Ακούστε τη Φυσαρμόνικα !

[πρόταση]: διαβάστε το κείμενο συνοδεία -όποιας εκτέλεσης προτιμάτε- την "Ωδή της Χαράς"

Α.ΣΤΕΓΟΣ

γράφει η Αριστέα Πλεύρη

Χρόνια το κουβεντιάζουμε. Στις ταβέρνες, στα καφέ, στους κυριακάτικους περιπάτους, στις βραδινές συνάξεις στα σπίτια. "Αυτή η πόλη δεν μας αξίζει", λέμε, συχνά με θυμό και συχνότερα με απογοήτευση. Δεν αξίζει ούτε σε μας, ούτε στην ιστορία της. Οι μεγαλύτεροι αναπολούν κουβέντες και γεγονότα -τον Δημήτρη Μητρόπουλο να παίζει έργα του Λευτέρη Αλεξίου. Κάποιοι ανακαλούμε στη μνήμη μας  Αυγουστιάτικα φεγγάρια με τον Αλβιν Εϊλι, τη Γκίζελα Μάι και το Μπερλίν Ανσάμπλ. Αναζητούμε την εποχή της έκθεσης του Γκρέκο που εμπνεύστηκε ο Νίκος Γιανναδάκης. Νοσταλγούμε τις βόλτες στη ζωντανή ύπαιθρο με τα ζηλευτά προϊόντα. Και οι νεότεροι, γκρινιάζουν: Πόλη βρώμικη, με κυκλοφοριακό χάος, χωρίς πολιτισμό, χωρίς προοπτική, χωρίς κοινωνική πολιτική, αφιλόξενη και για τους ίδιους τους δημότες της. 

     

Δεν είναι αυτό το Ηράκλειο της βαριάς του κληρονομιάς, το Ηράκλειο της Κρητικής Σχολής Αγιογραφίας, δεν είναι το πνευματικό Ηράκλειο της εποχής του Καζαντζάκη, των Αλεξίου,  της Αρχαιολογικής Εταιρείας του Χατζιδάκι και του Ξανθουδίδη, του Παρλαμά. Σήμερα το Ηράκλειο είναι μια πολιτεία που έχει γυρίσει την πλάτη της στις ένδοξες εποχές της, αλλοτριωμένη, χωρίς όραμα, χωρίς ψυχή, με μια πρόχειρη εργολαβίστικη πρακτική που προσπαθεί να μας πείσει πως κάτι κάνει. Και μεις, αριστεροί, δεξιοί, αδιάφοροι και απολιτίκ, δημότες πάντως της ίδιας πόλης, προσπαθούμε κατασκευάζοντας επιχειρήματα να αποποιηθούμε τις ευθύνες μας.

Μοιράζουμε πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, αγνοώντας επιδεικτικά την ουσία του προβλήματος, αναπαράγουμε τις εμμονές μας με την ίδια λογική που στο παρελθόν έχει αποδειχθεί καταστροφική. Η αριστερά άλλωστε είναι εκπαιδευμένη να αναπαράγει τα λάθη της. Για τους γνωρίζοντες στοιχειωδώς ιστορία, δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα, τα παραδείγματα έρχονται εύκολα στο νου. Μπερδεύουμε τις έννοιες. "Συμμετοχή θα πει εξάρτηση", δηλώνουμε κατηγορηματικά, αγνοώντας την ουσία των λέξεων. "Ο εχθρός είναι ένας –η μνημονιακή πολιτική"- διακηρύσσουμε, καταλύοντας βασικές αριστερές αρχές, όπως την αυτονομία των μαζικών χώρων. Πόσο σοβαρό τάχα μπορεί να είναι το επιχείρημα "ψηφίζω αντιμνημονιακά" σε εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης; Αναζητώ με εμμονή και πάθος μια απάντηση στο ερώτημα: Γιατί μια δημοτική αρχή ανεξάρτητη, πολυσυμμετοχική, με όραμα και πρόγραμμα που με πείθει, θα επηρεάσει αρνητικά τις διεκδικήσεις σε επίπεδο κεντρικής εξουσίας; Οι απαντήσεις που παίρνω, είναι από ασαφείς έως αμήχανες. Στην πραγματικότητα ή αδιαφορούμε ή μεταθέτουμε το πρόβλημα. Στη χειρότερη περίπτωση βέβαια, εγκλωβίζουμε τη σκέψη μας σε στερεότυπα, παριστάνοντας ότι δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει έξω από αυτά.

Κανένα επιχείρημα δεν στάθηκε ικανό να με πείσει ότι αξίζει να χαρίσω το Όνειρο για μια άλλη πόλη. Τα αναζήτησα με επιμονή και τα άκουσα όλα με πολλή προσοχή. Παιδί της ανανεωτικής αριστεράς πιστεύω ακράδαντα στην αυτονομία των μαζικών χώρων. Και απαιτώ  να  ζήσω σε μια πόλη δική μου, με τις μνήμες και τις αξίες της ζωντανές. Μια πόλη που θα νοιάζεται τον δημότη της χωρίς κοινωνικές διακρίσεις, που θα στηρίζει τους αδύναμους και θα θέτει τους ισχυρούς στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου, που θα αξιοποιεί τον πλούτο και την ιστορία της. Δεν εκχωρώ σε κανέναν το δικαίωμα να με σύρει σε αποφάσεις που τις θεωρώ εσφαλμένες, με επιχειρήματα που δεν με πείθουν. Ποιος μπορεί να ορκιστεί ότι δεν υπάρχει ούτε ένας δεξιός Ηρακλειώτης που να νοιάζεται για το Ηράκλειο; Αυτόν αναζητώ. Τον δεξιό, τον αριστερό, τον οποιονδήποτε πιστεύει σε μια τοπική αυτοδιοίκηση ανεξάρτητη, ακηδεμόνευτη, χωρίς παρωπίδες, χωρίς κομματικές ταμπέλες, που αποδέχεται το σεβασμό στην πόλη και στον δημότη. Που αποδέχεται τις έξη βασικές αρχές: Αυτονομία, Συμμετοχική Διακυβέρνηση, Κοινωνική Πολιτική [για όλους τους κατοίκους του Δήμου και τους μετανάστες], Πολιτισμό, Ισονομία, Ανάπτυξη. Και μ’ αυτόν είμαι διατεθειμένη να συνεργαστώ για την πόλη μου. Σας βεβαιώνω, στο ψηφοδέλτιο της «Δύναμης Πολιτών», βρήκα πολλούς τέτοιους. Και δεξιούς και αριστερούς.

Δεν απολογούμαι. Αυτό το κείμενο είναι η δημόσια απάντησή μου στους φίλους που μου ζητούν να εξηγήσω γιατί πιστεύω ότι η απόφαση μου να κάμω τη συγκεκριμένη επιλογή σ’ αυτές τις δημοτικές εκλογές, δεν απεμπολεί τις αρχές και τις καταβολές μου. 

Ξεκίνησα να γράψω ένα κείμενο πολιτικό για τον ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης, με επιχειρήματα υπέρ της αυτονομίας των μαζικών χώρων και κατά των ψευδοδιλημμάτων. Δεν μου βγήκε. Όχι γιατί δεν μπορώ. Από τα γεννοφάσκια μου λούζομαι πολιτικές και εκλογικές αναμετρήσεις. Κι εγώ μπορώ να κατασκευάζω  επιχειρήματα και να προσπαθώ να πείσω για την ορθότητα τους. Χωρίς έπαρση, αλλά με παρρησία και πολλήν αιδώ, πληροφορώ τους νεότερους και θυμίζω στους παλαιότερους ότι θήτευσα χρόνια στις κομματικές συνεδριάσεις, στους δρόμους και τα φεστιβάλ, τα περιθωριακά κινήματα, τις ιδεολογικές ζυμώσεις. Και σπούδασα στην πράξη και τη θεωρία τον πολιτικό λόγο. Από όλα αυτά, ένα έμεινε ξεκάθαρο στο μυαλό μου. Ανοιχτή σκέψη, δεκτική στην πρόκληση και τις υπερβάσεις. Αντί των συνηθισμένων πολιτικών αναλύσεων, -τ’ αυτιά μας  αυτήν την εποχή βουίζουν από τέτοιες- προτίμησα να κάμω για χάρη σας, για χάρη μου, μια κατάθεση ψυχής.

Κάποιοι παίζουν σήμερα στη φυσαρμόνικα την «Ωδή στη Χαρά». Ας μην κλείνουμε τ’ αυτιά μας. 

Η Αριστέα Τηλέμαχου Πλεύρη είναι δικηγόρος 

και υποψήφια δημοτικός σύμβουλος 

με το συνδυασμό "Δύναμη Πολιτών" του κ. Β.Λαμπρινού.

σημείωση: Η επιλογή της γελιογραφίας είναι της Αριστέας. Εκείνη φρόντιζε να δέσει τον μεστό λόγο της με το πυκνό, πικρό σκίτσο του κ. Δ. Χαντζόπουλου. Το "τετράδιο εξόδου" της εύχεται καλόν αγώνα και κάθε επιτυχία!  

πηγή: εφημερίδα Η ΠΑΤΡΙΣ [έντυπη έκδοση]