Τα δεύτερα, δικά μου! [12.07.2014]

Στο  "Τake Five"  γράφει πια η..."μαργαρίτα"! Είναι το ίδιο ευθύβολα σχόλια,  πιο ροκ,  ταιριαστός τίτλος, στο ύφος του καλού φίλου Λεωνίδα Καστανά.

Εμείς, κρατάμε τον ίδιο τίτλο, μια κίνηση εγκάρδια, όταν από τύχη ή από επιλογή συναντήσεις κάποιον και το κέρασμα οδηγεί σε μια συνύπαρξη γοητευτική.

Το "τετράδιο εξόδου" επιστρέφει στην γενέθλια πόλη και γράφει πια σε ρυθμούς τζαζ από το "Καφέ-Βιβλίο", ένα χώρο έκπληξη...  [τραπεζάκια έξω, πραγματικά, να μας θυμίζουν πάντα έναν δίσκο χαραγμένο στο πικ-απ και στην σκέψη μας...]

Κάθε Σάββατο,  "Τα δεύτερα, δικά μου!".  Όσα συζητούν φίλοι σε μια παρέα...

  

Α.ΣΤΕΓΟΣ [ 12.07.2014 ]

1. Σρεμπρένιτσα: λέξη ντροπή για την πολιτισμένη Ευρώπη. Για τους Έλληνες που εκείνη την εποχή φορούσαν σέρβικες παρωπίδες, η λέξη - γλωσσοδέτης, που σημαίνει "Μικρό Ορυχείο", ίσως να μην σημαίνει και πολλά πράγματα. Στην πόλη, όμως, αυτή της Ανατολικής Βοσνίας συντελέστηκε το 1995 η μεγαλύτερη σφαγή που γνώρισε η ήπειρός μας μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις 11 Ιουλίου, οι δυνάμεις των Σερβοβοσνίων, υπό τον στρατηγό Ράτκο Μλάντιτς και την πολιτική κάλυψη του Ράντοβαν Κάρατζιτς και του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ολοκλήρωσαν τη σφαγή 8.000 αρρένων αμάχων μουσουλμάνων σε μία περιοχή που κυριαρχούσε το σερβικό στοιχείο.

Η Σρεμπρένιτσα έγινε το σύμβολο της ντροπής, όχι μόνο για το μέγεθος του μακελειού, αλλά και για το ότι συνέβη σε μία πόλη που ήταν υπό την απόλυτη προστασία των Ηνωμένων Εθνών. Οι 100 ολλανδοί κυανόκρανοι που επόπτευαν την περιοχή αποδείχθηκαν ανεπαρκείς ποσοτικά και ποιοτικά, ενώ η βοήθεια που τους είχε υποσχεθεί ο ΟΗΕ ήλθε μετά το τέλος της Σφαγής. Έτσι, οι δυνάμεις των Σερβοβοσνίων αφέθηκαν ανενόχλητες να επιτελέσουν και να ολοκληρώσουν το "θεάρεστο" εθνοκαθαρτήριο έργο τους.

Στη σφαγή πήραν μέρος και 12 Έλληνες. Ανήκαν στην Ελληνική Φρουρά Εθελοντών και ήταν είτε μέλη της νεοναζιστικής οργάνωσης "Χρυσή Αυγή" ή μισθοφόροι. Μάλιστα, ο Ράτκο Μλάντιτς τους ζήτησε να υψώσουν την ελληνική σημαία στην καθημαγμένη Σρεμπρένιτσα, ενώ ο Ράντοβαν Κάρατζιτς τους παρασημοφόρησε. Οι έλληνες εθελοντές στη Βοσνία πίστευαν, όπως και η πλειονότητα των συμπατριωτών μας, ότι αγωνίζονταν για ιερό σκοπό, υπερασπιζόμενοι την Ευρώπη και τον Χριστιανισμό από τη λαίλαπα του Ισλαμισμού.

Το 2008 η Ολλανδή δημοσιογράφος Ίνχεμπορχ Μπίχελ γύρισε το ντοκιμαντέρ The Greek Way, που αναφέρεται στην ελληνική συμμετοχή στη Σφαγή της Σρεμπρένιτσα.

"Η Σρεμπρένιτσα είναι ακόμα ένας ανεξόφλητος λογαριασμός του ελληνικού συστήματος εξουσίας στις παγκόσμιες αξίες του σεβασμού στον άνθρωπο και του δικαιώματος στη διαφορετικότητα", γράφει το περιοδικό The Books' Journal και αναδημοσιεύει κείμενο που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 2005 με τις υπογραφές των ελλήνων πολιτών "που βρέθηκαν απέναντι στην κατασκευασμένη εθνική δήθεν εθνική/ορθόδοξη και αντικαπιταλιστική συναίνεση".

2. Η ΔΗΜΑΡ δεν υπάρχει πια. Η ανανέωση δεν μένει πια εδώ. Οι φίλοι και οι σύντοφοι δύο-δυό, πέντε-πέντε αποχωρούν, παραιτούνται. Τα μέλη της Κ.Ε. με προσωπικές επιστολές προς τον γραμματέα του οργάνου ανακοινώνουν το χωριστό δρόμο της επιλογής τους. Η ηγεσία διαγράφει. Είχε από την αρχή την αντίληψη της ιδιοκτησίας. Τώρα, νοιώθει άβολα με έναν βουλευτή που έχει μάθει να μην σιωπά. Ο φίλος Ψαριανός -άνθρωπος της πραγματικής ζωής- έδινε έναν φρέσκο αέρα σε μουχλιασμένα κομματικά γραφεία. Ούτε "σταγόνα" ήτανε ούτε "θρυαλλίδα" η απόφαση του προέδρου Φώτη Κουβέλη για την αποπομπή του από την κοινοβουλευτική ομάδα. Ήταν η κυριαρχούσα αντίληψη στην σύμπασα την αριστερά. Οι αφελείς φιλοδοξίες όσων ιδρύσαμε την Δημοκρατική Αριστερά ήταν η δημιουργία ενός Άλλου κόμματος. Η ίδια η ζωή έδειξε ότι παρέμειναν -κι εμείς μαζί- αφελείς. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός -όταν το `82 εντάχθηκα στον ΡΗΓΑ, πρέπει να υπήρχε στο καταστατικό του- ζει και βασιλεύει. Υπηρετείτε δε από τα ίδια άτομα. Έχω στο μυαλό μου δυό καταστάσεις ονομάτων: η πρώτη εκείνων που προσέγγισαν το κόμμα και στο διάστημα των τεσσάρων χρόνων αποχώρησαν και η δεύτερη των στελεχών που παραμένουν. Όταν οι συνθήκες θα ωριμάσουν θα τις δημοσιεύσω, σε τούτη τη στήλη. Όταν, θα είμαστε όλοι ή έστω οι περισσότεροι έτοιμοι, ώριμοι και θαρραλέοι να δεχθούμε ότι η πολιτική είναι και θέμα προσώπων... 

3. Τον Νοέμβριο του `73, τις μέρες του Πολυτεχνείου, ήτανε μαθητής Γυμνασίου. Στις πρώτες  τάξεις. Οικογένεια αστική, μητέρα Ελληνίδα. Πήρε χαμπάρι το τι έγινε, έβγαλε ένα λογύδριο στο σπίτι, έφαγε το μεσημεριανό του και πήρε το δρόμο για το σφαιριστήριο. Στο σχολείο, στα μουλωχτά, μια δύο κουβέντες στον Τάκη και ξανά στα μαθήματά του. Κορίτσι δεν είχε!

Γιόρτασε μαζί με όλη την Ελλάδα την πτώση της Χούντας. Πέρασε στο πανεπιστήμιο, καλός φοιτητής, πτυχίο, στρατός και ένας γάμος "ως προίκα καλός". 

Γνωρίστηκαν σε έναν επαρχιακό σύλλογο, αρχές του 2000. Είχε την λέξη κατάληψη διαρκώς στο στόμα του. Σε κάθε ζήτημα, για όλα τα θέματα -κάποια ήταν όντως σοβαρά- είχε τη λύση. "Να κλείσουμε, να σταματήσουμε...". 

Με την γυναίκα του δεν τον είδαμε ποτέ. [διοργανώσαμε δυό βραδιές για τα μέλη του συλλόγου και τις οικογένειες τους  σε κοσμικό κέντρο της μικρής μας πόλης].

4. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 
"Η ηλικιωμένη γυναίκα ήταν οδηγός  τουριστικού λεωφορείου στα νιάτα της".

Η φράση μου, παρμένη από κάποιο μυθιστόρημα,  της άρεσε. Χαμογέλασε, έφτιαξε τα μαλλιά της ίσως και να  άλλαξε στάση, φέρνοντας  κοντά μου το πρόσωπο της. Έλαμπε.Το μπαρ φωτίστηκε μαζί με τα όνειρα μου. Μια αναπνοή, μια στιγμή μας χώριζε. 

Όπως ακριβώς τις φαντασιώσεις από την πραγματικότητα της ηλικιωμένης, που όπως τώρα διαβάζω, εξομολογείται: "εργάστηκα, είκοσι δύο χρόνια σε ένα πρακτορείο τουρισμού. Αλλά από το στενό γραφείο μου δεν μετακινήθηκα ποτέ". Κράτησα την αλήθεια μου. Άλλωστε, πέρα από τα ταξίδια του μυαλού αντιπαθώ τις μετακινήσεις. 

Έτσι, στις καθημερινές μου συνήθειες - ξύπνημα  στις επτά,  πρώτο τσιγάρο στο κρεβάτι, ζεστός καφές και πρωινή εφημερίδα -προστέθηκε και η απογευματινή επίσκεψη στο μπαρ. Ακριβώς την ώρα που το "3" ξεκίναγε από  Καλαμαριά …

5. Αντέγραφε -για να νοιώσει τη μαγεία της έκφρασης ή και από αφροσύνη του μεγέθους του- ποιήματα σε λευκές σελίδες. Ενίοτε, αυτά τα σημειώματα των "ξένων", έπαιρναν και συναντούσαν το μοναχικό δρόμο των δικών του προσώπων. Ένοιωθε έτσι, να σμίγει ξεχασμένα απογεύματα με το φως.

[...] Έστελνε τα μικρά αυτά σημειώματα, χωρίς να περιμένει απαντήσεις. Άλλοτε πάλι τις έγραφε ο ίδιος για να εξασκήσει τον εαυτό του στην μοναξιά... Μα κάθε φορά που ο ταχυδρόμος του έφερνε κάτι , στο δωμάτιο του ακουγόταν μουσικές..."

Ζούσε με άλλους ρυθμούς. Κλείστηκε στο δωμάτιο του. Χτυπούσε τα πλήκτρα μιας παλιάς γραφομηχανής.

Ήξερε ότι έχει ακόμα φίλους!

υγ.  Τώρα που ένας κύκλος κλείνει, σημεία προσδιορίζουν τους καιρούς που έρχονται.