Τα δεύτερα, δικά μου [17.10. 2013]

Ταξίδι στη Σαλονίκη, μια βόλτα στην Αριστοτέλους, στάση στα "Βομβίδια". Ένας μεζές με δυό τσίπουρα... Τη Σαλονίκη τη θυμάμαι πάντοτε, το συγκεκριμένο στέκι -ύστερων φοιτητικών χρόνων- σημείο της πόλης εξαιρετικό, ήρθε στο μυαλό μαζί με την νέα στήλη της "μαργαρίτας" με τίτλο "πέντε στα όρθια"

Έτσι ήταν και τότε... Οι πρώτοι το έστηναν στο μικρό πάσο του μαγαζιού και η παρέα ανοιγόταν μέχρι να το επιτρέπει ο ...καιρός και η όρεξη...

"Τα δεύτερα, δικά μου!". Κάθε Πέμπτη στο "τετράδιο εξόδου"! Στα μικρά και στα μεγάλα γεγονότα, πρόσωπα, καταστάσεις. Όσα συζητούν φίλοι σε μια παρέα...  

[ Α.ΣΤΕΓΟΣ, 17.10.2013 ]

1. Πρόσκληση σε ιδρυτική συνέλευση για μια δημοκρατική προοδευτική παράταξη

του Νίκου Πορτοκάλογλου [ μουσικός, υπογράφει το κάλεσμα των "58". Με τον τρόπο του το είχε γράψει ήδη από το 2011 ] 

2. [Αποσυνάγωγοι και μόνοι]

Αποσυνάγωγοι και μόνοι 

εγκαταλείψαμε το σώμα 

γίναμε ξένοι όλο και πιο ξένοι 

εγκαταλείψαμε το δρόμο 

ώσπου 

- στα ίδια λάθη πέφτοντας ξανά-  

εκφυλίσαμε σε κουκίδα 

τη σπείρα, που ζηλεύαμε μια ολόκληρη ζωή.

3.Κάτι τρέχει...

 στον φίλο Νίκο Γαγγιολάκη

Νερό δροσερό

Νερό γαλανό 

νερό ποτιστικό

στην ξηρασία της εποχής και των ανθρώπων. 

4.Χρόνια στην πόλη

[...] Χρόνια στην πόλη. Αναζητούσε νέες διαδρομές. Όρισε το σημείο εκκίνησης και τον τερματισμό. Τα τροχήλατα βήματά του τον οδηγούσαν: σε λεωφόρους  ή και σε μικρά στενά κατέγραφε την απόσταση. Αποκόμιζε - κάθε φορά -  πρωτότυπες εικόνες και εμπειρίες.
[...] Χρόνια στην πόλη.
Ήρθαν και έμειναν νέοι άρχοντες. Επέβαλλαν νέες διαδρομές. Τώρα η κάθε απόσταση με έναν τρόπο διατρέχεται. Έγινε και αυτή η διασταύρωση αδιάβατη.

Μέχρι να αλλάξουν οι άρχοντες...

5. Το άρωμα της γαζίας

Αυτή η φράση, έχει καρφωθεί στο μυαλό μου. Ως άγχος για ένα ήπιο πέρασμα, μια εναλλαγή. Μια αναζήτηση. Μια εποχή.

Οι γαζίες θα ανθίσουν και φέτος. Ήταν -άλλες εποχές και άλλο αίσθημα- δέντρο, που συναντούσες συχνά στα παρτέρια των αστικών κατοικιών. Στα πάρκα και στους κήπους των περιοχών με ζεστό και ήπιο κλίμα. Αγκαθωτά τα κλαδιά , αραιό το φύλλωμα,  χρυσοκίτρινα τα άνθη, ελαφρό μα κυρίαρχο το άρωμα της.

Η γαζία είναι η Ακακία η φαρνέσιος της οικογένειας των Μιμοσιδών. Στα "χίλια τόσα" δέντρα που φυτεύονται στο Ηράκλειο, δεν έχω δει ούτε μία... Μία, ως μικρό μονοπάτι με πλούσια διακλάδωση για τη διαδοχή, για τον ερχομό του φθινοπώρου. 

Ίσως οι εργολάβοι να μην έχουν ανάγκη αναπόλησης ή να διαθέτουν πλήθος γεωτεχνικών επιχειρημάτων (που μας διαφεύγουν, των αφελών) και να πείθουν για τις επιλογές τους.
                
Μόνον ο ποιητής μας παρηγορεί, με το στίχο "Οι παλιές γαζίες μοσχοβολούν ακόμα".


ΥΓ. Θαυμάσιο το νέο μαγαζί. Η εδβομάδα άρχισε με 58 χαμόγελα... Ήπιαμε μια γύρα παραπάνω. Άξιζε ετούτη η συνάντηση γιορτή να γίνει. Στο κέρασμα του μαγαζιού προσφέραμε αντίδωρο.