Σελιδοδείκτης 62ος
Άννα Δαμιανίδη
Το ωραιότερο πράγμα του κόσμου
Ιστορίες για παιδιά που βιάζονται να μεγαλώσουν
εικονογράφηση: Ντανιέλα Σταματιάδη
εκδόσεις ΠΟΤΑΜΟΣ, Αθήνα 2012
γράφει η Νίκη Κόλλια
Η μικρή Ναυσικά βαστά εδώ και ώρα αγκαλιά το βιβλίο. Το πάει βόλτα σε
όλο το δωμάτιο και ύστερα σκαρφαλώνει στην καρέκλα του μπαμπά της, το
ανοίγει πάνω στα γόνατά της και με ύφος πολύ σοβαρό αρχίζει να διαβάζει
δυνατά. Που και που συλλαβίζει ακόμη και πολλές φορές σταματά για να
πάρει ανάσα, μα δεν το βάζει κάτω. Με τα καταγραμμένα της δάχτυλα
χαϊδεύει το καπέλο και την κόκκινη πουά κούκλα του ζωγραφισμένου
κοριτσιού μιας σελίδας, παίζει για λίγο με τις αντανακλάσεις του χεριού
της στο τσιγαρόχαρτο, κλείνει με φόρα το βιβλίο και το δίνει στον μπαμπά
της. Δείχνει αφοσιωμένη και ανυπόμονη. «Σειρά σου τώρα, εγώ κουράστηκα
πολύ» του λέει αυστηρά «μια σελίδα εγώ, μια εσύ», μέχρις ότου μπαμπάς
και κόρη ν’ ανακαλύψουν μαζί «Το Ωραιότερο Πράγμα του Κόσμου».
Τα έξι παραμύθια της κυρίας Δαμιανίδη που χώρεσαν κάτω από τον τίτλο «Το
Ωραιότερο Πράγμα του Κόσμου», αποτελούν τα τεκμήρια ενός άλλου
παράλληλου σύμπαντος, όπου μικροί και μεγάλοι στέκουν ισοδύναμοι και
αλληλοβοηθούνται. Σ’ αυτό το σύμπαν τα παιδιά προσφέρουν τη ζωντάνια,
την φαντασία και τα όνειρά τους και οι γονείς τους –αφού αφήσουν μακριά
τις αναστολές- καταθέτουν με φροντίδα τις γνώσεις και την πείρα τους.
Ο κόσμος των έξι αυτών παραμυθιών υπακούει μονάχα στην φαντασία και τη δημιουργικότητά της και έτσι πολλές φορές τα χρώματά του αντιστρέφονται, η θάλασσα βάφεται πορτοκαλί και η άμμος γαλάζια, αλλά αυτό δεν ξενίζει κανέναν. Εδώ οι κύκνοι μπορούν και ανεβοκατεβαίνουν στον ουρανό, έμποροι εξωτικών φρούτων στέλνουν ανανάδες για γαμήλια δώρα και ζώα ταξιδεύουν δωρεάν με τρένο ως την πρωτεύουσα για να προσφέρουν χαρά σε κάποια εγγόνια, την ώρα που παππούδες δείχνουν ήρεμα και μαγικά το δρόμο προς την ευτυχία. Σε αυτό τον κόσμο μυστηριώδεις γυναίκες εμφανίζονται στα παράθυρα παιδιών φορώντας φούστες ανθόκηπους, χρησιμοποιούν τις κουτάλες τους για τηλεσκόπια και αστέρια ρουφούν γυαλιστερές μαύρες αχιβάδες σε ακρογιάλια, παντρεύονται μονάχα από έρωτα και κρεμούν φωτεινά καπέλα για φανάρια στους κήπους των σπιτιών τους. Αν μπει κανείς βαθύτερα στο βιβλίο θα ανακαλύψει έκπληκτος τις λέξεις να κρύβονται σε τόπια υφασμάτων στα ράφια υπόγειων καταστημάτων, ξετυλίγεις το ύφασμα, το διαβάζεις και αυτό σου φέρνει στη ζωή καλοτυχία.
Τα παραμύθια της κυρίας Δαμιανίδη αφηγούνται ιστορίες ενός κόσμου όπου τα παιδιά δομούν ελεύθερα τη ζωή και το μέλλον τους, στηριζόμενα στην φαντασία, την εξερεύνηση, τις ανθρώπινες σχέσεις και τη μαγεία της απλότητας. Δεν υπάρχουν συνταγές για να μεγαλώσει ένα παιδί, λέει μέσα από τις ιστορίες της η συγγραφέας. Ούτε εξαρχής σωστοί και λάθος τρόποι. Χρειάζεται μονάχα υπομονή, ατελείωτη αγάπη και αληθινή ενασχόληση των μεγάλων μαζί του. Μέσα από τη συνεχή επαφή με τα παιδιά μπορεί ένας μεγάλος να καταλάβει τις αληθινές τους ανάγκες και να τα βοηθήσει, χωρίς να τα πνίξει. Για να ακούσει όμως κανείς σωστά τα παιδιά του, πρέπει να επαναφέρει στη δική του ζωή την παιδικότητα, να βιαστεί να προλάβει να ξαναγίνει ο ίδιος μικρός, μπας και μπορέσει να ξαναβρεί εγκαίρως τα πρώτα εκείνα σημαντικά υλικά της ζωής του. Και γιατί όχι, αν και μεγάλος να αναθεωρήσει και ίσως να ξεκινήσει μέσα από τα παιδιά του για μια άλλη πιο ουσιαστική ζωή.
Το βιβλίο είναι γραμμένο όχι για παιδιά που βιάζονται να μεγαλώσουν, όπως λέει ο υπότιτλός του, αλλά για όλους εκείνους τους μεγάλους που μεγάλωσαν κάπως βιαστικά και άφησαν πίσω τους πολύ, σχεδόν ξέχασαν, τα βασικά υλικά της ζωής. Είναι γραμμένο με αγάπη και γνήσιο ενδιαφέρον, σα μια βοήθεια προς τους γονείς να επαναπροσδιορίσουν τα σημαντικά, σα μια κουβέντα προς όλους εκείνους που στέκουν μπερδεμένοι, με τι εφόδια και ποιον τρόπο να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.
Το βιβλίο βρίσκεται στα ράφια των παιδικών βιβλίων των βιβλιοπωλείων. Πάντα όμως μπερδεύομαι όταν το κάνω δώρο και το ψάχνω πάνω-πάνω στα αναγνώσματα των ενηλίκων. Διαβάστε το μαζί με τα παιδιά σας, μια σελίδα αυτά, μια εσείς και με τα χονδρά δάχτυλά σας ακουμπήστε τις ζωγραφισμένες διαφάνειες που παρεμβάλλονται ανάμεσα στις σελίδες του. Είμαι σχεδόν πια σίγουρη πως από πίσω τους κρύβεται ένας άλλος κόσμος χωρίς βαρίδια, με μόνο τα απολύτως απαραίτητα.
Το κοριτσάκι του εξωφύλλου χαμογελά συνεσταλμένα, τα μάγουλά του είναι κατακόκκινα σα κεράσια και στο φουστάνι του κρέμονται ανακατεμένα γράμματα. Αν τα βάλει κανείς στη σειρά φτιάχνει το δικό του παραμύθι. Οπότε μάλλον πρόκειται για ένα βιβλίο που δεν τελειώνει ποτέ.
Θα ήταν παράλειψή μου να μην αναφερθώ ειδικά στην εικονογράφο του βιβλίου, την κα Ντανιέλα Σταματιάδη. Η δουλειά της είναι στα αλήθεια παραμυθένια, τα σχέδιά της πάνω σε διαφάνειες, κάτι από εκείνα τα τσιγαρόχαρτα που ξεπατεικόναμε παλιά ζωγραφιές, που παρεμβάλλονται ανάμεσα στις σελίδες των λέξεων, απογειώνουν τη μαγεία των παραμυθιών.
Ο Ποταμός των παιδιών αντιστέκεται στις εκπτώσεις της εποχής και με αυτό το βιβλίο δίνει ένα ηχηρό μάθημα σε όλες εκείνες τις πρόχειρες, κακόγουστες, αν και πολλές φορές κερδοφόρες, κυκλοφορίες. Και για αυτό αξίζει στους εκδότες ένας ξεχωριστός έπαινος.
Ο κόσμος των έξι αυτών παραμυθιών υπακούει μονάχα στην φαντασία και τη δημιουργικότητά της και έτσι πολλές φορές τα χρώματά του αντιστρέφονται, η θάλασσα βάφεται πορτοκαλί και η άμμος γαλάζια, αλλά αυτό δεν ξενίζει κανέναν. Εδώ οι κύκνοι μπορούν και ανεβοκατεβαίνουν στον ουρανό, έμποροι εξωτικών φρούτων στέλνουν ανανάδες για γαμήλια δώρα και ζώα ταξιδεύουν δωρεάν με τρένο ως την πρωτεύουσα για να προσφέρουν χαρά σε κάποια εγγόνια, την ώρα που παππούδες δείχνουν ήρεμα και μαγικά το δρόμο προς την ευτυχία. Σε αυτό τον κόσμο μυστηριώδεις γυναίκες εμφανίζονται στα παράθυρα παιδιών φορώντας φούστες ανθόκηπους, χρησιμοποιούν τις κουτάλες τους για τηλεσκόπια και αστέρια ρουφούν γυαλιστερές μαύρες αχιβάδες σε ακρογιάλια, παντρεύονται μονάχα από έρωτα και κρεμούν φωτεινά καπέλα για φανάρια στους κήπους των σπιτιών τους. Αν μπει κανείς βαθύτερα στο βιβλίο θα ανακαλύψει έκπληκτος τις λέξεις να κρύβονται σε τόπια υφασμάτων στα ράφια υπόγειων καταστημάτων, ξετυλίγεις το ύφασμα, το διαβάζεις και αυτό σου φέρνει στη ζωή καλοτυχία.
Τα παραμύθια της κυρίας Δαμιανίδη αφηγούνται ιστορίες ενός κόσμου όπου τα παιδιά δομούν ελεύθερα τη ζωή και το μέλλον τους, στηριζόμενα στην φαντασία, την εξερεύνηση, τις ανθρώπινες σχέσεις και τη μαγεία της απλότητας. Δεν υπάρχουν συνταγές για να μεγαλώσει ένα παιδί, λέει μέσα από τις ιστορίες της η συγγραφέας. Ούτε εξαρχής σωστοί και λάθος τρόποι. Χρειάζεται μονάχα υπομονή, ατελείωτη αγάπη και αληθινή ενασχόληση των μεγάλων μαζί του. Μέσα από τη συνεχή επαφή με τα παιδιά μπορεί ένας μεγάλος να καταλάβει τις αληθινές τους ανάγκες και να τα βοηθήσει, χωρίς να τα πνίξει. Για να ακούσει όμως κανείς σωστά τα παιδιά του, πρέπει να επαναφέρει στη δική του ζωή την παιδικότητα, να βιαστεί να προλάβει να ξαναγίνει ο ίδιος μικρός, μπας και μπορέσει να ξαναβρεί εγκαίρως τα πρώτα εκείνα σημαντικά υλικά της ζωής του. Και γιατί όχι, αν και μεγάλος να αναθεωρήσει και ίσως να ξεκινήσει μέσα από τα παιδιά του για μια άλλη πιο ουσιαστική ζωή.
Το βιβλίο είναι γραμμένο όχι για παιδιά που βιάζονται να μεγαλώσουν, όπως λέει ο υπότιτλός του, αλλά για όλους εκείνους τους μεγάλους που μεγάλωσαν κάπως βιαστικά και άφησαν πίσω τους πολύ, σχεδόν ξέχασαν, τα βασικά υλικά της ζωής. Είναι γραμμένο με αγάπη και γνήσιο ενδιαφέρον, σα μια βοήθεια προς τους γονείς να επαναπροσδιορίσουν τα σημαντικά, σα μια κουβέντα προς όλους εκείνους που στέκουν μπερδεμένοι, με τι εφόδια και ποιον τρόπο να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.
Το βιβλίο βρίσκεται στα ράφια των παιδικών βιβλίων των βιβλιοπωλείων. Πάντα όμως μπερδεύομαι όταν το κάνω δώρο και το ψάχνω πάνω-πάνω στα αναγνώσματα των ενηλίκων. Διαβάστε το μαζί με τα παιδιά σας, μια σελίδα αυτά, μια εσείς και με τα χονδρά δάχτυλά σας ακουμπήστε τις ζωγραφισμένες διαφάνειες που παρεμβάλλονται ανάμεσα στις σελίδες του. Είμαι σχεδόν πια σίγουρη πως από πίσω τους κρύβεται ένας άλλος κόσμος χωρίς βαρίδια, με μόνο τα απολύτως απαραίτητα.
Το κοριτσάκι του εξωφύλλου χαμογελά συνεσταλμένα, τα μάγουλά του είναι κατακόκκινα σα κεράσια και στο φουστάνι του κρέμονται ανακατεμένα γράμματα. Αν τα βάλει κανείς στη σειρά φτιάχνει το δικό του παραμύθι. Οπότε μάλλον πρόκειται για ένα βιβλίο που δεν τελειώνει ποτέ.
Θα ήταν παράλειψή μου να μην αναφερθώ ειδικά στην εικονογράφο του βιβλίου, την κα Ντανιέλα Σταματιάδη. Η δουλειά της είναι στα αλήθεια παραμυθένια, τα σχέδιά της πάνω σε διαφάνειες, κάτι από εκείνα τα τσιγαρόχαρτα που ξεπατεικόναμε παλιά ζωγραφιές, που παρεμβάλλονται ανάμεσα στις σελίδες των λέξεων, απογειώνουν τη μαγεία των παραμυθιών.
Ο Ποταμός των παιδιών αντιστέκεται στις εκπτώσεις της εποχής και με αυτό το βιβλίο δίνει ένα ηχηρό μάθημα σε όλες εκείνες τις πρόχειρες, κακόγουστες, αν και πολλές φορές κερδοφόρες, κυκλοφορίες. Και για αυτό αξίζει στους εκδότες ένας ξεχωριστός έπαινος.
Πηγή: protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου