Κομμάτια σκόρπια

γράφει η Χρυσάνθη Βαμβακίδη

Ξάπλωσε στον καναπέ και κοιτώντας το ταβάνι προσπάθησε να ενώσει το παζλ της ζωής της. Τα λάθη, τα σωστά, τις αλήθειες, τα ψέματα, τις στιγμες, τα γέλια, τα χαμόγελα, τα κλάματα, τους έρωτες, τις αγάπες, τις πόλεις, Εκείνον, που δεν ταίριαζε πουθενά, τις φίλες, τους φίλους, τους ξένους, τους γνωστούς, τους "λίγο", τους "πολύ". Προσπάθησε μα εκεινο το κομμάτι που δεν ταίριαζε πουθενά δεν την βοηθούσε! 

Δυόμιση ώρες έμεινε εκεί, προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό της πως μπορεί να ενώσει τα κομμάτια. Ξαφνικα άρχισε να γελάει, να γελάει δυνατά με εκείνο το κομμάτι. Παρελθόν, παρόν και μέλλον αρνούνταν πεισματικά να το τοποθετήσουν σε μια θέση. Ακόμη ένα λάθος, αυτή τη φορά λάθος συναίσθημα. Γελούσε ενώ έπρεπε να κλαίει. Ήρθε αντιμέτωπη ξανά με την ανημποριά να βάλει σε τάξη τη ζωή της. Μια ανημποριά που τείνει να γινει αδιέξοδο. Άρχισε να κλαίει γοερά ξορκίζοντας το τελευταίο λάθος. Έκλεισε τα ματια κι ανακάτεψε ξανά τα κομμάτια. 

Σηκώθηκε από τον καναπέ, έκανε μερικά βήματα και σωριάστηκε στο πάτωμα. Κάρφωσε το βλέμμα της στον αρμό από τα πλακάκια. Εκεί δεν υπήρχαν κομμάτια παρά μόνο μικρές ευθείες γραμμές. Διάλεξε μια και την περπάτησε με τη σκέψη της. 

Αποκοιμήθηκε. Χάθηκε στα όνειρα της. Εκεί τα κομμάτια ταίριαζαν μεταξύ τους κι εκείνη χόρευε επάνω τους με ένα κόκκινο φόρεμα και φωνάζε πως η ζωή ειναι ωραία κι ο έρωτας δεν εχει τέλος. Κι έτσι όπως χόρευε και φώναζε έδωσε μια και σκόρπισε τα κομμάτια.

Το "τετράδιο εξόδου" με χαρά φιλοξενεί μια ιστορία της φίλης  Χρυσάνθης Βαμβακίδη σε μια συνεργασία που φιλοδοξεί να πλουτίσει με τη ματιά της την δική μας οπτική. Η Χρυσάνθη ζει και εργάζεται στη Λάρισα.