Γραμμάτιο...

Μήνας στο περιθώριο. Πυκνός,  γεμάτος,  ένας δρομέας πορφυρός ! 

Κίνηση διαρκής,  η κίνηση του χρόνου. Καθημερινές σκέψεις  και αναμνήσεις.  Νέα ζητήματα, με άλλο τρόπο,  σε άλλο τόπο ιδωμένα, παλιές οι ανάγκες. Φωλιάζει  στο μυαλό και στο κορμί η έγνοια να αγγίξεις μια στιγμή μονάχα τη φωτεινή πλευρά των ανθρώπων.

Ένα πρωτόλειο εγώ το αρχικό σημείο, η πιο λίγη μαγιά από το δυσαναπλήρωτο εμείς...  Πού χάθηκε;  Ποιος μπόρεσε να το κρύψει βαθιά, στα σκοτεινά υπόγεια της ευτέλειας και της μη πράξης;

Απουσία;  Ανημποριά;  Παράδοση;  Απουσία ναι και ανημποριά!  Όχι παράδοση.     

"Άνδρας σε εσωτερικό" Γ. Ρόρρης

Η  τελευταία πράξη διαρκεί.  Είναι μακρά, λειψή στη μοναξιά, σκληρή, ανελέητη στο τότε,  στο τώρα, στο έρημο σώμα. Εξάλλου, όσοι κερδίσουν  ζητούν τη διάρκεια στον ξεπεσμό, βασανιστικά ζητούν να είναι τα κτυπήματα. Ξέρουν καλά, συγκινούν οι σκηνές αίματος, επαναφέρουν το μαρτύριο της σταγόνας... Ποιος αντέχει;  Πόσο ακόμα;  Όσοι κερδίσουν γνωρίζουν στην ελάχιστη λεπτομέρεια τους δικούς τους  κανόνες.

Αλλάζει πλευρά η Ιστορία, μα δεν την γράφουν ποτέ οι ηττημένοι. Υπομένουν, στα όρια  του χρόνου, αναδιατάζουν τα γράμματα, αναστρέφουν κεφάλαια, διορθώνουν υποσημειώσεις, επιμερίζουν κυκλικά τις δικές τους ευθύνες. Μα δεν γράφουν την Ιστορία.

Άλλωστε,  επινόησαν στα χρόνια της ξηρασίας νέες διαιρέσεις ακαλλιέργητης γης,  μόνοι,  πιο μόνοι, ο καθένας στην μοναξιά του ενός... Στις καθημερινές τους ασχολίες τα καταφέρνουν...  Εκείνο το φως του πρωινού καλύπτει, διαλύει, εξαφανίζει,  τις δικές τους σκιές.  Μέσα σε μια αντίφαση... τις νύχτες τους ακολουθούν τα πρόσωπα. 

Οι μνήμες γίνονται λευκές, οι εικόνες έντονες, τα λάθη καθαρά και ο χαφιές αποκτά μορφή και δύναμη ξανά,  στο πρόσωπο του ... "μη λέμε τώρα ονόματα "[1].  Φοβούνται τη νύχτα , μα δεν ζουν χωρίς αυτή. Κρατούν ημερολόγιο να μην ξεχάσουν την απώλεια. Μαζεύουν νέες λέξεις. Γαληνεύουν σε δύο μάτια και γράφουν ένα τραγούδι λαϊκό [2].  Κάνουν παρέες,  ερωτεύονται ...

"Βυθισμένος - στη σχισμή του στήθους της - έδιωχνα τη λάμψη, φοβισμένος επέστρεφα σε ανήλια δωμάτια ..." όπως παλιότερα είχα γράψει.  

Επιστρέφω στο πατρικό μου και κλαδεύω το γιασεμί.

Μια νέα ζωή.

Η συναναστροφή με τον Α.

[1] στίχος του  ΜΑΝΟΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ

[2] φράση πάνω σε στίχο του ΘΩΜΑ ΓΚΟΡΠΑ