Οι εντιμότατοι φίλοι μου... Παναγιώτης Αναστασιάδης

Στην νέα αυτή στήλη το λόγο θα έχουν… «οι εντιμότατοι φίλοι μου...». Πολίτες αυτής της πόλης, σύντροφοι της καθημερινής μου ζωής, άνθρωποι σημαντικοί… Δίνουμε τις ερωτήσεις και εκείνοι-ες  θα καταθέτουν τις απαντήσεις. Φτιάχνουμε μαζί ένα φωτογραφικό άλμπουμ με περισσότερες λέξεις.

Κρατάμε για εμάς την πολυτέλεια ενός υστερόγραφου...[Α.ΣΤΕΓΟΣ]

Γεννήθηκα …

Στα Εξάρχεια, μα πρωτόπαιξα με τις αισθήσεις μου στη Πάρο  

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μου είναι…

                Ένα χαμόγελο –εκ γενετής ανωμαλία- που όταν χάνετε οι φίλοι μου ανησυχούν

Το μεγαλύτερο μειονέκτημά μου… 

                Η διαχείριση του χρόνου σε συνδυασμό με την διάσπαση συγκέντρωσης (ελαττωματική ή αυτονομημένη εγκεφαλική λειτουργία θα τα χαρακτήριζα)

Η αγαπημένη μου απασχόληση…

                Η δημιουργική «μαγειρική» ποτέ να μην είναι επανάληψη του ίδιου αποτελέσματος με τα βρισκούμενα υλικά. 

Η  αρετή που θαυμάζω περισσότερο σε έναν άνθρωπο...

Η ικανότητα να διαμορφώνει άμεσα και συνεχώς μεταβαλλόμενα αντίληψη για την οπτική, και την συναισθηματική κατάσταση του άλλου. 

Θεωρώ σημαντικό στους φίλους μου…

Να έχουν αυτή την ικανότητα και να προσφέρουν χωρίς αναστολές και ενδοιασμούς την δική τους (ένας παρεμβατισμός προσφοράς και νοιαξίματος για τον άλλο που συχνά πονάει περισσότερο και από την αυτοκριτική)…

Θα ήθελα να γίνω…

Συνεπής με τον ιδεατό εαυτό μου … 

Θα ήθελα να ζήσω…

Σαφώς και θα ήθελα, μέχρι το τέλος και με τις ιδιαιτερότητες και αδυναμίες μου)

Το χρώμα μου είναι το…

Κάθε στιγμή άλλο και όλα  μαζί στο ουράνιο τόξο

Συχνά αναρωτιέμαι…

Από μικρός το –«Πώς δουλεύει;»  Αργότερα και το  - «Και τι εστίν ούτος ο βασιλεύς της δόξης;»… 

Θεωρώ ενδιαφέρον…

Το συνλειτουργείν και συνπράτειν…

Αγαπώ…

                Να τα βλέπω να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν

Διάβασα…

                Πονήματα ψυχής, ραπόρτο, μανιφέστα ιστορίες, προπαγάνδα, αναλύσεις, σκέψεις, ιδέες, λογολάγνους, και κατά κανόνα αισθάνομαι την γλώσσα σαν ένα ανώδυνο ή επώδυνο ακρωτηριασμό της οντότητας του συγγραφέα, ανάλογα με την ικανότητα του στην τέχνη της γραφής και στην ετοιμότητα μου σαν αναγνώστη να προσεγγίσει την αλήθεια του. Αυτά που ωστόσο σημάδεψαν στη διαμόρφωση μου είναι εφηβικά μου αναγνώσματα Βίλχελμ Ράιχ, Μάρραιη Μπούκτσιν, Κορνήλιο Καστοριάδη  και ανακαλώ συχνά την επίδραση του «η αναπαραγωγή της καθημερινής ζωής» των Γκυ Ντεμπόρ, Ραούλ Βάνεγκεμ, Φρέντυ Πέρλμαν

Ταξιδεύω με…

Με τις αισθήσεις ανοικτές και το μυαλό σε ελεύθερου αυτονομημένους δρόμους (τη νύχτα να κυκλοφορείς με την καρδιά γεμάτη με πυροβόλο το κορμί και πολυβόλο μάτι) 

Μου αρέσει…

Να παλεύω με τις ανασφάλειες μου 

Δεν μου αρέσει…

Να τις βιώνω… 

Οι άνθρωποι γύρω μου…

Το μέτρο και η ποιότητα του χρόνου που περνάει.

Θα ήθελα να συναντήσω…

Τις χαμένες πύλες των αισθήσεων

Ήρωας μου…

No more Heroes any more

Φαντάζομαι…

                Ελπίζω

Ανησυχώ…  

Με τις προβολές των οιωνών του σήμερα για το αύριο 

Μισώ…

Να μισώ

Θαυμάζω…

Την αέναη εξέλιξη…

Θέλω να πάω…

Πίσω στην μήτρα και να δοκιμάσω άλλους δρόμους (έμφυτη περιέργεια;)…

Από την Ιστορία με συγκινεί…

                Το κομμάτι που ποτέ δεν γράφτηκε επίσημα από την εξουσία, αυτά που οδήγησαν τα πράγματα και δημιούργησαν τις συγκυρίες και τις κοινωνικές αλλαγές. Πιο πολύ τα προσεγγίζει η ιστορικά τεκμηριωμένη λογοτεχνία, μιας και παρά τις οποίες αυθαιρεσίες μεταφέρει την ατμόσφαιρα της κάθε εποχής.

Θα άλλαζα στην πόλη μου…

Την αντίληψη των συμπολιτών μου για τη σχέση τους με τα κοινά αγαθά… 

Θα άλλαζα στον κόσμο…

Τίποτα πέρα από τις πρακτικές επιβολής και καταστροφής ανθρώπων και δυνατοτήτων αναγέννησης στο περιβάλλον… 

Εύχομαι…

                Να το δω να συμβαίνει 

Πολιτική…

                Η χαμένη τέχνη της αρμονικής συμβίωσης στο τώρα και για το αύριο,  η καθημερινή πράξη του καθενός μας.

Πολιτικοί…

                Από τις καλές προθέσεις και τη διαμόρφωση προτάσεων προς την κοινωνία, στην εγωκεντρική αναζήτηση της όποιας εξουσίας και της αυταρχικής επιβολής τους. Μια άυλη ιδιοτέλεια  που γίνετε ορατή μόλις πάρουν την όποια ευθύνη διαχείρισης. Παλιό σύνθημα –η εξουσία διαφθείρει- γι’αυτό θαυμάζω όσους διασώθηκαν.

Μου ταιριάζει η φράση…

Σήμερον εμού, αύριον εταίρου και ουδέποτε ουδενός (η σχέση μου με την ιδιοκτησία βλέπετε…) και ποιο προσωπικά –Οι αλλοτροπικές μορφές του εγώ που δεν χωρούν στους τόπους του απολύτου…

Θα ήθελα να ρωτήσω…

Διαθέτει και ψυχαναλυτή το Blog;…

Υστερόγραφο

Δύσκολα θα τον βρεις με το όνομά του. Οι φίλοι του -αλλά και ολοένα περισσότεροι- τον γνωρίζουν με το...παρανόμι: Casper! Εκείνο το νεαρό, μοναχικό, φιλικό φαντασματάκι, που ζητά απλά ένα φίλο. Δεν ξέρω αν ο Παναγιώτης είναι μοναχικός. Δρα και ζει μέσα σε συλλογικότητες, προσφέρει γνώση και ουσία, η ζωή όμως ενός ερευνητή έχει και στιγμές απομόνωσης και περισυλλογής, στιγμές μοναξιάς. Ο λόγος του διαθέτει βάθος και επιφάνεια. Επηρεασμένος από τη δουλειά του "κολυμπάει" για να αναδυθεί και να μεταδώσει νέα ευρήματα. Μπολιάζει με αυτά τον πραγματικό χρόνο, δίνει νέες οπτικές σε παλιές αντιθέσεις. Το φως έρχεται μέσα από βαθιά σκοτάδια και ξεχασμένα μονοπάτια... Σκέφτομαι τους στίχους του Πατρίκιου: "Όλα ήσαν μέσα στο παιγνίδι/ του αιώνα που ψυχορραγάει ακόμα/ ή μάλλον όχι, ήταν η αντίσταση των γεγονότων, / συλλογιζόταν ο ερευνητής καθώς κτυπούσε/ τα πλήκτρα του υπολογιστή του.//".

Το blog δεν διαθέτει ψυχαναλυτή.