Ο άφατος πόνος της τρομοκρατίας...

Σαν σήμερα το 2010 "επαναστάτες" ή προβοκάτορες, όπως εύστοχα είχε τότε γραφτεί, δολοφόνησαν τρεις πολίτες εργαζόμενους στη Μαρφίν. Η πραγματικότητά μας σκιάζεται από αναπάντητα ερωτήματα και ερωτηματικά. Οι νέκροι ξεχάστηκαν αμέσως. Σήμερα δεν έγιναν  διαδηλώσεις, δεν έκαναν δηλώσεις... Είναι  ένα πένθιμο γεγονός, δεν "πούλησε" ως ηρωϊκό και ξεχάστηκε...  

Στην μνήμη των τριών νεκρών, ένα κείμενό μου γραμμένο την Τετάρτη 5 Μαϊου 2010. Μια μέρα που κάποιοι δεν θα ξεχάσουν ποτέ. 

Α.ΣΤΕΓΟΣ

Με βασανίζουν τα ίδια ερωτήματα. 

Η ίδια λέξη γραμμένη τρεις φορές... 

Η αδυναμία μου να απαντήσω.

Με βασανίζουν τα ίδια ερωτήματα. 

Η απουσία -η αδυναμία γέννησης- ενός νέου μετώπου λογικής και δημοκρατικής αφύπνισης, που θα θέτει πάντοτε σε προτεραιότητα την πάλη εναντίον της τρομοκρατίας,  τη στιγμή που θα εργάζεται  -εδώ δεν αρκεί να διαμαρτύρεται, δεν αρκεί να καταδικάζει-  για να αλλάξουν τα πράγματα... 

Με βασανίζουν τα ίδια ερωτήματα.

Γράφω:

Αθώοι νεκροί παντού. Ο άφατος πόνος της τρομοκρατίας. Μάταια προσπαθώ. Καταφύγιο η ποίηση; Η πραγματικότητα με φέρνει πρόσωπο με τον πόνο.  

Ανατρέχω στον Στρατή Τσίρκα και σας καλώ να ψηλαφήσουμε...
 

ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ
Απόψε μάταια πολεμώ ν' απολησμονηθώ...

Μάταια σε κράζω θάλασσα, θάλασσα κυματούσα,  

Να `ρθεις με τους ανέμους σου, να `ρθεις με τις δροσιές σου  

Και με την αναστάσιμη χαρά των ταξιδιών.  

Της θύμησης τα βλέφαρα ορθάνοικτα του κάκου  

Αναζητούν τα ηλιόλαμπρα ξεφτίδια τα χρυσά  

Να παίζουν με τα κύματα και τα λευκά πανιά  

Που εφήμεροι συντρόφοι μας, χάνοταν με τους γλάρους.
 

Απόψε μάταια προσκαλώ τους κάμπους τους πλατιούς,  

Που στόλισαν και πλούμισαν οι μόχτοι των ανθρώπων,  

Τα πεύκα και τα έλατα και τους λαούς των δέντρων,  

Που τρικυμίζει ο άνεμος και νοσταλγούν πουλιά.  

Και το φεγγάρι αναζητώ και τη φωτοπλημμύρα  

Την ξωτική, που δόξαζε τους δρόμους του νησιού,  

Τους φράχτες και τις πέργολες που γέρνανε βαριές  

Τα ρόδα και τα γιασεμιά και τα πορτοκαλάνθια.
 

Απόψε εντός μου θέριεψαν οι αγωνίες πολλών  

Που μες στης μεγαλούπολης αυτής τ'άμετρα σπίτια  

Καρδιοκτυπούν θανάσιμα για χάρη της Μαδρίτης...
 

Τον πόνο το μαρτυρικό της Ισπανίας πονώ.
 

Υ.Γ. "Τον πόνο το μαρτυρικό της Ελλάδας πονώ" θα έγραφε σήμερα ο Τσίρκας. Για να συμπληρώσει έτσι βασανιστικά τη ΧΑΜΕΝΗ [μας] ΑΝΟΙΞΗ.