Τα δεύτερα, δικά μου [30.01.2014]

Στο "Take Five" γράφει πια η..."μαργαρίτα"! Είναι το ίδιο ευθύβολα σχόλια,  πιο ροκ,  ταιριαστός τίτλος, στο ύφος του καλού φίλου Λεωνίδα Καστανά.

Εμείς, κρατάμε τον ίδιο τίτλο, μια κίνηση εγκάρδια, όταν από τύχη ή από επιλογή συναντήσεις κάποιον και το κέρασμα οδηγεί σε μια συνύπαρξη γοητευτική. 

Το "τετράδιο εξόδου" επιστρέφει στην γενέθλια πόλη και γράφει πια σε ρυθμούς τζαζ από το "Καφέ-Βιβλίο", ένα χώρο έκπληξη... Κάθε Πέμπτη, "Τα δεύτερα, δικά μου!".  Όσα συζητούν φίλοι σε μια παρέα...

  Α.ΣΤΕΓΟΣ [ 30. 01.2014 ]

1. Νίκος Δένδιας, υπουργός Προστασίας του Πολίτη: "Ο μετανάστης της Σοβιετικής Ένωσης που πάει στη Σουηδία έχει ένα επίπεδο, εμείς αντιμετωπίζουμε μετανάστες απο το Μπαγκλαντές το Αφγανιστάν με μια άλλη κουλτούρα από έναν άλλο κόσμο. Αυτή είναι η δική μας ατυχία" [συνέντευξη στο ραδιόφωνο του Σκάι]

Η ατυχία των πολιτών αυτής της χώρας είναι να έχουν έναν υπουργό, ο οποίος εκφράζει απροκάλυπτα ρατσίστικες απόψεις. Σήμερα...που οι μνήμες από το Φαρμακονήσι είναι νωπές, τη στιγμή που το αίμα των μεταναστών είναι ακόμα ζεστό. 

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ οφείλουν να τοποθετηθούν, να τον καταδικάσουν ή να τον χρεωθούν...

2. [γράφει ο φίλος Μιχάλης Αρτεμάτης] 

Ο πρώτος που μίλησε για "δίκαιη λιτότητα" ήταν ο μεγάλος ηγέτης του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, Ενρίκο Μπερλιγκουέρ. Τότε είχε χαρακτηριστεί σαν αιρετική άποψη που συγκλόνισε τους δογματικούς κομμουνιστές ανά το κόσμο και ιδιαίτερα εκείνους του Σοβιετικού μπλοκ. Ήταν η περίοδο της δεύτερης πετρελαϊκής κρίσης της δεκαετίας του `70 που είχε οδηγήσει την Ιταλία στη μεγαλύτερη οικονομική της κρίση, μετά τον πόλεμο.

Η αριστερά της ευθύνης, που ήταν τότε πραγματικά το ΚΚΙ, χωρίς φιοριτούρες και λαϊκισμούς είχε βγει μπροστά παρά τις δυσκολίες και την στρατηγική της έντασης και αποσταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος της χώρας, μέσω τρομοκρατίας και πρότεινε ένα ρεαλιστικό οικονομικό πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης, με δύο βασικούς άξονες: την εθνική συνεννόηση ή ιστορικό συμβιβασμό όπως είχε ονομαστεί τότε και την δίκαιη λιτότητα που θα επιμεριζόταν σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και την εργατική τάξη που ήταν η μεγάλη δεξαμενή ψηφοφόρων του. Να τι σημαίνει υπεύθυνη Αριστερά!

Σε αντίθεση στη χώρα μας που έφτασε έστω και συντεταγμένα στο χρεοστάσιο, για την πλειοψηφία των δυνάμεων της αριστεράς, η ευθύνη καταλήγει σε μια μαγική συνταγή, ότι θα μπορούσε να βγάλει την χώρα από την κρίση χωρίς λιτότητα! Με τα γνωστά εθνολαϊκιστικά κλισέ ότι εκτός τους "αριθμούς υπάρχουν και οι άνθρωποι". Οδήγησε με την ανευθυνότητα της την χώρα σε πλήρη αδιέξοδο, σε αγαστή συνεργασία με την δεξιά. Με αποτέλεσμα να μην υπάρξει όντως δίκαιη λιτότητα και τα σπασμένα της κρίσης να τα πληρώσουν μισθωτοί, συνταξιούχοι και να απορροφήσει σχεδόν το σύνολο της ανεργίας ο ιδιωτικός τομές σε δόξα του δημόσιου και των διαφόρων ευγενών συντεχνιών.

Η ευθύνη ειναι η μέγιστη πολιτική πράξη που ιστορικά οδηγεί τις κοινωνίες στην πρόοδο. Και η μόνη επαναστατική πράξη, που κάνει ακόμα επίκαιρη της φράση του Καμύ "επαναστατώ άρα υπάρχω".

Αναδημοσιεύω εδώ το ευθύβολο σχόλιο του καλού φίλου Μιχάλη Αρτεμάκη. Σε κοινές ράγες πορευόμαστε. 

3. Η αυτοδιοικητική περιφερειακή παράταξη «ΜΙΑ ΚΡΗΤΗ Περιβάλλον – άνθρωπος» διοργανώνει στις 2 Φεβρουαρίου συνδιάσκεψη εν όψει των περιφερειακών εκλογών.  Στις 10.30πμ θα μαζευτούμε στο ιστορικό Μελιδόνι Ρεθύμνου, στη Αποθήκη Πολιτισμού για να αποτιμήσουμε την ως τώρα πορεία μας και να σχεδιάσουμε τις επόμενες κινήσεις μας. Η εκδήλωση είναι ανοικτή σε όλους και ευελπιστούμε σε μια ωφέλιμη συνάντηση. 

Η Συνδιάσκεψή μας θα γίνει στην Κρητική ενδοχώρα. Το Μελιδόνι για μας έχει μια συμβολική σημασία, παραπέμπει στην άγνωστη και παραμελημένη Κρήτη των πατεράδων και των παππούδων μας.

Γεννηθήκαμε το 2010 στο μαιευτήριο της κρητικής κοινωνίας, σε μια δύσκολη γέννα στη οποία πρωτοστάτησαν άνθρωποι της αυτοδιοίκησης, των περιβαλλοντικών οργανώσεων και μια πλειάδα διακεκριμένων συμπολιτών μας. Αφήσαμε έξω κομματικές ταυτότητες, όσοι είχαν και μαζί με ανένταχτους  πολίτες σμίξαμε ισότιμα στη  "ΜΙΑ ΚΡΗΤΗ",  με όραμα την πρόοδο του νησιού μας.

Ο Κρητικός λαός με την ψήφο του μας έδωσε μία έδρα στο Περιφερειακό Συμβούλιο. Με αυτή τη μικρή δύναμη αναλάβαμε δυσανάλογο μεγάλο έργο και ευθύνη.  Έχουμε έκτοτε μια αξιοπρόσεκτη διαδρομή που εκτιμήθηκε μέσα κι έξω από το Περιφερειακό Συμβούλιο. 

Πολιτευθήκαμε με νέο ήθος. Δεν ασκήσαμε στείρα αντιπολίτευση. Καταθέσαμε προτάσεις, συμβάλαμε σε προωθητικούς συμβιβασμούς, γενικά μας χαρακτήρισε η αγωνία μας για λύσεις και όχι για εντυπώσεις και ποσοστά. Με τη στάση μας κερδίσαμε μικρές νίκες και συμβάλαμε καθοριστικά σε μερικές κρίσιμες αποφάσεις για την Κρήτη, όπως πχ στο ζήτημα της διαχείρισης των στερεών απορριμμάτων.

Επιδιώξαμε συστηματικά, αλλά δυστυχώς χωρίς ανταπόκριση, να διαμορφώσει η Κρήτη συνεκτικό, ισορροπημένο πρόγραμμα, να αποκτήσει πλήρη χωροταξικά εργαλεία χωρίς γκρίζες ζώνες, να εκσυγχρονίσει την αυτοδιοικητική μηχανή καθιστώντας την αποτελεσματική.

Πολιτευθήκαμε με νέο ήθος και στις εσωτερικές μας σχέσεις. Είχαμε ως στόχο να μην προωθούμε επαγγελματίες πολιτικούς. Υποσχεθήκαμε την εναλλαγή των αιρετών και την πραγματοποιήσαμε, προκρίνοντας τη συλλογικότητα από τον αρχηγισμό, τις  θέσεις αρχών από τις καρέκλες.

Δεν είμαστε παντογνώστες. Τα θέματα του Π.Σ. ο εκπρόσωπός μας τα κοινοποιούσε στα μέλη για διαβούλευση. Από αυτή την πρακτική κερδίσαμε σε γνώσεις και δημοκρατική συμμετοχή. Υποσχεθήκαμε να παίρνουμε τις αποφάσεις μας όχι απλά με πλειοψηφία αλλά με συναίνεση. Δεν παριστάνουμε τους τέλειους, λέμε απλώς πως πορευτήκαμε σ’ ένα διαφορετικό δρόμο, τον οποίο θα προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε, διορθώνοντας τις αδυναμίες μας. 

Έχομε τη συνείδησή μας ήσυχη ότι τιμήσαμε την ψήφο των 12613 συμπολιτών μας που μας επέλεξαν να τους εκπροσωπήσουμε.

Η διακήρυξή μας συνεχίζει να μας εμπνέει. Τους στόχους της τους προωθήσαμε συστηματικά διαπιστώνοντας ότι έχουν εμβέλεια, ότι 4 χρόνια μετά δεν έχουν χάσει τη δύναμή τους. Αποτυπώνει το όραμά μας:  “Η Κρήτη δεν είναι οικόπεδο. Είναι η πολιτισμική και οικολογική κιβωτός τριών ηπείρων. Ας την καταστήσουμε κέντρο ειρήνης, πολιτισμού, φιλοπεριβαλλοντικών πολιτικών, πρεσβευτή της Ευρώπης στη Ν.Α. Μεσόγειο. Ας αναδείξουμε τα θέλγητρά της. Να γίνει βωμός αναστοχασμού των ευαίσθητων της γης, όσων συνειδητοποιούν τα αδιέξοδα του καταναλωτισμού, την κλιματική απειλή.”  

Η προσπάθειά μας δεν τελειώνει εδώ. Συνεχίζεται και καλούμε τον κάθε Κρητικό και την κάθε Κρητικιά να συμπορευτεί μαζί μας. Να έρθει στο Μελιδόνι, να μας στηρίξει, να συζητήσουμε τις επόμενες κινήσεις μας, να συνδιαμορφώσουμε τις θέσεις μας. 

Μας ενώνει όλους η προτροπή του Καζαντζάκη:  “Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Άμα δε σωθεί, εγώ θα φταίω”

4. Ο "Γυάλινος Κόσμος" είναι θεατρικό έργο του Tennessee Williams. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το Δεκέμβριο του 1944 στο θέατρο Σιβίκ και την επόμενη χρονιά στο Θέατρο Playhouse, Νέα Υόρκη, όπου κέρδισε το Βραβείο New York Drama Critics Circle Award. Αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη θεατρική του επιτυχία, που τον καθιερώθηκε ως έναν από τους μεγαλύτερους θεατρικούς συγγραφείς του αιώνα.

Στο έργο εξιστορείται μέσα από τις αναμνήσεις του Τομ η ζωή της οικογένειας Γουίνγκφιλντ, που την απαρτίζουν ο γιος Τομ, η μητέρα Αμάντα και η κόρη Λώρα. Ο πατέρας τούς έχει εγκαταλείψει για χρόνια κι εκείνοι ζουν σ' ένα δικό τους "γυάλινο κόσμο".  Η μητέρα έχει έμμονη ιδέα με τα παιδικά και νεανικά της χρόνια στο Νότο, ωστόσο τώρα δείχνει την εικόνα της "ξεπεσμένης καλλονής", ένα μοτίβο που επανέρχεται σε πολλά έργα του συγγραφέα.

Ταυτόχρονα, ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά της, ωστόσο η πραγματικότητα είναι σκληρή. Για το γιο της, θεωρεί ότι είναι ένας εγωιστής ονειροπόλος, ο οποίος είναι ανεύθυνος και καταφεύγει στο αλκοόλ, στην ποίηση, στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο, αντί να συνεισφέρει ουσιαστικά στην οικογένεια. Ο ίδιος ονειρεύεται να φύγει και αυτός όπως ο πατέρας του. Η Λώρα είναι μια εύθραυστη παρουσία, ανάπηρη στο πόδι, φοβάται τον έξω κόσμο, προτιμώντας τη συλλογή της από γυάλινα ζωάκια και την συλλογή παλιών δίσκων γραμμοφώνου του πατέρα της.

Κάποια στιγμή, όλη η οικογένεια στρέφει την ελπίδα της σε ένα τέταρτο πρόσωπο, τον Τζιμ, έναν επισκέπτη από τον έξω κόσμο, με τον οποίο έχει ένα σύντομο φλερτ η Λώρα. Ωστόσο, τα πάντα γκρεμίζονται, καθώς εκείνος διαλύει τις αυταπάτες τους κι έτσι επανέρχονται στη σκληρή πραγματικότητα.

Σε πολλά από τα έργα του, ο Tennessee Williams  ενσωματώνει στοιχεία της δικής του προσωπικής ζωής και των παιδικών του χρόνων με την οικογένειά του. Ο ‘Γυάλινος Κόσμος’  θεωρείται το πιο αυτοβιογραφικό έργο του Αμερικανού συγγραφέα. Στην ουσία, περιγράφει την ίδια του την οικογένεια. Ο πατέρας του, μια αυστηρή πατριαρχική φιγούρα, τον θεωρούσε ουσιαστικά "απόντα" λόγω της δουλειάς του. Ο Τομ του έργου είναι ο ίδιος ο συγγραφέας  [το πραγματικό μικρό όνομα του ήταν Τόμας], η Αμάντα είναι η μητέρα του, μια αριστοκρατική γυναίκα, ωστόσο υπερπροστατευτική, αλλά κυρίως έχει επηρεαστεί από την αδερφή του, Ρόουζ. Η Ρόουζ είναι η έμπνευση για τη Λώρα, καθώς η ίδια έπασχε από σχιζοφρένεια κι είχε υποβληθεί σε λοβοτομή, με αποτέλεσμα να μείνει σχεδόν ανάπηρη για το υπόλοιπο της ζωής της.

Όπως εύστοχα παρατήρησε ο Πλωρίτης:

"Οι χαρακτήρες του γυάλινου κόσμου δεν σβήνουν μαζί με το έργο. Προεκτείνονται στα κατοπινά έργα του Ουίλλιαμς. Η Άλμα του ‘Καλοκαίρι και καταχνιά’  είναι ομογάλακτη αδελφή της Λώρας,  κι ο ξεπεσμός της Άλμας στην τελευταία σκηνή του έργου συνεχίζεται δραματικός σ' όλοκληρο το ‘Λεωφορείο ο Πόθος’ όπου η Μπλάνς Ντυ Μπουά ξαναγυρίζει στις φαντασιώσεις της Αμάντας του ‘Γυάλινου κόσμου’. Ουσιαστικά σε όλα τα έργα του Ουίλλιαμς υπάρχει ένας βασικός χαρακτήρας, μία βασική κατάσταση: ο άνθρωπος (η γυναίκα κυριώτατα), που ανήμπορος να πλάσει την πραγματικότητα σύμφωνα με τα όνειρά του και μη αντέχοντας τη θλιβερότητά της, γλιστράει στη φαντασία για να βρει μιαν υπνωτική λύτρωση."

Στην Ελλάδα έχουν πραγματοποιηθεί πολλές παραστάσεις από διάφορους θιάσους, όπως του Εθνικού Θεάτρου, του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, καθώς και Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων.

Το έργο για πρώτη φορά παρουσιάστηκε από το Θέατρο Τέχνης το 1946 σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν και μουσική Μάνου Χατζιδάκι. [ Κουν, Λαμπέτη, Γιαννακοπούλου, Καλλέργης]

Για την παράσταση, είχε γράψει ο Μ. Καραγάτσης:

"Ο κ. Κουν έπαιξε σαν ηθοποιός τον πρώτο ανδρικό ρόλο. Ο κ. Καλλέργης απέδωσε πολύ καλά τον τύπο του νεαρού, θετικού και πεζολόγου Αμερικανού. Όσο για την δ. Λαμπέτη, πρέπει να ομολογήσουμε ότι εγέμισε τη σκηνή με το δημιουργικό παίξιμό της. Μολονότι αποφεύγω τις προφητείες, έχω την εντύπωση πως αυτή η κοπελίτσα θα πάει μακριά και ψηλά!" 

Εντυπωσιασμένος από την θεατρική απόδοση της ομάδας Ιυττός, γράφω για τον Tennessee Williams και τον "Γυάλινο Κόσμο"του. Μια θαυμάσια παράσταση, στο περιθώριο της πόλης, πραγματοποιείται σε μια μονοκατοικία στην περιοχή της Αγ. Τριάδας, όπου ο θεατής παρακολουθεί το έργο μέσα στους χώρους του σπιτιού.  Οι παραστάσεις συνεχίζονται μέχρι τις 9 Μαρτίου. Αξίζει! 

5. [γράφει ο Σπύρος Δανέλλης] Λίγες βδομάδες περίπου μετά την έναρξη των αγροτικών κινητοποιήσεων της φετινής χρονιάς, σχεδόν τα πάντα είναι όπως και πριν. Το εθνικό οδικό δίκτυο λειτουργεί απρόσκοπτα και τα αιτήματα των "κινηματιών" παραμένουν μία φιλόδοξη και ανικανοποίητη λίστα οικονομικών αιτημάτων.

Μόνο που τα μπλόκα των τρακτέρ μας κόστισαν πάνω από μισό δισεκατομμύριο ευρώ, χωρίς να γίνουν καν η αφορμή για να μάθουμε και να προβληματιστούμε πάνω στα πραγματικά προβλήματα που έχει η Ελλάδα σε σχέση με την ύπαιθρο και τη γεωργία. Αυτή τη φορά, περισσότερο από ποτέ, φάνηκε ότι βασικό κίνητρο των "κινηματιών" είναι περισσότερο η εξυπηρέτηση προσωπικών φιλοδοξιών και πολύ λιγότερο η έκφραση της αγωνίας και των αδιεξόδων του μέσου παραγωγού.

Εδώ και πάνω από 15 χρόνια, έχουμε όλοι εξοικειωθεί με την εικόνα των "αγροτικών κινητοποιήσεων", του αγρότη των μπλόκων που "πεινάει" μπροστά στις κάμερες της τηλεόρασης, του πετάματος γεωργικών προϊόντων που δεν "πιάνουν" καλή τιμή.

Μήπως όμως θα ήταν πιο γόνιμο, στην καθοδήγηση της σκέψης από τη συνήθεια της εικόνας να αντιτάξουμε ορισμένα ερωτήματα; Γιατί η ελληνική γεωργία φέρεται πάντα να ζητάει από την εκάστοτε κυβέρνηση βοήθεια; Μπορεί τελικά να υπάρξει γεωργία που να συμβάλλει στο εθνικό εισόδημα της χώρας αντί να ζητάει οικονομικές παροχές για την επιβίωσή της; Αν ναι, τι πρέπει να γίνει στη δομή, τη διάρθρωσή της και τη σχέση της με τους άλλους τομείς της οικονομίας, ώστε να μπορέσει να ορθοποδήσει; Μήπως χρειάζεται "νέο αίμα", νέες αντιλήψεις, τη μεγαλύτερη εξοικείωση με τις καινούργιες ιδέες, την πληροφόρηση και την τεχνολογία που φέρνουν οι νεότερες ηλικίες; Μήπως η ύπαιθρος χρειάζεται νέους ανθρώπους με μεράκι, που θα ξαναφέρουν κοντά τις γεωργικές δραστηριότητες στη φύση, που θα συνδέσουν τη διαβίωση στην ύπαιθρο με την έντονη κοινωνικότητα, τις πολιτιστικές αναζητήσεις, την κινητικότητα και την πρόσβαση σε αγορές αγαθών, σε ευκαιρίες για απασχόληση; Μήπως χρειάζονται και νέες υποδομές (υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες, τηλεπικοινωνίες κλπ), ακριβώς για να κάνουν ελκυστικότερη την ύπαιθρο στους νέους;

Αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να απαντηθούν, διότι η εναλλακτική δεν αφήνει περιθώρια στη λογική σκέψη: όσοι πιστεύουν ότι η γεωργία δεν έχει μέλλον χωρίς την καθοριστική συμβολή οικονομικών παροχών, θα πρέπει να εξηγήσουν, γιατί θα πρέπει η χώρα να θυσιάζει την ενθάρρυνση δυναμικών τομέων και επιλογών, προκρίνοντας με εμμονή τη στήριξη τομέων χωρίς μέλλον.

Άρθρο του φίλου και σύντροφου Σπύρου Δανέλλη. Δημοσιεύτηκε στην AGRECO -Εφημερίδα για την Αγροτική Οικονομία και την Οικολογία, 9.2.2010 Εδώ στην Κρήτη οι αγρότες "ζεσταίνουν μηχανές"... Μόλις βγουν στους δρόμους το άρθρο θα δημοσιευτεί ξανά... Άλλωστε κανένα ερώτημα δεν έχει απαντηθεί, τίποτα δεν έχει αλλάξει... 



ΥΓ. [...] Επιμονή κι υπομονή. Ακόμη κι αν δεν αλλάξουμε τον κόσμο... αν καταφέρουμε να αντέξουμε, αν θυμόμαστε λέξεις, ιστορίες κι ονόματα, αν το πρωινό καλημέρα εμπεριέχει όλη την τρυφερότητα της νύχτας, όσο προσπαθούμε να αλλάξουμε εμείς [...]