Τα δεύτερα, δικά μου! [01.11.2015]

Κλείνω τα μάτια  Βλέπω στα δικά σου Ψάχνω τα χέρια Σε αγγίζω.Εδώ μοιραζόμαστε χρώματα.

Τα μάτια μου, σύννεφα φορτωμένα.Τα χέρια σου γεμάτα ουρανούς.

  

ΥΓ. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

Α.ΣΤΕΓΟΣ 01.11.2015

1.Μετακόμιση [πολύ μικρό απόσπασμα]

Η κεντρική πόρτα του σπιτιού οδηγούσε σε ένα μικρό patio. Εκεί άφησε τον καφέ και το τσιμπούκι του και μετέφερε τις πρώτες κούτες. Βιβλία και χαρτιά. Ήθελε πρώτα την βιβλιοθήκη να τακτοποιήσει. Κάτι που έκανε σε κάθε νέο σπίτι, θα το έκανε τώρα και στο δικό τους.  Οι ρυθμοί του τέλειοι· αργοί, αθόρυβοι. Απολάμβανε το κάθε βιβλίο ξεχωριστά. Κοίταζε ξανά την ημερομηνία απόκτησής του, το βιβλιοπωλείο, έμενε και ταξίδευε με τις αφιερώσεις  σε εκείνα που έφτασαν ως δώρα αγαπημένων ανθρώπων. Δεν είχαν δυό μέρες που αποφάσισαν να μείνουν μαζί. Απολάμβανε αυτό το ξεχωριστό πρωινό. Η Κλειώ να κοιμάται βαθιά -ίσως να συνέβαινε για δεύτερη φορά στην κοινή τους ζωή- με μια γλυκιά κούραση στο πρόσωπο. Εκείνος  δεν την άφησε να κοιμηθεί όλο το βράδυ. Την ήθελε περισσότερο από κάθε άλλη φορά. "Ο έρωτας κινεί τα νήματα", μουρμούρισε κάποια στιγμή και αμέσως έστρεψε το βλέμμα του να βεβαιωθεί ότι ήταν μόνος του. Η οργάνωσή του επέμενε ακόμα ότι "η βία ήταν η μαμή της ιστορίας". 

2.Είχα έναν καλό φιλόλογο στο Λύκειο. Μοναδικός, ευαίσθητος, αξιοπρεπής και ρακένδυτος. Γράφω πρώτη φορά για εκείνον. Μόλις κατάλαβε ότι είμαστε αποφασισμένοι και έτοιμοι για Α΄ δέσμη δεν μας παίδεψε με το συντακτικό και την γραμματική, μπήκε βαθιά στα κείμενα και λίγο από το μεδούλι τους πήραμε.  Του οφείλω πολλά. Στα 15-16 μου χρόνια δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν δεξιός. 

3.Η εποχή κρύβει μια ενέργεια και επιχειρεί να μεταδώσει τα χρώματά της σε στιγμές, σε πράξεις, σε τυχαίες συναντήσεις, σε μύχιες σκέψεις, σε ανομολόγητες επιθυμίες. Μα και η εποχή κρύβεται στην  παράταση, στην απόσταση. Ο χειμώνας αρνείται να `ρθει. Αναμονή, υπομονή, επιμονή. Οι φυλλοβόλοι θάμνοι χάνουν τα φύλλα τους, ο έρωτας ανθεί πάντοτε, οι χαμένοι φίλοι  έρχονται με νέες εξομολογήσεις. Οι μέρες  οδηγούν  την αναζήτηση, οι νύχτες  κινούν την εκμυστήρευση. Ενίοτε, η ανάγκη διεκδικεί ένα χώρο δημόσιο. Επιχειρεί την προσέγγιση με τον άγνωστο Άλλον. Τότε, η ανάγκη της εκμυστήρευσης γίνεται κατάθεση. 

4.Γραμμάτιο [μικρό απόσπασμα] 

Επινόησαν στα χρόνια της ξηρασίας νέες διαιρέσεις ακαλλιέργητης γης,  μόνοι,  πιο μόνοι, ο καθένας στην μοναξιά του ενός. Στις καθημερινές τους ασχολίες τα καταφέρνουν. Το φως του πρωινού  καλύπτει, διαλύει, εξαφανίζει  τις αμαρτίες. Τις νύχτες επανέρχονται τα πρόσωπα. Οι μνήμες γίνονται λευκές, οι εικόνες έντονες, τα λάθη καθαρά. Φοβούνται τη νύχτα, μα δεν ζουν χωρίς αυτή. Κρατούν ημερολόγιο να μην ξεχάσουν την απώλεια. Μαζεύουν νέες λέξεις. Γαληνεύουν σε δύο μάτια και γράφουν ένα τραγούδι λαϊκό. Κάνουν παρέες, ερωτεύονται. 

Βυθισμένος στη σχισμή του στήθους της/ έδιωχνα τη λάμψη/ φοβισμένος επέστρεφα σε ανήλια δωμάτια/,  όπως παλιότερα είχα γράψει. Τώρα, επιστρέφω και κλαδεύω το λευκό γιασεμί. 

5.Τηλεγράφημα χωρίς τα STOP

στον Στάθη 

Στις πυκνές συναντήσεις μας συζητούσαμε για δρόμους και αδιέξοδα. Αυτό ήταν το ταξείδι που δεν κάναμε ποτέ.  

υγ. 

Σε φιλώ

Τα φύλλα του κόσμου σου

Μαζεύω.