[...] Έφταιγε το πιάτο. Η σχέση του με τη γλάστρα για την ακρίβεια.
Στενή όσο ο ίδιος θα ήθελε να ήταν με Εκείνη.
Σε επαφή. Δεν άφηνε χώρο ούτε για μια αναπνοή. Την έσφιγγε. Την έκλεινε αποπνικτικά...
Η αρχή δεν φαινόταν πουθενά.
Η εικόνα που είχε μπροστά του ήταν μια απογοήτευση: Ένα μικρό δεντράκι -χωρίς επιστροφή- μαραμμένο. Ξερό.
Όπως ήταν εδώ και καιρό ο έρωτάς του. Ασφυκτιούσε μέσα στη σχέση του.
Ποιος να κρατούσε το νερό, άραγε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου