Τα δεύτερα, δικά μου! [13.02.2014]

Στο "Take Five" γράφει πια η..."μαργαρίτα"! Είναι το ίδιο ευθύβολα σχόλια,  πιο ροκ,  ταιριαστός τίτλος, στο ύφος του καλού φίλου Λεωνίδα Καστανά.

Εμείς, κρατάμε τον ίδιο τίτλο, μια κίνηση εγκάρδια, όταν από τύχη ή από επιλογή συναντήσεις κάποιον και το κέρασμα οδηγεί σε μια συνύπαρξη γοητευτική. 

Το "τετράδιο εξόδου" επιστρέφει στην γενέθλια πόλη και γράφει πια σε ρυθμούς τζαζ από το "Καφέ-Βιβλίο", ένα χώρο έκπληξη... Κάθε Πέμπτη, "Τα δεύτερα, δικά μου!".  Όσα συζητούν φίλοι σε μια παρέα...

  Α.ΣΤΕΓΟΣ [ 07. 02.2014 ]

1. Αυτολογοκρισία [ή φράσεις που...κόπηκαν και τώρα μόνες έρχονται στο φως]

Φυσάει πάνω από τα κεφάλια μας,  σκόνη της Ιστορίας.

Το πρωινό μας φιλί ένα σημείωμα έμπρακτα υγρό.

Ένας χειμωνιάτικος ήλιος πάνω στο στήθος σου.

Η δική μου αναμονή: ένα καινούργιο συλλογικό όνειρο.

Θα υπάρξει στα αλήθεια ένα ισχυρό ποσοστό ελπίδας, στις μέρες μας;

Πολύ αργότερα, άρχισε να βρέχει, πάλι και πάλι, στα ίχνη της σκέψης μου.

Τι πάθος κρύβουν, τι πόνο φανερώνουν οι διαφωνίες μας...

Μια σπάνια ωριμότητα επικάθησε στο άγνωστο παρόν. Το είδωλο του κόσμου αφαιρέθηκε, στο σύνολο προστέθηκε η απώλεια του. Έτσι αρχέγονες πράξεις επανεμφανίστηκαν.

Κοιτάζω το ξεχασμένο ρολόι του χρόνου.

Τα κορίτσια μας, κοσμήματα της νύχτας που πέρασε, που είναι εδώ, που θα έρθει. Τα κορίτσια μας, λαμπιόνια πολύχρωμα του μοναχικού λούνα  παρκ, του κορμιού μας. Το κορμί μας ο παιγνιότοπος των κοριτσιών και ο έρωτας διάχυτος.

  

Τη νύχτα ο ποιητής επιχειρεί  μάταια να συνομιλήσει με τον άλλο. Θραύσματα της θέσης του να επουλώσουν τον τραυματισμένο άνθρωπο της μέρας.

Απεκδύομαι τον έρωτα. Γίνομαι όνειρο και ακολουθώ άλλος εγώ τη δική σου φύση. Την απόμακρη των χεριών σου, ζεστασιά.

Αχ, τι να κάνω. Την αγωνία μου που να κρύψω όταν, μικρά διαλείμματα, στο στήθος σου τόσο κοντά βρεθώ.

Καθημερινοί άνθρωποι στο κυριακάτικο τους  ρεπό.

Η νεότητα μας, κήπος αρωμάτων χωρίς φως. Ξανά η νύχτα και το αίμα.

Είναι, και ζω με αυτή, αλήθεια. Πέθανε ο Γιάννης.

Καρκινικό έτος, ήδη παρελθόν, το σκοινί μαζεύει. Κοινοτυπίες: απλόχερα δίνεται και γίνεται ένα με αυτές.

Ήθελε και επεδίωκε να αποκαταστήσει τη σχέση του με την ευθεία: χρησιμοποιούσε, καιρό τώρα μια ριγωμένη σελίδα για τις χειρόγραφες σημειώσεις του.

Νέες σημειώσεις. Χαθήκαμε λίγες ώρες πριν το τέλος μιας εποχής.

Είναι όλοι άθωοι. Νόμιμοι. Ακέραιοι. Τόσο προκλητικοί...

[...] και αλήθεια πως να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, όχι από το παρελθόν ή τον Άλλον, αλλά από μια ηλιόλουστη μέρα του Φλεβάρη.

2. Η λάμπα

Καπνίζω πολύ. Ο καπνός γεμίζει το κενό και την απόσταση. Είναι μια ψευδαίσθηση λύση της μοναξιάς. Της απόλυτης μοναξιάς, της ολοκληρωτικής απουσίας, της απόλυτης έλλειψης. Του θανάτου ή του έρωτα. Στριφογυρίζω στα παρελθόντα, αφήνω σημάδια, μικρά σημειώματα, αγαπημένα αντικείμενα, σε θέσεις ξένες. Καμία παρατήρηση από τον απόντα Άλλον. Μόνος συμμαζεύω  τα κομμάτια,  Τα τακτοποιώ. Αποσύρομαι.  Καμία ενόχληση από τον απόντα Άλλον.

Η σπείρα διευρύνεται. Η καθημερινή εικόνα  αντανακλάται στον σπασμένο καθρέπτη του απόντα Άλλου. Στον θάνατο και στον έρωτα. Και η δική μου η γιαγιά έλεγε για τους καθρέπτες, να μένουν σκεπασμένοι, να μη λυπάται η ψυχή καθώς γυρνάει στο σπίτι. Μα καθώς ήταν η πρώτη που βιάστηκε να φύγει  δεν βρέθηκε κανείς να μας το θυμίσει σαν ακολούθησε ο πατέρας βιαστικά κι αυτός, μέρες μακρινού καλοκαιριού.  

Έτσι, αδυνατώ να κρατήσω την μορφή. Μόνο τις αντανακλάσεις της στο σήμερα. Όσοι μένουν αλλοιώνονται από τον χρόνο,  από την έλλειψη του ανταμώματος,  από την απουσία. Όσοι μένουν είναι λειψοί την κάθε στιγμή που ζουν δίχως την παρουσία, του απόντα Άλλου.




3. Σαράκι

Αντί να συνομιλώ με τον εαυτό μου αναλώνομαι στην πράξη
Κουρασμένος αφήνω το σώμα να χαθεί στην γοητεία της Άνοιξης
Απομακρύνομαι στο φως των δικών σου ματιών
Ο καθρέπτης χωρίς την παραμορφωτική  του αντανάκλαση με γυμνώνει εντελώς
Μπροστά σου νοιώθω καινός και πλήρης
Πλήρωσα βέβαια με φρικτούς πόνους τα ανομήματα μιας ζωής
Εξάντλησα κάθε οικονομία του παρελθόντος, μισθούς, περιουσία και την κληρονομιά του θείου Τάκη
Έμεινα σε βρόμικους δρόμους, σε χαμένα όνειρα, σε χαλασμένα απογέματα χωρίς φως
Πέρασε τώρα η πιο δύσκολη φάση της αποπληρωμής
Και οι διώχτες – μονιασμένοι στην κοινή διεκδίκηση- ησυχασμένοι

Τώρα μόνο οι νέοι τόκοι με κατατρώγουν.



4. Η Κάρτα

Συνέχιζε την  προσωπική του διαδρομή. Γνώριζε πόσο άξιζε -για την συλλογική μνήμη- η υπεράσπιση της. Ένοιωθε ήρεμος, γαλήνιος, δεν ήταν αναγκασμένος να εκφράζεται στον αόριστο παρά μόνο για τις ανάγκες της γραφής.


Άλλωστε έβλεπε το παρελθόν του ως συνέχεια ενός ηλιόλουστου αύριο ...



5. Γυναίκα

Βγαίνω από το σπίτι με ένα λουλούδι για καπέλο 

Κατεβαίνω στο δρόμο και ζητώ από τους περαστικούς να το ποτίσουν 

Για να ζήσω

Είμαι τρελός; 

Είναι αδιάφοροι για τη ζωή; Για τη ζωή μου; 

Προχωρώ με το βάρος αυξανόμενο. 

Έρχεσαι από μακριά. 

Διστάζεις 

Ξεριζώνεις το λουλούδι. 

Ελευθερώνεις τη φύση μου.

ΥΓ.  Παρακαλώ Κεντροαριστερά, μην κλαίτε...