Τα όνειρα μου λαϊκά παραμύθια. Τα θυμάται κανείς;

Σε τι βοηθά λοιπόν η ποίηση

-Αυτό, έστω, που εγώ ποίηση ονομάζω-

[Ας ζήσουμε λοιπόν και μ`’αυτά ή μόνο μ`’αυτά]

Μ. Αναγνωστάκης 1962

Το 17ο τεύχος του περιοδικού "δεκαπενθήμερος ΠΟΛΙΤΗΣ", [Ιανουάριος 1996] κρατάει  σημαντική θέση στη βιβλιοθήκη μου. Είχαμε ήδη γνωριστεί με τον ποιητή Μάρκο Μέσκο, στο βιβλιοπωλείο ΘΥΜΕΛΗ, να μας προσφέρει πάντοτε μια εγκαρδιότητα και βαριά ΚΑΡΕΛΙΑ που κάπνιζε. Στο περιοδικό είχε συνεισφέρει στο αφιέρωμα για τον άγνωστο – τότε σε εμάς – Τέο [Ματθαίο] Σαλαπασίδη.  Ένα εξαιρετικό αφιέρωμα…,  ο κόσμος της δεκαετίας του ’`50, το πατάρι του Λουμίδη, το ελληνικό unterground, οι ποιητές και τα ποιήματα τους. Η Θεσσαλονίκη κυρίαρχη. Ο Μ. Αναγνωστάκης, ο Κ. Κύρου, ο Π. Θασίτης...

…

Θυμάμαι -ήδη μετράμε χρόνια δεκαοκτώ- να το διαβάζω και να το δωρίσω σε φίλους. Ψάχνω, διαβάζω, γνωρίζω. Συναντώ μια αναφορά του Α.Ρουμελιώτη στην "Ελευθεροτυπία". Αγοράζω τον Μάρτιο του ίδιου χρόνου, το βιβλίο "Δώδεκα ποιήματα του Τέο Σαλαπασίδη" σε επιμέλεια του Μέσκου. Διαβάζω συνεχώς. Σταματώ στο Northern Spiritual και στη σημείωση: "Σχεδόν μόνον ο φίλος Θωμάς Γκόρπας σε κάποιο κείμενό του κάνει ιδιαίτερη μνεία για τον πνευματικό ρόλο του Τεό Σαλαπασίδη στο πατάρι του Λουμίδη." Αναζητώ το έργο του, αγοράζω –τον Δεκέμβρη του 1998,  το βιβλίο "Θωμάς Γκόρπας Τα ποιήματα [1957-1983]" από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Διαβάζω, έκτοτε τακτικά και συλλέγω υλικό για τον ‘ποιητή.  

Από τότε οι δυό φίλοι είναι ξανά μαζί. Τους προσφέρω μια ανήσυχη θέαση του κόσμου, να ξαποστάσουν οι ιστορίες τους, τους παρακινώ για μια βόλτα στην αγαπημένη τους Σταδίου, για νύχτες και ξημερώματα, σιωπηλός εγώ, να ακούω τη φωνή τους: ‘… [...] "είχαμε μια παρέα κάποτε τα πάντα είχαμε και τίποτα δεν είχαμε ανάμεσα στα πλούσια δάχτυλά μας είχαμε φτωχά τσιγάρα".[1]

Με τα λόγια του Θ.Γκόρπα: "Σε εποχές σαν τη σημερινή σκεπτόμαστε πολύ. Περισυλλογή και υπεράσπιση του εαυτού μας και κάποιων πραγμάτων, γιατί η κατάσταση γύρω είναι τόσο άγρια και τόσο μπάχαλο που πρέπει να ελέγχεις την οργάνωση σου ως άτομο, πνευματικά, σωματικά, ώστε αν ξαναμπούν θέματα διεκδικήσεως, έστω κι αν είσαι 60-70 χρονώ, έστω ουραγός στο τέλος, ξανά…". [2]

Με την ποίηση.…Για πού όμως; Μια εικόνα, μια πράξη, μια λέξη. Όπως λέει ο ίδιος ο Γκόρπας: "Ποίηση… δασκάλα μόνη μελαγχολική στο διάλειμμα…". [3]

Γράφει ο Γκόρπας: "Τα κόκαλα του θρύλου της παρέας μου τώρα τα γλείφουν σκυλιά και κοπρόσκυλα".[4]  Το 1983 πέθανε ο Σαλαπασίδης και  έκείνος είκοσι χρόνια αργότερα, την 1η Απριλίου του 2003. Αν δεχθύμε για μια στιγμή ότι έχουνε σμίξει,  ο Γκόρπας θα γράφει και θα σκηνοθετεί την "ΜΙΚΡΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ" και ο Σαλαπασίδης θα επιχειρεί μια "ΔΟΚΙΜΗ ΓΙΑ ΛΑΪΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ"….  

 Ότι δεν τέλειωσαν, ν’` αρχίζουν πάλι...

Υ.Γ.1 Τα πρωινά της Κυριακής ακολουθώ μια ταραγμένη διαδρομή. Μια μικρή βόλτα στην γενέθλια γειτονιά….  Στο κέντρο της πόλης…...

Υ.Γ.2 Ο ποιητής Μάρκος Μέσκος ζει και δημιουργεί. Και θα συναντηθούμε! 

σημειώσεις:

[1]:στίχος του Θ.Γκόρπα, από την έκδοση του ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ.

[2]:απόσπασμα από συνέντευξη του Θ.Γκόρπα, στο περιοδικό ΕΨΙΛΟΝ στις 16.04.95

[3]: στίχος του Θ.Γκόρπα, από την έκδοση του ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ

[4]: Ο Θωμάς Γκόρπας δημοσιεύει "Το Πατάρι" [περιοδικό Ωλήν, τχ.8 Φεβρουάριος- Μάρτιος 1982] αφιερωμένο στον Τέο, όπου, απολογίζοντας τα πεπραγμένα της παρέας και τις διαδρομές των προσώπων, καταλήγει: "και ο Τέος Σαλαπασίδης ο καλύτερος όλων μας..."

Το αφιέρωμα στον "δεκαπενθήμερο ΠΟΛΙΤΗ" είχε επιμεληθεί ο Κώστας Βούλγαρης.