Τα δεύτερα, δικά μου! [16.08.2015]

Κούρασαν το κορμί τους στο παιγνίδι των κορμιών.

Είναι ο κόσμος μια πόλη

δυό άνθρωποι

ένα πιάτο φαγητό

ένα κρεβάτι

ένα αγκάθι

μια αγκαλιά.

Τα χέρια σου. Τα χέρια μου.

Ένα μπουκάλι αλκοόλ. 

Δυό τσιγάρα.  

Ένα χελιδόνι έτοιμο για το ταξίδι της αναχώρησης. 

Σήμερα με ευχές κι αφιερώσεις.

ΥΓ. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

Α.ΣΤΕΓΟΣ [16.08.2015]

1. Υποψήφιος Περιερειάρχης, επικεφαλής της παράταξης ΜΙΑ ΚΡΗΤΗ, ένα πλούσιο βιογραφικό, που συμπληρώνεται μέρα με την ημέρα, ένας ποιητής. Ο σύντροφος μας Αντώνης Ανηψητάκης. Κατοικεί στην Ανατολική πλευρά του νησιού, το ιδιαίτερο περιβάλλον της πόλης επιδρά στον χαρακτήρα του, τον γνωρίζουν και οι πέτρες. Διαθέτει πένα δυνατή και λόγο πυκνό, μεστό, νηφάλιο. Η ευγένεια, η γνώση και η ευρυμάθεια του κατακτούν το ακροατήριο. 
Πρόσφατα χάρισε απλόχερα τις σκέψεις του μέσα από την προσωπική του σελίδα στο fb, σε φίλους καθημερινούς συνομιλητές. Επιχείρησε και τα κατάφερε να ταράξει λιμνάζοντα νερά. Με μόνο όπλο τις λέξεις. Παλιές και νέες. Καλλιέργησε άγονο έδαφος και έσπειρε ιδέες. Η παρουσία του στο περιφερειακό συμβούλιο είναι  πετυχημένη και διακριτή. 
Σήμερα θα γιορτάσει τα γενέθλια του και αύριο, μεθαύριο μια νέα πάλι ιδέα θα γεννήσει. Θα την καταθέσει δημόσια, στην παράταξη, στο κόμμα, στην κοινωνία. Θα συνεχίσει να γράφει... Θα δημοσιεύσει τα ποιήματά του; Θα εκδόσει το "πολιτικό του ημερολόγιο"; 
Σε κάθε περίπτωση μένουμε στους  στίχους του: "ο χρόνος όλα τα στρογγυλεύει/ κι εγώ που αγάπησα τις αιχμές/ πώς να του πω ευχαριστώ;//"...

Χρόνια πολλά, φίλε Αντώνη!

2. Κρατάει τη στιγμή. Ως γιορτή. Είναι πάντα ένα γεγονός. Τον αγχώνει ο χρόνος. Μα είναι ο μόνος που αδιάλειπτα περνά. Προσθέτει μέρες, μήνες, χρόνια. Λέξεις σε ένα γράμμα που δεν στάλθηκε ακόμη. Αυξάνει το βάρος μιας ακατοίκητης σχέσης.

Κατά ταχτά χρονικά διαστήματα επισκέφτεται την παιδική του γειτονιά. Αποθηκεύει σε κιβώτια σχήματα τις μνήμες. Στο φως εκθέτει αναίμακτες στιγμές. Στο μαύρο τετράδιο του, έγραψε πρόσφατα: "Την νύχτα, μόνο. Εκεί που άφηνες την υπόλοιπη ζωή σου, μια άδεια θέση."

3. Θεσσαλονίκη
"Η ηλικιωμένη γυναίκα ήταν οδηγός τουριστικού λεωφορείου στα νιάτα της ". Η φράση μου, παρμένη από κάποιο μυθιστόρημα, της άρεσε. Χαμογέλασε, έφτιαξε τα μαλλιά της ίσως και να άλλαξε στάση, φέρνοντας κοντά μου το πρόσωπο της. Έλαμπε. Το μπαρ φωτίστηκε μαζί με τα όνειρα μου. Μια αναπνοή, μια στιγμή μας χώριζε.
Όπως ακριβώς τις φαντασιώσεις από την πραγματικότητα της ηλικιωμένης, που όπως τώρα διαβάζω, εξομολογείτε: "εργάστηκα, εικοσιδύο χρόνια σε ένα πρακτορείο τουρισμού. Αλλά από το στενό γραφείο μου δεν μετακινήθηκα ποτέ".
Κράτησα την αλήθεια μου. Τι δεν μπόρεσα να πω; Τι δεν μπόρεσε να ακούσει; Άλλωστε, πέρα από τα ταξίδια του μυαλού αντιπαθώ τις μετακινήσεις. Έτσι στις καθημερινές μου συνήθειες ξύπνημα στις έξι, πρώτο τσιγάρο στο κρεβάτι, ζεστός καφές και πρωινή εφημερίδα, προστέθηκε και η απογευματινή επίσκεψη στο μπαρ
Ακριβώς την ώρα που το "3" ξεκίναγε από Καλαμαριά … 

4.Κατοικία ονείρου

στον φίλο Α.Κ.

Στο παλιό του γραφείο
που ο ίδιος δυό χρόνια πριν υποβίβασε σε αποθήκη
Τώρα κατοικεί ένας άνθρωπος.

Ο μόχθος των χεριών του
πλάθει με τέχνη τον πηλό
ζητά να φανερωθεί η ουτοπία.

Η παρουσία του
μάθημα
δώρο
στον μικρό που μένει στο ισόγειο.

5.Αλληλογραφία
Αντέγραφε, για να νοιώσει τη μαγεία της έκφρασης ή και από αφροσύνη του μεγέθους του, ποιήματα σε λευκές σελίδες. Ενίοτε, αυτά τα σημειώματα των "ξένων", έπαιρναν και συναντούσαν το μοναχικό δρόμο των δικών του προσώπων. Ένοιωθε έτσι, να σμίγει ξεχασμένα απογεύματα με το φως. Ήξερε ότι έχει ακόμα φίλους.

υγ. ...και το ξέρεις σύντροφε, σε μεσόκοπους "επαναστάτες" οι παιδικές ασθένειες εμφανίζονται σε βαριά μορφή...