Τα δεύτερα, δικά μου! [10.05.2015]

[...]Κούρασαν το κορμί τους στο παιγνίδι των κορμιών.  
Είναι ο κόσμος μια πόλη

δυό άνθρωποι

ένα πιάτο φαγητό

ένα κρεβάτι 

ένα αγκάθι 

μια αγκαλιά. 

Τα χέρια σου. 

Ένα μπουκάλι αλκοόλ. Ένα χελιδόνι έτοιμο για το ταξίδι της αναχώρησης.

 

Θερμές ευχαριστίες στην φίλη Ρηγούλα Γεωργιάδου. Το δικό της κομμάτι τιμά το "τετράδιο".

ΥΓ. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

Α.ΣΤΕΓΟΣ [10.05.2015] 

1. Καρποφόρος μόχθος

 της Ρηγούλας Γεωργιάδου

Είναι φορές που ακούω να μιλούν απαξιωτικά και με περιφρόνηση για τη χαζή και αγωνιώδη καθημερινότητα, για την ενοχλητική ρουτίνα. Και νιώθω μια απέραντη ανάγκη να υπερασπιστώ τρυφερά τον περιφρονημένο πεζό κόπο – να βάλεις σωστά το καρφί, να διαλέξεις σωστά τη λέξη, να υπογράψεις εκείνη τη συμφωνία που ίδρωσες να πετύχεις, να διδάξεις κάτι καινούργιο, να πουλήσεις κάτι σε κάποιον που το χρειαζόταν, να μεταφέρεις κάποιον στον προορισμό του. Να διαδώσεις τη γνώση και την πληροφορία, να μεταδώσεις την πείρα, να παράσχεις το επιθυμητό ή το αναγκαίο.

Ή έπειτα να βγάλεις το φαΐ απ’ τη φωτιά, το καθαρό σεντόνι απ’ το πλυντήριο, τα σκουπίδια από το σπίτι. Να διώξεις τη σκόνη και τη βρωμιά, να φέρεις μέσα τον αέρα και το φως. Να φροντίσεις, να χαϊδέψεις, να παρηγορήσεις. Να δώσεις το φάρμακο, να σκουπίσεις το αίμα απ’ το γόνατο, να βάλεις νερό και φαΐ στο ζωντανό, να αλλάξεις γλάστρα στο φυτό που μεγάλωσε.

Να πεις καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα. Ευχαριστώ. Θα τα ξαναπούμε. Χάρηκα που σε είδα. Να μάθεις κάτι καινούργιο. Να γίνεις χρήσιμος. Να γίνεις συνάνθρωπος. Να αντέξεις. Να κάνεις τη δουλειά σου, σε τελική ανάλυση. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Ένας άντρας που πέθαινε μού είπε κάποτε: τον άνθρωπο να τον μετράς από τα μικρά κι απ’ τα καθημερινά. Επειδή τα σπουδαία και τα μεγάλα έρχονται λίγες φορές στη ζωή μας, απ’ τα μικρά και τα καθημερινά καταλαβαίνεις τη στόφα του.

Καλημέρα! Καρποφόρο μόχθο εύχομαι και σήμερα.

2. Κατάθεση

Ο έρωτας έλαμπε στο πρόσωπο της

Την φώτιζε την  κάθε στιγμή

Το πρόσωπο της έλαμπε πιο δυνατά από τον έρωτα

Φώτιζε τη στιγμή της απόλυτης ηδονής, την αέναη στιγμή της κορύφωσης

Βυθισμένος στη σχισμή του στήθους της απόδιωχνα τη λάμψη

Φοβισμένος επέστρεφα σε ανήλια δωμάτια.

Χρόνια είχαν μείνει τα παράθυρα κλειστά και η παλιά πόρτα είχε βαρύνει από την ακινησία της. Τα αρώματα του κήπου έχουν χαθεί πια, ο κηπουρός πέθανε πριν δέκα χρόνια και κανείς δεν νοιάστηκε για το λευκό γιασεμί της αυλής. Μέσα στην αδυναμία μου να επιδιορθώσω το παρελθόν, θέλησα να ανοίξω το ερειπωμένο σπίτι  να δεξιωθώ τους νέους μου φίλους για τελευταία φορά. Θέλησα μέσα στην αμηχανία του παρόντος να ανοίξω.

Έφυγα χωρίς αποσκευές , ταξίδι στα μάτια της

Τώρα

Χωρίς γυρισμό

Στα υγρά της μάτια μαζεύω δροσιές για την έρημο της μοναξιάς.

 

3. Θα αλλάξουμε ρόλους, Μυρτώ! Ηθοποιοί είμαστε. Πρόβες εξαντλητικές κάνουμε. Στο σανίδι του θεάτρου. Να γίνω εσύ, να γίνεις εγώ. Πρόβα πάλι. Πρόβα είναι. Η φαντασία έρχεται, χάνεται. Απομακρύνεται το τέλος. Το όνειρο και το άρωμα σου. Εξατμίζονται. 

Φώτα. Πρόβα τζενεράλε. Πάμε! 

Όταν θα βγούμε στη ζωή βλέπουμε...

4. Μνήμη

Πάτωμα κρύο

Τοίχοι ποτισμένοι υγρασία

Καρδιά παγωμένη

Χέρια άδεια

Μια χαραμάδα στο μυαλό

Δυό λέξεις στο δελτάριο του περασμένου μήνα

Τρία χάδια

Μνήμη του κόσμου όλου.

5. Μια μικρή καθημερινή ιστορία

[...] Ένας τυπάκος, χρόνια προσπαθώ, εντίμως το δηλώνω, να τον ξεφορτωθώ, λέει και λέει συνέχεια, ενίοτε μου γράφει, για πράγματα του σήμερα. Τον ανακαλώ στην τάξη του χθες, των χρόνων που περάσαμε μαζί. Μα τον ακούω, ακόμα κι όταν δεν μιλάει, τις μέρες που κι αυτός αποτραβιέται στις σκέψεις του, τον ακούω. Στα λόγια του, γεμάτα χρώματα, λόγια γεμάτα αρώματα, προσφεύγω. Μια αγωνία μας ενώνει ίσως, ναι, οι δρόμοι να είναι διαφορετικοί, η αγωνία να `ναι κοινό και μακρύ το ταξίδι μέχρι το μελλοντικό μας λάθος[...]

Κράτησα βέβαια κάποια σημεία αναφοράς. Δυό από τα γράμματά σου, τη μελαγχολία του Στάθη, το κόκκινο πουλόβερ, τα όνειρά μας του Φθινοπώρου.  Για τις πορείες στο σήμερα.

υγ. Να χυθώ. Νερό να γίνω να σε λούσω.

Φωτογραφία της Jordan Tiberio