Τα δεύτερα, δικά μου! [17.05.2015]

[...]Κούρασαν το κορμί τους στο παιγνίδι των κορμιών.  
Είναι ο κόσμος μια πόλη

δυό άνθρωποι

ένα πιάτο φαγητό

ένα κρεβάτι 

ένα αγκάθι 

μια αγκαλιά. 

 

Τα χέρια σου. Τα χέρια μου.

Ένα μπουκάλι αλκοόλ. Ένα χελιδόνι έτοιμο για το ταξίδι της αναχώρησης.

ΥΓ. Διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

Α.ΣΤΕΓΟΣ [17.05.2015] 

1.Διάβασα με προσοχή και σεβασμό μια δήλωση του υπουργού Πολιτισμού [από τις εφημερίδες]:

«Θέλω να επιστήσω την προσοχή των καλλιτεχνών για να θέσουν ζητήματα που εξαφάνισε ο μοντερνισμός: την αναπαράσταση, την αφήγηση και το κάλλος. Μπορείτε να σχεδιάσετε κάτι που να το καταλαβαίνει η μάνα σας και ο κάθε αμύητος ώστε να μη χρειάζεται τα συνοδευτικά κείμενα του κάθε παρατρεχάμενου επιμελητή;» Νίκος Ξυδακης, υπουργός Πολιτισμού.

Αντιγράφω:  "Τελικά, η ακρόαση των "Μεταστάσεων" έγινε. Αλλά η απογοήτευση ήταν γενική. Ένας συγκρατούμενος είπε: "Να με συμπαθάτε, σύντροφοι, αλλά εγώ δεν κατάλαβα τίποτε". Είπε ένας δεύτερος: "Πως ένας αριστερός, ένας δικός μας άνθρωπος, φτιάχνει μια τόσο δυσνόητη μουσική;". Και πρόσθεσε ένας τρίτος: "Δεν μου αρέσουν οι βαριές κουβέντες, αλλά εγώ νομίζω ότι ο Ξενάκης φτιάχνει μουσική για το κέφι του, για τον εαυτό του, και πέραν ου!". Τότε, κάποιος από τη συντροφιά μας, που ξαναδιάβαζε, εκείνες τις μέρες, την εισαγωγή του Δημήτρη Γληνού, στον Σοφιστή του Πλάτωνα, απάντησε σε τόνους κάπως αποφθεγματικούς:  Δεν υπάρχει έργο τέχνης χωρίς την παρουσία [συνειδητή ή ασυνείδητη] κάποιου τρίτου... Ο τρίτος αυτός μπορεί να είναι ένας ή πολλοί, φίλος ή άγνωστος, σημερινός ή αυριανός, εσώτατη ουσία κάθε πνευματικής ή καλλιτεχνικής δημιουργίας είναι η ανακοίνωση, η εξωτερίκευση, η εξωυποκειμενική υπόσταση... Κατ` επέκταση: Μπορεί να αδυνατούμε να κατανοήσουμε σήμερα τη μουσική του Γιάννη Ξενάκη [ίσως να στοχεύει σ`ένα αυριανό ακροατήριο], αλλά κανείς δεν έχει δικαίωμα να αμφισβητεί το πάθος του για ελευθερία, [άρα και την ελευθερία της έκφρασης...], την αγωνία του να βρει μια καινούργια μουσική γλώσσα, διαποτισμένη, νομίζω, από μαι βαθύτατη ανθρωπιά. 

Από το κιτρινισμένο μου αρχείο

Σοφιανός Χρυσοστομίδης, εφημερίδα Η ΑΥΓΗ, 11.02.2001

2. "Όταν τελείωσεις με τα γραφτά σου, μπορούμε να παίξουμε;" με ρώτησε ο μικρός μου, με το πιο πονηρό χαμόγελό του. Κρατούσε ήδη στα χέρια του το ξύλινο κουτί της Monopoli... Σκέφτομαι να ενδώσω... Γράφω καλύτερα το πρωί. Μεσημέρι πια, και το απόγευμα, ο Νικόλας θα φύγει πάλι. Μα, monopoli; Κι αν θεωρηθεί προτροπή ή και εθισμός στο καπιταλιστικό τραπεζικό σύστημα... 

3. Η Αγία Βαρβάρα ή έστω τα ιερά της λείψανα στον Άγιο Σάββα. Δεν γνωρίζω πραγματικά τι έπαθε και διακομίστηκε ξαφνικά (;) στο νοσοκομείο. Στα πιο σοβαρά τώρα, και το γράφω με κάθε εγκράτεια, δεν υπάρχει μεγαλύτερη χυδαιότητα, να περιφέρουν τη ψευδαίσθηση της σωτηρίας πάνω από το κρεββάτι του πόνου και απόγνωσης...

Το νοσοκομείο "φιλοξενεί"  ασθενείς που αναμετρώνται με τον πόνο και το χρόνο. Καμία βελτίωση δεν είναι μικρή, με την έννοια ότι χρειάζονται όλες, και ποτέ η προσπάθεια για ένα τέτοιο νοσοκομείο δεν ωφελεί να σταματήσει. Εκεί οφείλουμε να σταθούμε όλοι. Πρώτη η πολιτεία. Να διασφαλίζει την απρόσκοπτη λειτουργία και να μη δημιουργεί προβλήματα με την "αρχική της συναίνεση...".  Αρκεί να σκεφτούμε ότι αν ο πόνος μετριάζεται ο χρόνος αφηνιάζει και χάνεται. Ήδη τη στιγμή που διαβάζονται αυτές οι γραμμές κάποιοι ασθενείς να  "παίζουν"  την παράταση του αγώνα τους.


4. Είναι η ομοφυλοφιλία κουσούρι; Με το θέμα ασχολείται κατά κόρο κάποιος Νικολόπουλος, βουλευτής, ίσως και οι ψηφοφόροι του... Διάφοροι κομπλεξικοί,  οι παπάδες πάντοτε. Τελευταία ενοχλήθηκε και ο σεβασμιότατος Ειρηναίος, άρχων της Εκκλησίας της Κρήτης. Ενοχλήθηκε έντονα και υπόγεια το δείχνει. Αντιδρά και προκαλεί ώστε να αποτρέψει, να ματαιώσει το 1ο pride Κρήτης. Να στείλει στο ανάθεμα, όσες, όσους και όσ@ ετοιμάζουν τη γιορτή της διαφορετικότητας...

Η στήλη στέλνει με απόλυτο σεβασμό χαιρετίσματα στην μαυροφορεμένη εξουσία και τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι:  "Ο ίδιος ο ΜΑΚΑΒΕΓΙΕΦ συνηθίζει να λέει, πως πρέπει να βλέπει κανείς το Sweet Movie, με το κορίτσι του. Πότε μόνος. Και σε μερικές στιγμές, σαν τις γλυκές στιγμές ενός κονσέρτου του Ραχμανίνωφ ή του Γκέρσουϊν, ν’ ακουμπάει ο ένας το χέρι του άλλου, με τρυφερότητα και με κρυφό ανατρίχιασμα. Τότες _ λέει _ η ταινία του λειτουργεί σωστά. Προσπαθείστε λοιπόν να πάρετε κι από την μουσική μου, όλη την γλυκειά και ζαχαρένια γεύση που η ταινία περιέχει, μαζί με τους κινέζικους βελονισμούς των ευρηματικών σκηνών της. Και στο σπίτι σας όταν βρεθείτε μόνος σας ή με το κορίτσι σας αποφασίστε για την κατάλληλη ή ακατάλληλη συνέχεια. Με τις ευχές του ΜΑΚΑΒΕΓΙΕΦ και τις δικές μου."

Δεν χρειάζονται επιπλέον σχόλια. Υπενθυμίζω μόνο ένα γεγονός, κανείς παπάς δεν έχει δει το Sweet Movie. Μόνος ή με το κορίτσι του. Και κλείνω τούτο το μικρό σχόλιο με την πεποίθηση ότι η γιορτή θα γίνει, πολλά χρώματα θα καλύψουν το μαύρο και ο δήμαρχος Ηρακλείου θα ανοίξει την παρέλαση... 

5. Ελεύθερο σχέδιο

Αν είχα χρόνο για τον εαυτό μου,

τώρα που το σκέφτομαι

αν είχα χρόνο για τον εαυτό μου και για τους Άλλους,

θα σχεδίαζα ευθείες γραμμές.

Να ολοκληρώσω τον κάναβο

Να πατήσω πάνω του όλα μου τα σχέδια.

υγ. Το στήθος της δυό μαχαιριές σε κορμί δεκτικό...