Τα δεύτερα, δικά μου [23.01.2014]

Στο "Take Five" γράφει πια η..."μαργαρίτα"! Είναι το ίδιο ευθύβολα σχόλια,  πιο ροκ,  ταιριαστός τίτλος, στο ύφος του καλού φίλου Λεωνίδα Καστανά.

Εμείς, κρατάμε τον ίδιο τίτλο, μια κίνηση εγκάρδια, όταν από τύχη ή από επιλογή συναντήσεις κάποιον και το κέρασμα οδηγεί σε μια συνύπαρξη γοητευτική. 

Το "τετράδιο εξόδου" επιστρέφει στην γενέθλια πόλη και γράφει πια σε ρυθμούς τζαζ από το "Καφέ-Βιβλίο", ένα χώρο έκπληξη... Κάθε Πέμπτη, "Τα δεύτερα, δικά μου!".  Όσα συζητούν φίλοι σε μια παρέα...

  Α.ΣΤΕΓΟΣ [ 23. 01.2014 ]

1. Το κέντρο πολιτικού προβληματισμού ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ διοργανώνει αύριο Παρασκευή 24 Ιανουαρίου, ώρα 18.30 στην Αίθουσα "Καστελλάκη" του Επιμελητηρίου Ηρακλείου [στην οδό Κορωναίου 9, απέναντι από το Πάρκο Θεοτοκόπουλου] εκδήλωση με θέμα: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ - Διλήμματα και προτεραιότητες σήμερα

Η εκδήλωση θα ξεκινήσει με τις εισηγήσεις των 

Νίκου Αλιβιζάτου Καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου του ΕΚΠΑ

Αρίστου Δοξιάδη Οικονομολόγου, Συγγραφέα, 

Βασίλη Καρδάση Καθηγητή Οικονομικής Ιστορίας του Παν/μιο Κρήτης και 

θα ολοκληρωθεί με συζήτηση που θα συντονίσει ο πανεπιστημιακός Πέτρος Δήτσας.

Με την εκδήλωση αυτή παίρνει σάρκα και οστά η προσπάθεια φίλων και συντρόφων να στήσουν το παράρτημα του κέντρου και στο Ηράκλειο. Η επιλογή του θέματος και των ομιλητών καταδεικνύει την πρόθεσή τους να εστιάζουν στα σοβαρά προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία, την Ελληνική Δημοκρατία και την προοδευτική παράταξη.  Μια ψηφίδα στην ζωή ενός εργαστηρίου σκέψης. 

2. La grande bellezza [η τέλεια ομορφιά] Ένας κυνικός συγγραφέας, στα 65 του χρόνια, κινείται στους ξέφρενους ρυθμούς του σήμερα, συναντά σε κάθε του βήμα το ιερό παρελθόν της αγαπημένης του Ρώμης, και αναμετράται με τη ζωή του -εκείνη που χάθηκε οριστικά και εκείνη που έρχεται να τον συνατήσει- και με τη ζωή της πόλης που θα είναι πάντοτε παρούσα. Ακόμα και όταν ο ίδιος θα έχει χαθεί. 

Βασιλιάς της κοσμικής ζωής, καταξιωμένος συγγραφέας -παρά το ένα μυθιστόρημα που έχει γράψει μόνο- πάντα τον συνοδεύει αυτή η ερώτηση: "γιατί σταμάτησες να γράφεις;". Ενισχύει την ομίχλη γύρω από το πρόσωπό του, μια ομίχλη που διαλύει κάθε βράδια σε φιέστες, κουτσομπολιό, αλκοόλ και εφήμερες ερωτικές συναναστροφές... 

Η Ρώμη παρούσα, κυρίαρχη. Το αιώνιο φως. Είναι το κέντρο της ιστορίας. Πόσο μικρός φαίνεται ο άνθρωπος μπροστά στο χώρο και στον χρόνο... Ο ήρωας μας διαρκώς αναζητά... Την τέλεια ομορφιά. Μια απρόσμενη συνάντηση τον οδηγεί στις ρίζες του: Ανέμελος νεαρός απολαμβάνει τη θάλασσα, τα χείλη της αγαπημένης του, το γυμνό της στήθος... La grande bellezza. Της δίνεται για πρώτη φορά.  Θα τα καταφέρει να γράψει;  

3. Κώστας Φιλίνης [1921-2014] Στην πολιτική του κηδεία ήταν όλες οι τάσεις και οι φράξιες της δημοκρατικής, ανανεωτικής, ριζοσπαστικής αριστεράς. Είχε ήδη δει -το μακρινό 1986- την αναγκαιότητα υπέρβασης του "Κ", όχι μέσω μιας μετεξέλιξης του ΚΚΕ Εσωτερικού αλλά στην διαδικασία -δηλαδή  μέσω της κίνησης- ίδρυσης ενός νέου φορέα. Η τρίτη άποψη της νεότητας μας. [τότε δεν την καταλάβαμε, μείναμε για χρόνο μακρύ στις "αναβαθμισμένες" ψευδαισθήσεις μας...]

"Διανοούμενος, πολιτικός, ακτιβιστής. Ένας "ολικός" άνθρωπος", έγραψε ο φίλος Ορέστης Καλογήρου στην προσωπική σελίδα στο fb. Ο σύντροφος Σπύρος Δανέλλης άφησε ένα λουλούδι πάνω στον τάφο του. Ο κ. Τάσος Καμπύλης έγραψε ένα σημείωμα πυκνό, μεστό, πολιτικό, ανθρώπνο  για τον Φιλίνη. 

Μοιράστηκα με συντρόφους εκείνης της εποχής μια μικρή ιστορία. Ο σ. Κώστας Φιλίνης παρακολουθούσε τις συνεδριάσεις του Κ.Σ. της ΡΑΝ [νεολαία της Ε.ΑΡ] από την ίδρυσή της μέχρι και την αυτοδιάλυση της Οργάνωσης. Εκλέχτηκα μέλος του οργάνου το 1991, από το 2ο συνέδριο, θυμάμαι την παρουσία και τις παρεμβάσεις του. Δεν ήταν η "χρέωση" αλλά η δική του ανάγκη για επαφή με τους νέους και νέες του κόμματος. Ήταν τότε 70 ετών... 

4. Το όνειρο της ουτουπίας τελειώνει... 

μνήμη Θ. Αγγελόπουλου 

Οι εικόνες, οι λέξεις...
Οι δικές του εικόνες, οι δικές του λέξεις... καρέ - καρέ θα έρχονται και θα επανέρχονται.
Στα μεγάλα ερωτήματα των ημερών, στις αγωνίες της πραγματικής ζωής, θα ανατρέχουμε στις μυστικές του σιωπές.
Μα θα λείπει ο άνθρωπος...



5.Μαθητικές αναμνήσεις

στον δάσκαλο και τις συμμαθήτριες των νέων μου μαθημάτων 

Τα μαθητικά μας χρόνια είχαν ελεύθερο χρόνο! Διάβασμα και φροντιστήριο μα και  παρέες, "δουλειά" στον  ΡΗΓΑ, έρωτες και απογοητεύσεις. Μια πρόγευση της ζωής που ερχόταν με αργά βήματα.

 

Τα βήματα της συντροφιάς κατέληγαν στα "ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ". Τόπος συνάντησης. Όλοι θα περνούσαν από εκεί. Θα έβλεπαν γνωστούς και φίλους, θα μοιραζόταν το άγχος για τις εισαγωγικές, μια-δυό πληροφορίες για την κατάσταση στα υπόλοιπα σχολεία, κουβέντα την κουβέντα θα κανόνιζαν πως και που θα περνούσαν το βράδυ τους. Πάντα με το ρολόι στο χέρι, μια και η επιστροφή στο σπίτι ήταν προκαθορισμένη.

Η πλατεία είναι στο κέντρο της πόλης, ανοικτή από το χάραμα, να υποδεχθεί τους ταξιδιώτες από την Αθήνα, να τους προσφέρει τον πρώτο καφέ και την περίφημη μπουγάτσα του ΚΙΡΚΟΡ. Ίσως και να μην έκλεινε ποτέ εκείνα τα χρόνια, αρκετοί ξενύχτηδες, απολάμβαναν τα ποτά τους στις καφετέριες της. Πλατεία ανοικτή στις προεκλογικές συγκεντρώσεις των ...μικρών κομμάτων της αριστεράς.

Το ραντεβού ήταν γνωστό: στα "Λιοντάρια". Με το τέλος των "υποχρεώσεων" της μέρας περνούσαν από εκεί. Με την άκρη του ματιού "σκανάριζαν"[1] την πλατεία. Αμέσως μετά στεκόταν υπομονετικά στον πίνακα ανακοινώσεων: η κολώνα του ΟΤΕ, που δέσποζε στην αρχή της Δαιδάλου, φιλοξενούσε πάσης φύσεως μηνύματα. Ερωτικά ραβασάκια, συνθήματα, ποιήματα και σημειώματα... Είμαστε στον "ΟΝΤΑ"... Θα μας βρεις στο "ΚΑΦΕΘΕΑΤΡΟ"... Άργησες μα ξέρεις που... Ένας τεράστιος πίνακας με χρώματα, χαρτάκια, μαρκαδόρους. Τον σεβόταν όλοι.  Ακόμα και οι πολιτικές νεολαίες ποτέ δεν θα έβλεπες αφίσα εκεί!

Τα απογεύματα κυλούσαν χωρίς  άγχος. Ξέραμε ότι είχαμε φίλους και θα τους βλέπαμε. Αν κάποιος δεν ερχόταν, το επόμενο πρωινό στο σχολείο δεν γλύτωνε την ανάκριση. Και όφειλε να είναι ειλικρινής ή τουλάχιστον απόλυτα πειστικός αν ήθελε να μείνει στην παρέα για πολύ καιρό. Δικαιολογημένα απών μόνο για δύο λόγους: για "κομματική δουλειά" και για Εκείνην... [ακριβώς με αυτήν τη σειρά]. 

Τα Αχτάρικα - κτήριο συνδεδεμένο με την Βικελαία βιβλιοθήκη- αναστυλώνονται. Στη Βασιλική του  Αγίου Μάρκου θα συναντήσεις ακόμα και σήμερα τα παιδιά με τα "μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα", όπως και τότε. Ο δήμος φρόντισε να εξιλεωθεί για την απρέπεια του, να τοποθετήσει πίδακες νερού μέσα στην κρήνη, τους απομάκρυνε και στόλισε την πλατεία με το Ρολόϊ. Ένα σύμβολο της πόλης κατά την δεκαετία του `60. 

Η κίνηση στην πλατεία έχει μειωθεί... Τα ραντεβού απλώθηκαν σε όλη την πόλη... ο "πίνακας" δεν υπάρχει πια... ξηλώθηκε και ενταφιάστηκε μαζί με τα υπόγεια καλώδια του ΟΤΕ...

Τα σημεία συνάντησης είναι σήμερα δικτυακά! Κάθε φορά όμως που φίλοι σε καλούν σε ένα τέτοιο ραντεβού, πάντα φέρνεις στο μυαλό το άρωμα μιας άλλης εποχής.

[1]: όρος δάνειος από το παρόν

ΥΓ. Στους φίλους Σπύρο Λυκούδη, Γρηγόρη Ψαριανό και Ανδρέα  Παπαδόπουλο...

Ανδρέας Πετρουλάκης, εφημερίδα Η ΑΥΓΗ, 1997