Τα δεύτερα, δικά μου! [07.11.2013]

Ταξίδι στη Σαλονίκη, μια βόλτα στην Αριστοτέλους, στάση στα "Βομβίδια". Ένας μεζές με δυό τσίπουρα... Τη Σαλονίκη τη θυμάμαι πάντοτε, το συγκεκριμένο στέκι -ύστερων φοιτητικών χρόνων- σημείο της πόλης εξαιρετικό, ήρθε στο μυαλό μαζί με την νέα στήλη της "μαργαρίτας" με τίτλο "πέντε στα όρθια".

Έτσι ήταν και τότε... Οι πρώτοι το έστηναν στο μικρό πάσο του μαγαζιού και η παρέα ανοιγόταν μέχρι να το επιτρέπει ο ...καιρός και η όρεξη...

"Τα δεύτερα, δικά μου!". Κάθε Πέμπτη στο "τετράδιο εξόδου"! Στα μικρά και στα μεγάλα γεγονότα, πρόσωπα, καταστάσεις. Όσα συζητούν φίλοι σε μια παρέα...

Α.ΣΤΕΓΟΣ [07.11.2013] 

1.Δημόσια Τηλεόραση

Την πρωτοβουλία για την αναδιάρθρωση της δημόσιας τηλεόρασης έπρεπε να την είχε πάρει η δημοκρατική, η προοδευτική παράταξη και όχι σήμερα [και εχθές για να μην ξεχνιόμαστε] να σέρνεται πίσω από τις πράξεις, τις επιλογές του Σαμαρά.  

Έχει σημαντικές ευθύνες η ΔΗΜΑΡ.  Είχε στα χέρια της την πρόταση του κ.Μόσιαλου, είχε την πρόταση του κ. Αλιβιζάτου... Τις κατέθεσε κατόπιν εορτής, αφού φρόντισε να εγκαταλείψει τη θέση ευθύνης και να αποχωρίσει από την κυβέρνηση. 

Σήμερα, είχαμε την εξέλιξη του δράματος. Είναι γνωστές οι θέσεις μου για τη βία. Όμως η μεγάλη διαφορά της κυβέρνησης από ένα κόμμα της αντιπολίτευσης είναι ότι η πρώτη οφείλει να λύνει τα ζητήματα. Το δεύτερο αρκείται στην αυταρέσκεια των λόγων ή ακόμα χειρότερα στην διαρκή αναζήτηση της "ισορροπίας" και της "ανακούφισης", όπως εύστοχα και αιχμηρά είπε ο φίλος Σπύρος Λυκούδης. 

2. "Το πλήθος ουρλιάζει στις κερκίδες..."
Εισβάλει στην ζωή των ανθρώπων. Την χαράσει εκ νέου. Αδιαφορεί για τον χρόνο. Έχει την ματαιοδοξία ότι μπορεί να τον ανατρέψει. Ο λόγος για τον...επικίνδυνο πρόεδρο της Βενεζουέλας, Νίκολας Μαδούρο. Η είδηση από την ειδησιογραφία των ημερών. [οι προσεκτικοί αναγνώστες θα θυμούνται ότι ο...πρόεδρος μας απασχόλησε και την προηγούμενη εβδομάδα.]

"Έφερε πρόωρα ...τα Χριστούγεννα", ευχήθηκε "ευτυχία σε όλους". Έχει μάλιστα ιδρύσει -ή σκέφτεται να το κάνει - και υφυπουργείο "Ύψιστης Κοινωνικής Ευτυχίας".
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε ποια είναι η αντίδραση των πολιτών.[δεν θέλω να βγάλω συμπεράσματα συγκρίνοντας...ελληνικές αντιδράσεις...]. 

Ας γράψω λοιπόν για τα προσωπικά μου αντισώματα... Μια βαθύτερη ματιά στο έργο του Χάκκα, του Αλεξάνδρου, του Φραγκιά. Να πιάσω ξανά το νήμα της σύγκρουσης ανάμεσα στην απρόσωπη εξουσία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. 

3. Η εργατική τάξη δεν πάει στον παράδεισο...

Ένα κίνημα λειψό επιχειρεί να αντιπαρατεθεί στα νέα επώδυνα μέτρα... Μικρό και λίγο, τη στιγμή που δεν αγκαλιάζει τους πολλούς και "μόνους" του ιδιωτικού τομέα, μικρό και λίγο, τη στιγμή που αδιαφορεί για τους νέους και τους ξένους οικονομικούς μετανάστες... Αυτή η κατάσταση - σήμερα τραγική - συνοδεύει το συνδικαλιστικό κίνημα της πόλης, της χώρας. Οι ευθύνες βαρύνουν την ηγεσία του ... Βαρύνουν πρωτίστως όσους με όρους  "βίας και πρωτοπορίας"  μιλούν στο όνομα της εργατικής τάξης ... Και όλες μα όλες οι ενέργειες τους στραγγαλίζουν και την παραμικρή πιθανότητα να τους ακολουθήσει  έστω και ένας εργαζόμενος... Στη λογική του μαύρου - άσπρου, με την ευπρέπεια της επανάληψης... κάθε εβδομάδα κλείνουν από ένα πολυκατάστημα, ένα σύγχρονο καφενείο με μακρινή και "μισητή" καταγωγή, κλείνουν και αποκλείουν λιμάνια και κρουαζιερόπλια. 

Οι δυστυχείς δεν αντιλαμβάνονται ότι στρέφονται εναντίον αυτών που υποτίθεται ότι «εκπροσωπούν» ... Με τις πράξεις τους στερούν κάθε δυνατότητα επικοινωνίας ... Ο εργαζόμενος μένει αποκλεισμένος - από τη μια ο εργοδότης από την άλλη οι αλυσίδες των συνδικαλιστών - και αναζητά με προσωπικές επιλογές τη λύση ...

Δύσκολη η θεωρία ... Εκείνος ο Ιταλός συνονόματος μου δύσκολα τα έγραψε περί ηγεμονίας ... ΠΑΜΕ λοιπόν ... εναντίον του ΖΑRΑ,  των  STARBUCKS,  εναντίον του Zenith ...

4.Καλή δύναμη, φίλε!

Αναλαμβάνεις δύσκολη δουλειά μα δε σε φοβάμαι. Μαθημένος είσαι στην πραγματικότητα. Στα ένσημα που έχεις στον σκληρό ιδιωτικό τομέα, στην κομματική ζωή, τη ζωή του μετανάστη. Στην καθημερινή επαφή με την κοινωνία των πολιτών, των κινημάτων, των μειονοτήτων. Αν θέλεις μια συμβουλή -όπως με τον τρόπο δύο φίλων τα λέμε χρόνια τώρα- αυτά να μην ξεχάσεις. Άνοιξε τα παράθυρα να μπει φρέσκος αέρας. Τα κομματικά γραφεία καμαρίλα μυρίζουν.

Στις δύσκολες συνθήκες του σήμερα, οι δρόμοι της αριστεράς που περπατήσαμε μαζί, μια σπείρα γίνονται και μας οδηγούν όλους στην αναζήτηση του καινούργιου, μακριά από βεβαιότητες και νομοτέλειες.Υπηρετείς με πάθος κι ανιδιοτέλεια την υπόθεση της ανάπτυξης ενός σύγχρονου πράσινου κινήματος στην Ελλάδα. Μια προσπάθεια που μπορεί να εμβολιάσει το φθίνον σώμα μιας αποστεωμένης κοινωνίας. Θα συναντηθούμε σε αυτούς τους δρόμους. Άλλωστε υπάρχουν υποθέσεις που αφορούν όλους μας.  

Καλή δύναμη, φίλε Νίκο Γαγγιολάκη!  

5. Απόπειρα πράξης

 

Στην Μαρία Τ.

Μιλάγαμε ως τον έρωτα  και το τέλος του παραμυθιού.
Έξω μακριά σε δρόμο άγνωστο,  με ανθισμένες ακακίες.
Σε ξέφωτο.
Στο πρόσωπο της οδύνη και θλίψη.
Πήρε το χρώμα της προσμονής
Καθρεπτίστηκε στα μάτια μου
Μείναμε βουβοί- 
Σε απόσταση.

Τώρα θαμμένοι αντιστεκόμαστε στην άκρη της ιστορίας.
Ετοιμάσου.
Αύριο θα διαβούμε την αγάπη.
Κινήσαμε ...

Σημείωση :
Η  "απόπειρα πράξης"   γράφτηκε στις 05. 09. 99 και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά  στην μηνιαία εφημερίδα   ΠΥΞΙΔΑ  τχ.9,  τον  Δεκέμβριο του  2002. 

ΥΓ. Βραδινή η συνάντηση απόψε και πρώτο... φθινοπωρινό βράδυ στο νησί. Η ρακή από καλό καζάνι και η πατάτα στον ξυλόφουρνο...