Πρώτο κουδούνι

Οι μεγάλοι γνωρίζουν οι μικροί ονειρεύονται... Μπροστά στα παιδικά τους βλέμματα βρίσκεται το άγνωστο...

Πριν από πολλά χρόνια είχε βρεθεί στην ορκομωσία νέων μηχανικών στο πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης. Ο κεντρικός ομιλητής είχε επιλέξει να μιλήσει για τα προβλήματα συνταξιοδότησης του κλάδου. Έχει ξεχάσει το όνομά του, διατηρεί πάντα μια αποστροφή για το πρόσωπο... 

Φοβάται... Αύριο μπροστά στα παιδιά του δημοτικού θα βρεθούν οι συνδικαλιστές του κλάδου έτοιμοι, με λόγους πύρινους και φωνή βροντερή...

Προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του... Να χαρεί την αυριανή μέρα... Την πρώτη του μικρού στο δημοτικό σχολείο. Αν το αγαπήσει αύριο το μέλλον θα είναι καλύτερο!

Δύσκολο! Έχει να "αντιμετωπίσει" και τον "αγιασμό"... Τα ράσα, την αγιαστούρα. Φοβάται ότι στην γωνία τον περιμένει το...κατηχητικό των δικών του παιδικών χρόνων.

Διαβάζει ξανά!  Αν αύριο τα πράγματα αλλάξουν..., έγραφε πριν τρία χρόνια,  η πρώτη απόφαση που θα υπογράψει ο Αντώνης Ανηψητάκης ως περιφερειάρχης Κρήτης είναι [όπως ο ίδιος έχει γραψεί στο παρακάτω ποίημα]:

Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση

Στο σεντόνι του έρωτα
σημαία
να προσεύχονται τα πρωινά
οι μαθητές
κι η σάκα τους
με τα φτερά των ποιητών
να τους τραβάει τα πάνου...

Τα πράγματα δεν άλλαξαν τότε [θα αλλάξουν αύριο!]  Μια παρακαταθήκη και αυτή η... αλληλογραφία.

Μια γκρίζα εικόνα... Την συμπληρώνουν οι πολιτικοί -με τα σκούρα κουστούμια τους. Την πεπατημένη θα ακολουθήσουν και θα... τρέξουν στα σχολεία των... άλλων παιδιών. 

Σε μια γωνιά θα μείνει. Στην αυλή. Να κλέψει μια εικόνα: το χαμόγελο δύο πιτσιρικάδων πάνω από τα νέα τους βιβλία!