ποιητικό ανθολόγιο 2015
[ με κοσμήματα αγαπημένων εικαστικών... ]
για τον Ιανουάριο: Παύλος Σάμιος
ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΛΙΓΟΙ
Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης
με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.
Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.
Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας
κι ολλούθε μας κυνηγά το όραμα του απείρου.
Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.
Εμείς ερωτευτήκαμε την ουσία του είναι μας
και σ’ όλους μας τους έρωτες αυτήν αγαπούμε.
Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι κι οι μεγάλοι αρνητές.
Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο και δεν είμαστε τίποτα απ`
αυτόν τον κόσμο
Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο
Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.
Είμαστε οι προάγγελοι του χάους.
Ποιητές στη σκιά Δεύτερος Κύκλος
επιμέλεια Γιώργος ΜΠΛΑΝΑΣ, εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2013
για τον Γιώργο Μακρή γράφει ο Αλέξης Ακριθάκης:
[…] Στα πρώτα μου βήματα μ’ επηρέασαν βαθιά ο Μιρό, ο Φερνάν Λεζέ. Όμως, τις κυριότερες επιδράσεις μου τις είχα από λογοτέχνες. Στο καιρό του Πάλι, άνοιξαν τα μάτια μου. Έμαθα να «διαβάζω» ένα γεγονός και να το μεταφέρω μέσα από χρώματα. Σημαντικό ρόλο, στα πρώτα βήματα της καλλιτεχνικής διαδρομής, έπαιξαν ο Κώστας Ταχτσής, Ο Νάνος Βαλαωρίτης, ο Τάσος Δενέγρης, ο Σπύρος Μεϊμάρης και ο Γιώργος Μακρής. Ειδικά για τον Μακρή, ήθελα να πω, ότι έπαιξε τον πιο δυνατό, το πιο καταλυτικό ρόλο επάνω μου. Ήταν ένας άνθρωπος με πολλές αρνητικές και θετικές επιδράσεις πάνω μου. Κατάφερα και κράτησα τις θετικές και είδα τις αρνητικές μέσα από ένα δικό μου, πολύ «προσωπικό» μάτι. […]
[…] Ο Γιώργος Μακρής υπήρξε ο μεγαλύτερος δάσκαλος μου. Γιατί σαν φιλόσοφος που ήταν. Μου έμαθε, ότι η ζωγραφική δεν είναι γνώση αλλά παρατήρηση της ζωής μέσα από ένα ελεύθερο τρόπο ζωής. Κι όταν λέμε «ελεύθερο» εννοούμε όλα τα πράγματα της ζωής, όλες τις έννοιες. Όλες τις πτυχές. […] είναι δύσκολο να γράψεις για ένα φίλο που έφυγε πριν δέκα πέντε χρόνια. Κι η δυσκολία δεν είναι στην ίδια την γραφή. Αλλά στον κίνδυνο που υπάρχει να μειώσεις την ακτινοβολία, της ζωής του και το μεγαλείο της φυγής του. Vive la Fuite!
Περνώντας ακόμη τώρα, από τις ίδιες γειτονιές, μπρός από τα ίδια καφενεία που πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του, άθελά μου τον ψάχνω. Ήτανε αυτός που, πέρα από τους καλούς ή κακούς επηρεασμούς που μπορεί να είχε σ’ έναν έφηβο της γενιάς του 60, μού έμάθε το πιο βασικό στην ζωή: Ζωγραφική. Να βλέπω και όχι να ζωγραφίζω- κι έτσι ζωγράφισα, έζησα, ζωγραφίζω. Τον ευχαριστώ.
Κηφισιά 8 Νοεμβρίου 1983.
Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης
με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.
Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.
Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας
κι ολλούθε μας κυνηγά το όραμα του απείρου.
Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.
Εμείς ερωτευτήκαμε την ουσία του είναι μας
και σ’ όλους μας τους έρωτες αυτήν αγαπούμε.
Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι κι οι μεγάλοι αρνητές.
Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο και δεν είμαστε τίποτα απ`
αυτόν τον κόσμο
Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά κι οι νύχτες μας ένα πέλαγο
Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.
Είμαστε οι προάγγελοι του χάους.
Ποιητές στη σκιά Δεύτερος Κύκλος
επιμέλεια Γιώργος ΜΠΛΑΝΑΣ, εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2013
για τον Γιώργο Μακρή γράφει ο Αλέξης Ακριθάκης:
[…] Στα πρώτα μου βήματα μ’ επηρέασαν βαθιά ο Μιρό, ο Φερνάν Λεζέ. Όμως, τις κυριότερες επιδράσεις μου τις είχα από λογοτέχνες. Στο καιρό του Πάλι, άνοιξαν τα μάτια μου. Έμαθα να «διαβάζω» ένα γεγονός και να το μεταφέρω μέσα από χρώματα. Σημαντικό ρόλο, στα πρώτα βήματα της καλλιτεχνικής διαδρομής, έπαιξαν ο Κώστας Ταχτσής, Ο Νάνος Βαλαωρίτης, ο Τάσος Δενέγρης, ο Σπύρος Μεϊμάρης και ο Γιώργος Μακρής. Ειδικά για τον Μακρή, ήθελα να πω, ότι έπαιξε τον πιο δυνατό, το πιο καταλυτικό ρόλο επάνω μου. Ήταν ένας άνθρωπος με πολλές αρνητικές και θετικές επιδράσεις πάνω μου. Κατάφερα και κράτησα τις θετικές και είδα τις αρνητικές μέσα από ένα δικό μου, πολύ «προσωπικό» μάτι. […]
[…] Ο Γιώργος Μακρής υπήρξε ο μεγαλύτερος δάσκαλος μου. Γιατί σαν φιλόσοφος που ήταν. Μου έμαθε, ότι η ζωγραφική δεν είναι γνώση αλλά παρατήρηση της ζωής μέσα από ένα ελεύθερο τρόπο ζωής. Κι όταν λέμε «ελεύθερο» εννοούμε όλα τα πράγματα της ζωής, όλες τις έννοιες. Όλες τις πτυχές. […] είναι δύσκολο να γράψεις για ένα φίλο που έφυγε πριν δέκα πέντε χρόνια. Κι η δυσκολία δεν είναι στην ίδια την γραφή. Αλλά στον κίνδυνο που υπάρχει να μειώσεις την ακτινοβολία, της ζωής του και το μεγαλείο της φυγής του. Vive la Fuite!
Περνώντας ακόμη τώρα, από τις ίδιες γειτονιές, μπρός από τα ίδια καφενεία που πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του, άθελά μου τον ψάχνω. Ήτανε αυτός που, πέρα από τους καλούς ή κακούς επηρεασμούς που μπορεί να είχε σ’ έναν έφηβο της γενιάς του 60, μού έμάθε το πιο βασικό στην ζωή: Ζωγραφική. Να βλέπω και όχι να ζωγραφίζω- κι έτσι ζωγράφισα, έζησα, ζωγραφίζω. Τον ευχαριστώ.
Κηφισιά 8 Νοεμβρίου 1983.
Παύλος Σάμιος 1972
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου