Τα δεύτερα, δικά μου! [31.05.2015]

 

[...]Κούρασαν το κορμί τους στο παιγνίδι των κορμιών.  
Είναι ο κόσμος μια πόλη

δυό άνθρωποι

ένα πιάτο φαγητό

ένα κρεβάτι 

ένα αγκάθι 

μια αγκαλιά. 

Τα χέρια σου. Τα χέρια μου.

Ένα μπουκάλι αλκοόλ.Δύο τσιγάρα.  Ένα χελιδόνι έτοιμο για το ταξίδι της αναχώρησης. 

 

Σήμερα, με υπότιτλο: Μικρές και πολύ μικρές ιστορίες καπνού.

 

ΥΓ. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

Α.ΣΤΕΓΟΣ [31.05.2015] 

 

 

1. [...] Μεγάλωνε μέσα στα καπνοχώραφα. Η δουλειά σκληρή, κοπιαστική, η μάνα του το πιο δυνατό στήριγμα του Δημήτρη. Μαζί του στο χωράφι και στο εργοστάσιο. Η κόρη τους στο δημοτικό και ο Πέτρος στην αγκαλιά της. Ακόμα και σήμερα, σαράντα επτά  χρόνια αργότερα, υπάρχουν στιγμές που μυρίζει ολόκληρος καπνό.

Κι όταν ο πατέρας του πέρασε στην παρανομία και από εκεί στην Γερμανία και στην εκτελεστική επιτροπή του Πατριωτικού Μετώπου  ήξερε ήδη να ξεχωρίζει το μαξούλι του καπνού και να πετά, τα σκληρά και άγευστα κάτω φύλλα. Τα Σέρτικα της Καβάλας ήταν τα πιο γλυκόπιοτα τσιγάρα της εποχής [...]

 

 

2. Θυμάται κανείς το πότε έδωσε το πρώτο του φιλί. Θυμάται ακριβώς το πότε αγόρασε το πρώτο του πακέτο τσιγάρο. Ακόμα και σήμερα ή καλύτερα ιδιαίτερα σήμερα - τόσα χρόνια μετά - και τα δύο έχουν ακριβή γεύση. Διατηρούν θέση ξεχωριστή. Είχαν τότε, τη γλύκα και την τύψη μαζί. Μια τζούρα άνομης πράξης τράβαγε πότε από Εκείνη και πότε από το πακέτο του. 

Μα ήταν γλυκόπιοτες. Όπως κάθε ερωτευμένος θα βρίσκει πάντα τον τρόπο να πλησιάζει τον Έρωτα του έτσι ο εθισμένος καπνιστής θα βρίσκει πάντα μια δικαιολογία για να ανάψει ένα τσιγάρο. Ενίοτε επιχειρεί να εντάξει τη δική του μικρή διαδρομή καπνού  στην ιστορία του τσιγάρου.

Ότι έχω γράψει έχει μέσα του πολύ καπνό. Ότι έχω διαβάσει επίσης. Είναι αδύνατο να δω την οποιαδήποτε δραστηριότητα μου χωρίς καπνό. Πάντα να λείπει εκείνο το πρώτο πακέτο. Πρόλαβα, είναι αλήθεια για μικρό διάστημα, το μαύρο-χρυσό πακέτο του Παπαστράτου. Και το ερωτεύτηκα. 

Κόλλησα με το άφιλτρο και συνεχίζω. Δεν δόθηκε καμιά εξήγηση τότε. Βρέθηκα ένα πρωινό χωρίς τη μάρκα μου. Όχι χαρμάνης, μα χαμένος. Μόλις είχα αρχίσει να αποκτώ συνήθειες, σήμερα έχουν γίνει έξεις. Νέο πακέτο, λιγότερο πλουμιστό, ίδια εταιρεία.

Κύλησε ο καιρός ήρθαν άλλες μάρκες. Με μια προτίμηση πάντοτε σε βαρύ χαρμάνι. Και συνεχίζω.  Με τις δύο απουσίες παρούσες πάντοτε.

3. [...]Αποκτήσαμε νέες συνήθειες, προστέθηκαν αυτόματα στις παλιότερες. Ισχυρότατες πεποιθήσεις πια. Σε ζητήματα απλά, όπως ο τρόπος καπνίσματος, ο καφές [...]

 

4. [...]Φέρνει τον καφέ, βγάζει τα τσιγάρα του και μια μαύρη πίπα,  ίδια η δική του,  που έφερνε τώρα μπροστά τους για το επόμενο  τσιγάρο.

- «Από τον πατέρα μου την έχω»! Μια φράση, από δύο στόματα…

Μια φράση, από τα απέναντι πεζοδρόμια της κυριακάτικης  βόλτας του. 

 

 

5. Απιστίες 

 

Τις Κυριακές ξυπνάμε μαζύ

Ένα φιλί

ο πρωϊνός καφές

πρώτο τσιγάρο από το κοινό πακέτο SΑΝΤΕ

Όποτε λείπεις

-ανεβαίνεις εσύ ή κατεβαίνουν οι γονείς σου-

Όποτε λείπεις

-με φίλους σε μιαν εκδρομή, σε δουλειά Κομματική-

βολοδέρνω

ASSOS, ΚΑΡΕΛΙΑ, CAMEL.

Άφιλτρα πάντοτε. 

 

υγ.  Τι ωραία αίσθηση/Η καπνοσακούλα μου γεμάτη//