Σελιδοδείκτης 10.08.2015

Σελιδοδείκτης 60ος

Δημήτρης Αθηνάκης
Δωμάτιο μικρών διακοπών
Ένα ποίημα μικρού μήκους και άλλα πλάνα
εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, Αθήνα 2012

γράφει η Ασημίνα Ξηρογιάννη

Με τη νέα του ποιητική συλλογή, Δωμάτιο μικρών διακοπών, ο Δημήτρης Αθηνάκης μπαινοβγαίνει στα δωμάτια των αναμνήσεών του ρίχνοντας το βλέμμα του σε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις που κάποτε κυριαρχούσαν στη ζωή του. Η νύχτα, τα σώματα, η θάλασσα, η γλώσσα, οι λέξεις, οι εικόνες αποτελούν τον μικρόκοσμο του ποιητή. Ο ποιητής, που έχει εφεύρει πολλούς συγγενικούς ρόλους για τον εαυτό του –σκηνοθέτης, καμεραμάν, φωτογράφος, σεναριογράφος, φωτιστής, ηχολήπτης– προκειμένου να επαναπροσδιορίσει μέσα του τα πράγματα. Στην ουσία, δεν μιλά. Στην ουσία, σιωπά ποιητικώ τω τρόπω. 

Είναι σαν απαλά να τα αγγίζει όλα με τη γραφίδα του για να τα τοποθετήσει σε κουτάκια περισσότερο, να τους βρει χώρο και να τα ταξινομήσει μέσα στην ψυχή του, ώστε να κλείσει διά παντός παλιούς λογαριασμούς και κύκλους, παρά για να κάνει αποκαλύψεις γύρω από τη ζωή του. Για παράδειγμα, ο «μπαμπάς» που τον αποκαλεί «μπαμπά» και όχι «πατέρα» είναι φιγούρα κυρίαρχη μέσα στο ποιητικό σύμπαν του Αθηνάκη. Τα παιδικά «γιατί» λειτουργούν ως ρυθμικά ρεφρέν...

– Μα πού πάνε όλοι αυτοί οι νεκροί;
Πού πάνε οι νεκροί όταν πεθαίνουν, μπαμπά;

Τα μάτια του με κοιτάζουν.

Όμορφα μάτια.

Καμιά φορά θέλω κάτι γι’ αυτά να γράψω

να τα ρωτήσω γιατί δε μ’ αφήνει αυτός ακόμα να καπνίσω.

– Γιατί δεν μ’ αφήνεις ακόμα να καπνίσω;

Ο «μπαμπάς» ξαναμπαίνει ως εικόνα στη ζωή του ποιητή, γίνεται στίχος, φιλτράρεται εντέχνως και αθωώνεται εντέλει. Ο «μπαμπάς» δεν μπορεί να πληγώσει πια. Το παρελθόν δεν μπορεί να πληγώσει πια. Έχουν άλλη δυναμική και άλλη λειτουργικότητα. 

Επίσης... οι λέξεις μνημονεύονται ουκ ολίγες φορές μέσα στα ποιήματα του Αθηνάκη. Τον παιδεύουν οι λέξεις, αλλά τις αγαπάει κιόλας... Σαν να ’χει μαζί τους ανοιχτούς λογαριασμούς...

Ζητώ τις λέξεις μου

να τις κρατώ απ’ το χέρι

και να τους δίνω ένα φιλί.

*

Ας είναι αυτές που σκέφτεται
ο μαραθωνοδρόμος
όταν τον χαιρετά η μάνα του.
*

...να υποδύονται πως κομματιάζουν λέξεις.

*

...Με λέξεις μόνος γονατίζω

–μια θάλασσα λέξεις γύρω μου–

τα μάτια μου τα χάνω

μέρες οχτώ.

Άλλοτε διακρίνεται ένας ελαφρύς σουρεαλισμός στα σημεία: Τότε βγαίνουν τα φαντάσματα που έχουν αϋπνία. Άλλοτε ο ποιητής μάς δείχνει εύγλωττα πόσο αγαπά τη σιωπή... Ν’ ακούγονται μόνο ανάσες... να κυριαρχούν οι αισθήσεις...

...καλύτερα σκοτώνοντας τις λέξεις

μία μία

να μένουν δύο μονάχα

να σωπαίνει πιο εύκολα (πιο γρήγορα) η νύχτα.

Κομματιάζοντας τις μνήμες του σε μικρά ποιητικά πλάνα, ο Δημήτρης Αθηνάκης τις ανασυνθέτει. Επιλεκτικά αλλοιώνει τα γεγονότα για να τα αναπλάσει έπειτα δημιουργικά και να πετύχει μια ολοκληρωτική αναδόμηση του παρελθόντος, καταδεικνύοντας συνάμα την τρομαχτική δύναμη της ποιητικής δημιουργίας. Καταφεύγοντας στην αναδιάρθρωση και ανασημασιοδότηση μέσα του των εμπειριών που τον στιγμάτισαν, τελικά συμφιλιώνεται με αυτές και γενναιόδωρα τις μοιράζεται με τον αναγνώστη.

Ετοιμάζομαι για τις καινούριες μέρες.

Φορώ ό,τι βρω μπροστά μου και πάω στο ταχυδρομείο συχνά.

Μ’ αρέσουν τα γραμματόσημα·

έχω πάντα κάπου ν’ ακουμπώ τη γλώσσα μου.

Απαλά χαϊδεύει τις μνήμες του, επιστρέφοντας στον τόπο του εγκλήματος και αναμετρούμενος με τον ανελέητο χρόνο. Ο Αθηνάκης μας δείχνει ότι είναι καλό να αγαπάμε τις μνήμες μας. Και κάτι πιο πολύ. Να είμαστε τυχεροί που έχουμε μνήμες και μπορούμε ανά πάσα στιγμή να τις ανακαλούμε.

Πηγή: diastixo.gr