Εξομολογήσεις...

Πρόσφατες κινήσεις στον πάτο της πολιτικής ζωής 

επανέφεραν στην επιφάνεια του μυαλού, το παρακάτω κομμάτι.

Σαν να σκαλίζω τα συρτάρια μου ή τις γλάστρες της βεράντας.

Ας διαβαστεί αυτόνομο από τις σκέψεις που με οδήγησαν εκεί. 

Άλλωστε με όσα ζει η χώρα, 

οι παρατάξεις είναι ελλιπείς και οι πολιτικοί ολίγιστοι.

Ηράκλειο, 03.02.2016

Εξομολογήσεις

Όλα ξεκίνησαν από εκείνη την ξαφνική του επίσκεψη. Ή μήπως από την ιδιορρυθμία του; Ο Φ. αντιπαθούσε το τηλέφωνο. Άνοιξε το σπίτι με το δικό του κλειδί και αντίκρισε την Ε. μαζί με τον Α. και τον Β. Ήξερε τα πάντα για αυτή τη σχέση, αλλά πίστευε βαθιά ότι αυτό το τετράγωνο δεν θα εκφυλιζόταν ποτέ σε ένα ποταπό τρίγωνο. Ένιωσε αμέσως μια στρογγυλεμένη κορυφή. 

Όσο για τον Φ. μια αναφορά στο παρελθόν του θα ήταν ιδιαίτερα διαφωτιστική. Υπήρξε καλός εραστής στα νιάτα του. Ο ίδιος το πίστευε βαθιά. Αιώνιοι όρκοι τον συνοδεύουν. Εξομολογήσεις, των γυναικών τα λόγια, τα φιλιά. Τα χείλη μαράθηκαν πια. Τα λόγια συντηρούν τον μύθο, των γυναικών που κοιμήθηκαν μαζί του. Εκείνες στο λευκό πανί θερινών σινεμά. Εκείνος στην άδεια πλατεία. Η ζωή του ασκητική. Ο μύθος απαιτεί μιαν κάποια απομόνωση. Του προκαλούσαν αηδία οι τυχαίες συναναστροφές και οι κοινές γυναίκες.
 

Το γραφείο και κατ’ επέκταση η ζωή του ήταν πάντα στα υψηλά πατώματα. Διάδρομοι και διαδρομές. Συναντήσεις και ψίθυροι. Περιτριγυρισμένος από θαυμαστές σε ένα κόσμο, ή έστω μικρόκοσμο, που οι ίδιοι είχαν ορίσει. Μικρά γραφεία, πόρτες κλειστές, στελέχη χρόνιων παθήσεων. Μεγάλα γραφεία, πόρτες κλειστές, αποφάσεις χρόνιων λαθών. Μια ζωή με πολλαπλές όψεις. Μια γυάλινη προς τα έξω, στους πολίτες, στους πελάτες, με γλώσσα αυστηρή και γαλήνια. Μια σκοτεινή προς τα μέσα, στους συνεργάτες, στους υπαλλήλους του.
 

Παλιά ο Φ. υπηρέτησε με πάθος τον κλάδο του. Άριστος επιστήμονας, επιτυχημένος επαγγελματίας, αναδείχθηκε πολλάκις σε υψηλά συνδικαλιστικά αξιώματα. Μέχρι και πρόεδρος υπήρξε με καθολική αποδοχή, έξω από κόμματα και παρατάξεις. Διέπρεψε. Πάντα μόνος και μοναχικός. Αρκούνταν στην καλή έξωθεν μαρτυρία και στις αγαπημένες του σινεμά. Σε στιγμές ιδιωτικές εκδήλωνε πάθη και πόθους, μύχιες σκέψεις συντηρούσαν το μύθο του. Είχε με όλες κοιμηθεί.
 

Συνέχιζε να πελαγοδρομεί ανάμεσα στη δική του ιδέα για τη ζωή και την αδυσώπητη, σκληρή πραγματικότητα. Μια, δυο φορές, μα όχι τρίτη, συνέδεσε το όνομά του με την τύχη μιας Κυρίας. Πήρε μικρά ρίσκα, διέλυσε σχέσεις εφήμερες, αρραβωνιάστηκε για λίγο την Δέλτα. Το περισσότερο διάστημα έμενε μόνος. Είχαν περάσει πολλά χρόνια από τον τελευταίο του δεσμό. Επεδίωξε, στήνοντας τη ζωή του σε νέες συνήθειες, να γνωριστεί με την Ε. Στην πρώτη τους συνάντηση δεν άντεξε: «Είσαι μια μικρή θεά. Μια ζωγραφιά. Μια γυναίκα πρωταγωνίστρια». Εκείνη κατέβηκε από το θρόνο της, στάθηκε μπροστά στο πρόσωπό του, παρέταξε τα όπλα της, τη σκληρή σιγουριά και το χαμόγελό της. Στη δεύτερη σκηνή τού σύστησε τον σύζυγο και τον μόνιμο εραστή της. Είδε τη ζωή του ως πυροτέχνημα. Από το λευκό πανί τον ουρανό. Με ένα της άγγιγμα, μια ταινία μικρού μήκους.
 

Είχαν περάσει έξι μήνες. Το τετράγωνο απλωνόταν σε όλο το χώρο, σε όλο το χρόνο. «Η έκρηξη, η ζωή, οι χυμοί. Ηδονή και άγχος», μονολογούσε και ζούσε. Η νοσταλγία τον οδηγούσε, αραιά, όλο και πιο αραιά, στο σινεμά, στο παρελθόν. Εκείνο όμως το απόγευμα της Πέμπτης τους εγκατέλειψε. «Από ένα ποθητό, ζωντανό, γυρνώ στα μυθικά πρόσωπα που δεν συνάντησα ποτέ», έγραψε στο ημερολόγιο του και το σφράγισε. Έμεινε με την ασφάλεια των μύθων, των γυναικών τα λόγια, τα χάλια του. Πέρασε αρκετός καιρός. Στα ενύπνια όνειρά του τριγυρίζει η Ε. Στον ξύπνιο του επιδιώκει να την συναντήσει.

Ηράκλειο, 21.12.2014

πρώτη δημοσίευση: ιστολόγιο Στον ΛΑΚΚΟ, 19.12.2015