Μη πετάξεις τίποτα...#10

[...] Βιβλία, χαρτιά, στοίβες οι εφημερίδες, σκόρπια τα περιοδικά. Χάρτινοι φάκελοι και αποκόμματα. Η μυρωδιά του χαρτιού ανάμικτη με εκείνη ενός φτηνού ελληνικού καπνού για τσιμπούκι. Ένα μικρό γραφείο με παραλληλογράφο. Κάποια σχέδια που δεν τελείωσαν ποτέ. Δύο πολυθρόνες που έδιναν καθημερινά μάχη για να μην εκτοπιστούν στη μικρή βεράντα που ανοιγόταν έξω από το "σαλόνι". Βιβλία και χαρτιά[...]

Αν αποφάσιζε κάποτε να τακτοποιήσει το...καθιστικό του, τούτα τα μικρά διαμαντάκια θα τα έβαζε σε φάκελο πορτοκαλί.  Μέχρι τότε θα τα παρουσιάζει εδώ.  Με μια σειρά που έχει στο κεφάλι του...

   

Α.ΣΤΕΓΟΣ

"Μη πετάξεις τίποτα..."  Την τελευταία μέρα του μήνα στο "τετράδιο εξόδου".

Ο ΤΕΟΣ ΣΤΟΝ ΛΟΥΜΙΔΗ

γράφει ο Θωμάς Γκόρπας 

Αρχές του `45, στο σπίτι του στη Σαλονίκη

...Πρίν απ` όλα ο Σαλαπασίδης για μας κουβαλάει τον μύθο της αντιστασιακής Θεσσαλονίκης και των ποιητών της. Κουβαλάει και το προσωπικό του δράμα, που έως σήμερα έχει τα ανεξιχνίαστα σημεία του. Είναι μοναχικός, εκλεκτικός στην παρέα του, μανιακός του καφέ και του τσιγάρου, παθιασμένος με τον κινηματογράφο. Ιδιοφυής αλλά και ανοργάνωτος, απελπισμένος αλλά και καιγόμενος για ζωή και δημιουργία. Συχνά το μαύρο χιούμορ και οι φράσεις θύμιζαν Μιχαήλ Μητσάκη και Κώστα Χατζόπουλο. Συχνά συμπεριφερόταν ως ανέστιος: 18 και 20 ώρες στο καφενείο, στην ταβέρνα, στο σινεμά, στους νυχτερινούς δρόμους. Ο Τέος ονειρευόταν μακρινά ταξίδια, τα οποία, αλίμονο, δεν θα έκανε ποτέ, φίλμ και βιβλία... Κι ένα καλύτερο κόσμο με την πίστη των 18 του χρόνων, έως τα τελευταία του[...]

Το "Γκρίζο Πουλόβερ" του, έργο μοναδικό, έγινε αφορμή για την μόδα των μονόπρακτων, που για χρόνια ταλαιπώρησε την αθηναϊκή σκηνή...

Τα λίγα δημοσιεύμενα ποιήματά του, για όσους τ`ανακάλυψαν εγκαίρως, υπήρξαν ξαφνιαστικά, προδρομικά.

Όταν επέστρεψε από το πρώτο του ταξίδι στο Παρίσι εμένα και κάποιους άλλους μας έκανε  ν` αγαπήσουμε το Σαιν Ζερμαίν ντε Πρε των Αφών Πρεβέρ και του Νίκου Παπατάκη και τα γκωλουάζ.

Πέρα από τα ποιήματα και τα όνειρα, πέρα από τις λάμψεις και τα σκοτάδια και τα αίματα της Αντίστασης και του Εμφυλίου, πέρα από τα βάσανα και τις στερήσεις της δεκαετίας του `50, θέλω εδώ να θυμηθώ τους περιπάτους, ώρες, με τον φίλο μου όταν τα λόγια μας έπεφταν μέσα στην νύχτα και στη σιωπή, άλλοτε σαν λουλούδι κι άλλοτε σαν βόμβες μολότωφ. Και να θυνηθώ κάποια χειμωνιάτικα απομεσήμερα που πηγαίναμε στο διαβόητο μπαρ του Λαλάκη, να μας κεράσει ο μπαριτζής και να μας πει μαγικές ιστορίες...

Τέλος να θυμηθώ τρεις ανθρώπους που πολύ αγαπήσανε τον Τέο Σαλαπασίδη: τον πρόωρα χαμένο κινηματογραφιστή Τώνη Δημητρά και τους ποιητές Νίκο Σκουτέρη και Νίκο Ζουμπουλάκη. 

Αίγινα 09.12.1995

περιοδικό Ο ΠΟΛΙΤΗΣ δεκαπενθήμερος, τχ. 17 Ιανουάριος 1996