Τα δεύτερα, δικά μου! 08.11.2015

Κλείνω τα μάτια
Βλέπω στα δικά σου
Ψάχνω τα χέρια
Σε αγγίζω.

Εδώ μοιραζόμαστε χρώματα.

Τα μάτια μου, σύννεφα φορτωμένα.

Τα χέρια σου γεμάτα ουρανούς.

  

ΥΓ. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

Α.ΣΤΕΓΟΣ 08.11.2015

Έχω έναν κόσμο ονειρευτεί

Έχω έναν κόσμο ονειρευτεί

Οι μαχαιριές δεν θα βρίσκουν αίμα

Οι πληγές θα κλείνουν χωρίς τραύματα

Οι νεκροί,  ζεστοί θα κοιμούνται σε ήσυχες μέρες.

Έχω έναν ολόκληρο κόσμο ονειρευτεί

Θα  μιλήσουν οι  πέτρες

Θα σε δω ξανά.

Έρχονται στο όνειρο

Έρχονται στο όνειρο

Άξαφνα σε επισκέπτονται

Πεθαμένοι φίλοι

Πεθαμένοι έρωτες

Ο πατέρας, πεθαμένος χρόνια τώρα.

Έρχονται στο όνειρο

Στήνουν μια ιστορία

Σε άχρονο χρόνο

Συνομιλούν με ζωντανούς

Χαμένοι ήδη αιώνες τώρα.

Όλοι νεκροί μόλις ανοίξεις τα μάτια.

Γράφω

Βγαίνουν οι λέξεις και κτυπούν σε τοίχο

Πέφτουν

Πεθαίνουν

Στη ρωγμή

Την ένωση

Τις αστοχίες

Τα λάθη

Στη σιωπή

Επιστρέφουν

Κομμάτια

Θραύσματα  

Ήχοι

Κοιτώ τον τοίχο

Αφήνω το μολύβι

Στ` αριστερά

Φουσκώνω ένα παιδικό μπαλόνι

Ξορκίζω τον θάνατο

Γράφω

Κανόνας

Τι σπάει τα δεσμά;

Τι τ` απελευθερώνει;

Το είναι και το σώμα

Πάνε μαζί

Ή μένει πίσω κάποιο να

ζητά  απαντοχή

Στο χάδι, στο φιλί

Και στον αιώνα.

Μια μακρινή

Ανάμνηση θολή ή

Ταξιδιού χαρά και προσμονή

Είναι αυτή που κρύβει την εικόνα

Χάνεται ο ορίζοντας

Κι η θάλασσα ορίζει πάλι τον κανόνα.

 

Άνεμος

στην Κ.

Οι  παλιοί του φίλοι επιστρέφουν, οι νέοι αναχωρούν. Η πόλη ως σταθερό σημείο υποδέχεται αφίξεις και αναχωρήσεις. Ανθρώπους, μνήμες, ιστορίες και διακοπές. Η βόλτα αποκτά μια δύναμη εσωτερική. Οδηγεί πάλι τα βήματα στα πρώτα μονοπάτια. Λέξεις, φράσεις, σιωπές. Με την καθημερινότητα και τις αλλαγές που συμβαίνουν αναμετριέται. Με τις αρχικές του συναινέσεις. Παρατηρεί από μια απόσταση τα μικρά γεγονότα μιας Άνοιξης με μεγάλες απώλειες. Πάνω στο γραφείο του τα ποιήματα και η ζωή του Τέο Σαλαπασίδη κρυφογελούν και κρυφοκλαίνε. Βγαίνει καπνός από τα χειρόγραφα του ποιητή, αυτός ο καπνός που δεν μπορούσε να κρατήσει στο στόμα του. Βγαίνουν οι λέξεις και οι σιωπές. Τις παίρνει ο άνεμος. «Το μεγάλο ταξίδι είναι ο άνεμος Το μεγάλο ταξίδι είναι από δω ως τα μάτια της; Από δω ως τα μάτια της έχει βροχή Και μεγάλο ταξίδι»

Ζήλευε τον άνεμο. Τρύπωνε ανάμεσα στα κορμιά τους…  

υγ. Έχει πολύ γραφίτη το μολύβι μου...