Η κίνηση των πραγμάτων

Δένει μια μικρή  ιστορία  με το πέρασμα του χρόνου... Διανύει  την  απόσταση, μια σπείρα τυλίγεται όλο και πιο στέρεα, σφικτά...  Έχει μετρηθεί άραγε, έχει  έστω και προσεγγιστικά  καταγραφεί το « άνοιγμα »  μιας τέτοιας διαδρομής;

Με τον Οκτώβρη, σχέσεις και μνήμες αντιφατικές... Διαρκώς ένα διάστημα στη μέση φθινοπώρων.  Και μια προσωπική αρχή... μήνας μετά τον γενέθλιο.

Ξεπερνώ,  πόση  η ευκολία να το λες, έναν μεγάλο Οκτώβρη, που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο για τους δικούς μας  μιλώ, τους καθημερινούς, τους κοντινούς στα νιάτα μας,  πεζοί, κουτσοί, κάτι να λείπει  ή να είναι  μόνο η σειρά τους,  στο ημερολόγιο;

Στέκομαι για μια στιγμή  - πόση η ευκολία να είναι μόνο τόση -  στον Οκτώβρη του « εδώ και τώρα », που στα αυτιά ενός δεκαπενταετή  δεν σήμαινε  τ ί π ο τ α,  είχε την καρδιά αριστερά και το πάθος για σύντροφο,  μα και πάλι δεν μιλώ για τους ξένους,  τους απόλυτους της εξουσίας μήνες, πεζοί, κουτσοί,  για τους δικούς μας μιλώ τους μικρούς των φθινοπώρων .

Τρέχει το μυαλό σε χρόνια σχολικά,  η καινούργια τσάντα να έχει ήδη παλιώσει,  το μπλε ντίμα των βιβλίων φθαρμένο ήδη από τον ιδρώτα των διαλειμμάτων, κουραστική επανάληψη η δασκάλα -αργούσαν ακόμα οι φοιτήτριες της παιδαγωγικής-  ο ήχος του κουδουνιού,  το κουλούρι.  Μαζί όμως η προσδοκία της νέας γνώσης,  το άγχος αν σε αυτή τη χρονιά είσαι σημαιοφόρος, μαζί στην αρχή του Οκτωβρίου η προσδοκία  του τριήμερου της γιορτής.  Δύσκολος μήνας.  Απαιτητικός !

Στο γυμνάσιο η προσδοκία των πρώτων ημερών « να σε θυμάται »,  είχε ήδη καταγραφεί ως ένα απόλυτο κενό μνήμης... πάντα από Εκείνη.  Ήσουν πεισμένος ότι φταίει ο Οκτώβρης. Όχι βέβαια ο καινούργιος,  αθλητικός τύπος,  που ήταν  π ι α  συμμαθητής σας.  Η κοπάνα στη γυμναστική, καθεστώς και από τον γυμναστή, είχε χάσει κάθε συμβολισμό,  όμως γινόταν! Προχωρούσε ο καιρός και ο χρόνος,  μα μια ξαφνική αλλαγή φιλόλογου,  έδινε νόημα στην εφηβική καθημερινότητά μας... Τότε δεν γνωρίζαμε την ψυχοφθόρα ζωή των αναπληρωτών.

Μεγαλώναμε μαζί με τη μελαγχολία του Οκτώβρη. Δύσκολα!  Μα ερχόταν η συνήθεια, ως μια παρατεταμένη κατάσταση, η άφατη λύπη ενός φοιτητικού χωρισμού έδινε θέση στην προσδοκία, η κουραστική περίοδο των εξεταστικών σε πληκτικές παρακολουθήσεις, η πρώτη συνέλευση και οι εκλογές των συλλόγων, ήταν πάντοτε μακριά. Μια αναζήτηση του καινούργιου στους-στις πρωτοετείς φοιτητές-τριες,  μας διατηρούσε ζωντανούς... τις δυό τελευταίες εβδομάδες του μήνα και αυτό ήταν όλο. Μα εξακολουθούσε ο ... δέκατος και ο σχεδιασμός δεν έβγαινε και έφταιγε αυτός ο δύστροπος ο μήνας και όχι οι αντικειμενικές συνθήκες ... που λέγανε οι γραφές.

Δικοί μας μήνες...  Όπως εκείνος - δέκα χρόνια κοντά -  που αποδοθήκαμε σε ένα εκλογικό αγώνα... για ένα  « χάλκινο »,  μα πήραμε τη στροφή πολύ αριστερά και ντελαπάραμε εσύ,  εγώ,  ο εκδότης και πολλοί,  φίλοι, σύντροφοι, έρωτες...  2,93% το σύνολο. Ατέλειωτη πηγή από μνήμες εκείνος ο Οκτώβρης.

- Θυμάσαι Μαρία,  ένα χαλασμένο σαββατόβραδο στη Σαλονίκη για μια σύσκεψη; Ζήσαμε γεμάτα...

Ήρθε και πέρυσι ο Οκτώβρης... στη γιορτή της σημαίας,  υψώσαμε σημαία έγγαμου βίου με λαμπρή...  πολιτική τελετή και πάρτυ στο  « π α λ ι ό  κ α φ έ »,  σταθερό σημείο διακίνησης της ΠΥΞΙΔΑΣ.

Ο Οκτώβρης δεν είναι η αρχή . Είναι η κίνηση των πραγμάτων...  έτσι πορευόμαστε και φέτος.

σημείωσεις: 

Πρώτη δημοσίευση εφημερίδα ΠΥΞΙΔΑ της ΠΟΛΗΣ τχ.7, Οκτώβριος 2002. Εδώ δημοσιεύεται με μικρές αλλαγές. Μεγαλύτερες και ουσιαστικότερες αλλαγές έχουν συμβεί στη ζωή μας όλα αυτά τα έντεκα χρόνια που χωρίζουν τις δύο δημοσιεύσεις.  

πίνακες της φίλης Μαρίας Σφηνιάς