Επιστροφή...

στην φίλη Ελένη Κοφτερού

Στα χρόνια της αλληλογραφίας -ήδη παρελθόντα- ο ταχυδρόμος φάνταζε και φορά τη φορά γινόταν "ο ταχυδρόμος" της ταινίας του Μ.Radford. Μετέφερε έναν ολόκληρο κόσμο μέσα σε δυό, τρεις πυκνογραμμένες σελίδες, έναν θαμμένο έρωτα σε μια φωτογραφία. 

[Σήμερα σε θυμάται ακριβώς γιατί δεν σε ξεχνούν, το δάνειο, η πιστωτική κάρτα, οι τρέχοντες λογαριασμοί, οι μόνοι εξακολουθητικά τρέχοντες...]

 

Ενίοτε, όλο και πιο σπάνια, παρελθούσες καταστάσεις επιστρέφουν... 

Έλαβα μόλις εχθές έναν πολύτιμο φάκελο. Ένα πολύτιμο δώρο. Γεμάτο λέξεις. Ικανές να σημάνουν την εκκίνηση ή την επιστροφή. 

Σου γράφω: 

Σούρουπο. Το σκυλί γαυγίζει, η κοπέλα με κοιτάζει... Ο γείτονας ποτίζει τα λουλούδια του. Η αισιοδοξία ο καλύτερος σύμμαχος. ["Σήμερα στις 9 το βράδυ στην κεντρική πλατεία θα δώσει μουσική συναυλία το συγκρότημα των ..."  Χάνεται η φωνή των μεγαφώνων και δεν είναι η μοναδική.] Εικόνες στα γκρεμισμένα κτίσματα της παιδικής μου γειτονιάς. Τέλος, η επικρατούσα  για  χρόνια  άπνοια  ματαιώνει την μετακίνηση .

Σε ευχαριστώ για το δώρο σου και σου στέλνω μια εικόνα: 

Ένα παιδί κόβει το φρεσκοποτισμένο λουλούδι, κοιτάζει την κοπέλα που εξακολουθεί να με κοιτάζει και της το προσφέρει...

           

υγ. Η συναυλία άρχισε ήδη,  στη γωνία του δωματίου μου.