Τα δεύτερα, δικά μου! [31.05.2014]

Στο  "Τake Five"  γράφει πια η..."μαργαρίτα"! Είναι το ίδιο ευθύβολα σχόλια,  πιο ροκ,  ταιριαστός τίτλος, στο ύφος του καλού φίλου Λεωνίδα Καστανά.

Εμείς, κρατάμε τον ίδιο τίτλο, μια κίνηση εγκάρδια, όταν από τύχη ή από επιλογή συναντήσεις κάποιον και το κέρασμα οδηγεί σε μια συνύπαρξη γοητευτική. 

Το "τετράδιο εξόδου" επιστρέφει στην γενέθλια πόλη και γράφει πια σε ρυθμούς τζαζ από το "Καφέ-Βιβλίο", ένα χώρο έκπληξη... Κάθε Σάββατο,  "Τα δεύτερα, δικά μου!".  Όσα συζητούν φίλοι σε μια παρέα...

   

Α.ΣΤΕΓΟΣ [ 31. 05.2014 ]

1. Να μπορώ να θυμάμαι... Τα σχολικά πρωϊνά και τα τσιγάρα στο ημιπαράνομο καπνιστήριο. Τις απογευματινές βόλτες στα Λιοντάρια. Τα μηνύματα που αφήσαμε στην αρχή της Δαιδάλου. Τα βιβλία

Γιώργος Σφυράκης 1968-24.05.2014

που δανειστήκαμε από την Βικελαία. Τους καφέδες μας. Τις ατέλειωτες συζητήσεις, τότε που θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Τα απογεύματα του Σαββάτου στην οργάνωση του ΡΗΓΑ. Τα απόβραδα του Σαββάτου στις ταβέρνες της πόλης. Τα κορίτσια και τα αγόρια των Κυριακάτικών εκδρομών. Τα βιβλία που κλέψαμε από την βιβλιοθήκη του Μιχάλη. Τις θάλασσες που κολύμπησες -εγώ από τότε δεν γούσταρα καθόλου. Τα γλυκά της μητέρας σου. Τον αδελφό σου. Τους εσπρέσσο που έψηνες λίγο πριν αρχίσουμε το μάθημα. [Τα αγγλικά μου δεν βελτιώθηκαν, αλλά φταίω μόνο εγώ...]. Μια βραδιά στην βεράντα του πατρικού μου. Το χαμόγελό σου όταν συναντηθήκαμε στο "Παλιό Καφέ". Το πρόσωπό σου! Τις κοινές μας αγωνίες. Την κρίση σου για τα γραφτά μου. Τη μουσική που πλημμύριζε το "δωμάτιο διδασκαλίας". Τη χαρά για τη ζωή σου. Τις επιλογές σου... Τις αποφάσεις σου. Τα ρίσκα, τη μοναξιά, τον έρωτα που έψαχνες, τους έρωτες που έζησες στην ακριβή ζωή σου.

Να μπορώ να θυμάμαι την απουσία σου. Τώρα, η γενέθλια πόλη γίνεται ξένη.  


2. Η εκλογική συντριβή της Δημοκρατικής Αριστεράς δεν στάθηκε μια ατυχής και απρόβλεπτη στιγμή που υπαγορεύθηκε από εξωτερικούς [εχθρικούς] παράγοντες. Ήταν το αποτέλεσμα των επιλογών της ηγεσίας της, η οποία αποψίλωσε το Κόμμα από τα γνωρίσματα της ταυτότητάς του και αποξένωσε την πολιτική του από κάθε ψήγμα κοινωνικής χρησιμότητας. Η ΔΗΜΑΡ κατόρθωσε να πολεμήσει τον ίδιο της τον εαυτό και τις πολιτικές εκείνες αρχές, όσες με κοπιώδεις παρεμβάσεις είχε εισαγάγει στο κέντρο του πολιτικού προβληματισμού, κατά την ίδρυσή της. 

Έτσι η ΔΗΜΑΡ με λόγο έντονο αυτοαναφορικό, θέσεις ασαφείς, στάσεις "παρούσες" και με στοιχεία ηθικολογίας, ταξίδεψε στην άγονη γραμμή της διαμαρτυρίας, με προορισμό έναν αυτάρεσκο και κατ` όνομα τρίτο προοδευτικό πόλο. Η αποχώρηση από την κυβέρνηση, η στάση της στην πρόσκληση των "58", η άρνηση του διαλόγου και η αποτυχημένη σύλληψη τυχάρπαστων συνεργασιών -για να σταθώ σε ορισμένα κομβικά ζητήματα της περιόδου- αφαίρεσαν στοιχεία ταυτότητας, αναίρεσαν στοιχεία φυσιογνωμίας. 

Όσες και όσοι επιχειρήσαμε να περισώσουμε τις ιδρυτικές αρχές της Δημοκρατικής Αριστεράς βρεθήκαμε μπροστά σε ξεχασμένες παραδόσεις, σε "κομμένες κεφαλές" - με παντοειδείς συναισθηματικές επικλήσεις και προσωπικές επιθέσεις. Υποδειχθήκαμε σε "εσωτερικό εχθρό"...

Το συντριπτικό αποτέλεσμα ορίζει την πραγματικότητα. Τα κόμματα δεν είναι θέσφατα και ούτε ταιριάζει στο ρεύμα της δημοκρατικής αριστεράς μια τέτοια αντίληψη. Αν καταφέρουμε να κρατήσουμε την συλλογική μας αξιοπρέπεια -η διαχείρηση της ήττας είναι μέχρι σήμερα χειρότερη από την εξέλιξη των εκλογών- αν καταφέρουμε να σταθμίσουμε την ιστορική στιγμή, τότε ως ρεύμα ιδεών έχομε ρόλο και προοπτική. Μέσα σε μια πληθυντική έκφραση της κεντροαριστεράς. Σε αντίθετη περίπτωση το φθίνον σώμα της αριστεράς θα αυτοτοποθετηθεί ακόμη περισσότερο στο περιθώριο.   

3. Θυμάται κανείς το πότε έδωσε το πρώτο του φιλί. Θυμάται ακριβώς το πότε αγόρασε το πρώτο του πακέτο τσιγάρο. Ακόμα και σήμερα ή καλύτερα ιδιαίτερα σήμερα - τόσα χρόνια μετά - και τα δύο έχουν "ακριβή" γεύση. Διατηρούν θέση ξεχωριστή. Είχαν τη γλύκα και την τύψη μαζί,  τότε!  Μια τζούρα "παράνομης" πράξης τράβαγε πότε από Εκείνη και πότε από το πακέτο του. 

Μα ήταν γλυκόπιοτες... Όπως κάθε ερωτευμένος θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να πλησιάζει τον Έρωτα του... έτσι και ένας εθισμένος καπνιστής θα βρίσκει πάντα μια δικαιολογία για να ανάψει ένα τσιγάρο. Ενίοτε επιχειρεί να εντάξει τη δική του μικρή διαδρομή καπνού  στην ιστορία του τσιγάρου.

Ότι έχω γράψει έχει μέσα του πολύ καπνό. Ότι έχω διαβάσει επίσης. Είναι αδύνατο να δω την οποιδήποτε δραστηριότητα μου χωρίς καπνό. Πάντα να λείπει εκείνο το πρώτο πακέτο. Πρόλαβα -είναι αλήθεια για μικρό διάστημα- το μαύρο-χρυσό πακέτο του Παπαστράτου. Και το ερωτεύτηκα. 

Κόλησα με το άφιλτρο [και συνεχίζω]. Δεν δόθηκε τότε καμιά εξήγηση: βρέθηκα ένα πρωϊνό χωρίς τη μάρκα μου. Όχι χαρμάνης, μα χαμένος. Μόλις είχα αρχίσει να αποκτώ συνήθειες [σήμερα έχουν γίνει έξεις... ]. Νέο πακέτο, λιγότερο πλουμιστό, ίδια εταιρεία.

Κύλησε ο καιρός ήρθαν άλλες μάρκες. Πάντα να θυμίζουν τις τοτινές -κάθε φορά- καταστάσεις. Με μια προτίμηση πάντοτε σε "βαρύ" χαρμάνι. Και συνεχίζω:  με τις δύο απουσίες... παρούσες πάντοτε!

4.  Ανοιξιάτικη σπορά. "Θα υπάρξει στ` αλήθεια ένα ισχυρό ποσοστό ελπίδας στις μέρες μας;" είχα γράψει παλιότερα. Η επικράτηση του κ. Βασίλη Λαμπρινού, η επιτακτική ανάγκη αλλαγής πολιτικής, η ανάδειξη της "άλλης πόλης", στο προσκήνιο,  αποτελούν πια το νέο έδαφος διεκδίκησης. 'Εδαφος εξανλημένο μεν από την εντατική καλλιέργεια της έπαρσης, της άρνησης και της επιβολής,  ικανό  ταυτόχρονα να δεχθεί την ευεργετική δύναμη της αμειψισποράς νέων πολιτικών. Ώστε να καταστεί και πάλι γόνιμο. 

Η "Δύναμη Πολιτών", η νέα δημοτική αρχή του Ηρακλείου, συνιστά ένα νέο και διαφοροποιημένο περιβάλλον. Σε αυτό το νέο περιβάλλον μπορεί να καρπίσει η ελπίδα.

5. Σενάριο

Σκηνή πρώτη

Ο μικρός Θάνος βλέπει μια παράσταση Καραγκιόζη. Είναι το μόνο παιδάκι που δεν γελάει. Τα υπόλοιπα ξεκαρδίζονται και αδιαφορούν για τη συμπεριφορά του συμμαθητή τους. Η Άννα, στο τέλος της παράστασης, τα παιδιά αποχωρούν συνοδεία της δασκάλας τους, πλησιάζει τον Θάνο και του λέει: "Εσύ, πρέπει να είσαι πολύ άρρωστος!"

...................................................................................................................................................................

Σκηνή τελευταία

Η Άννα στην κηδεία χαμογελά, φιλά την Loka και αφήνει στο ανοικτό φέρετρο του Θάνου μια φιγούρα του Καραγκιόζη. 

ΥΓ.  Επεισόδιο με τον ουρανό σε εξέλιξη...