. Ζαλίζεται. Ξαποσταίνει. Συνεχίζει. Μια παλάμη, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε, έξι… Μια γωνιά;  Ζαλίζεται… Δεν σταματά. Εφτά, οκτώ, εννιά. Μια γωνία;  Δέκα, έντεκα, δώδεκα… Που βρίσκεται; Η αγωνία επιτείνει τον πόνο, το φόβο, το άγχος… Η δίνη της πραγματικότητας του είναι ένας απροσδιόριστος κύκλος. Ένα βρώμικο, άδειο, τώρα φοβάται ακόμα περισσότερο, ένα κυκλικό δωμάτιο… Που θα κρυφτεί; Που τον πόνο θ` ακουμπήσει;

Κρυώνει. Τρέμει. Συνειδητοποιεί… Δεν ξέρει πως… Σε ένα άδειο κυκλικό φέρετρο βρίσκεται. Μεγάλο; Μικρό; Πόσο, ποιοι, πως…πως; Βρωμάει! Υγρασία, σκοτάδι… 

"Πέτρος Γρηγοριάδης", φωνάζει με  όλη τη δύναμη της φωνής του. Είναι τυφλός μα ακούει. 

"Πέτρος Γρηγοριάδης", ξανά και ξανά. Ακούει για να μην τρελαθεί και θυμάται…

Υψώνει το χέρι του. Προσθέτει στο ύψος του εξήντα πόντους. Ακουμπά το ταβάνι. Έχει αρκετό αέρα. Μα πνίγεται. Σκύβει, ξαπλώνει. Μέσα σε νερό οριζοντιώνεται. Απλώνει πάλι το χέρι του. Διαβήτης τώρα το κορμί του. Κούφιο χώμα η φυλακή.  Πολύτιμα τα διαβάσματά του. Το στόμα να μένει κλειστό το μυαλό να ανοίγει. Το μέτρησε. Ύψος, διάμετρο, προχωρημένη σκέψη κατασκευής: μια τυφλή κυκλική τρύπα η απομόνωσή του.

Έμεινε στο "κέντρο". Δεν υπήρχε άλλωστε καμία γωνιά διαφυγής…

Το τσούξιμο στα μάτια του έντονο. Πόσο γρήγορα συνηθίζει κανείς στην έλλειψη! Ένας προκλητικός ήλιος σφήνωσε μέσα του. Τον έκαιγε ήδη. Παρατήρησε με βάσανο την καταπακτή. Τώρα όλα ήταν "καθαρά"… Ακριβώς στο κέντρο του κύκλου, ένας μικρότερος κυκλικός φωταγωγός, ένας Πέτρος και κάτι ύψος, ένας ήλιος φονιάς έκαιγε τα μάτια του.


5. ΑΠΟΥΣΙΑ ΙΙΙ 

Στην Μάντη,

που φύλαξε τα όνειρα μας

ένα βράδυ Φθινοπώρου.

Και τα κρατάει μαζί της-

Η απουσία σου

ψυχρή  της πόλης σιωπή

μα η απόσταση σε χρόνια που ξεχάσαμε με στέλνει.

Θυμάμαι απογεύματα καλοκαιριού

με παγωμένο "νες καφέ" και  άγχος. 

Δεν αφεθήκαμε

το μύθο να χαράξουμε

Χάθηκες  -ν`αναζητάς- εκείνους  π`αγαπήσαμε

της πρώτης νιότης όνειρα

που διάβηκαν μαζί τους.

Μετά από χρόνια

- ούτε δυό λέξεις σε ένα γράμμα -

τρεις  δρόμοι μας χωρίζουνε

Στην ίδια πόλη ξένοι. 

υγ.  

Στον Μάκη Δ. και στον Λεωνίδα Κ.  

Αποδημητικά πουλιά/ Οι επιθυμίες μας /Λεηλατημένα ναυάγια.

 

 
σημείωση-διευκρίνιση για το 2ο θέμα: [από την καλή σελίδα του cretalive.gr]