Η δουλειά κουράζει...

 στην Μαρία Τρυφωνίδου.

Το ξυπνητήρι χτυπάει στις 5:30. Κάθε πρωί. Μια παλιά συνήθεια που τώρα έχει γίνει έξη. Να σηκωθεί νωρίς και να προλάβει… Ίσως μια ανίκητη επιθυμία να μείνει μόνος… Καφές, τσιγάρο και ανάλογα τη δουλειά  δύο ή και περισσότερες ώρες στη διάθεσή του…

Όταν έκλεισε το γραφείο του είχε πάρει τις αποφάσεις του. Να βρει μια καινούργια δουλειά – είχε καβάτζα χίλια ευρώ, δεν θα αγχωνόταν για ένα μήνα, να τακτοποιηθεί στο νέο του σπίτι και να αφοσιωθεί στην προεκλογική περίοδο του 2009 στο πλευρό μιας ανανεωτικής πτέρυγας που σήμερα δεν υπάρχει.

Καινούργια δουλειά. Ήτανε τότε στα 40+, τα πρώτα σημάδια της κρίσης τον προειδοποιούσαν και ο προσανατολισμός σαφής: μακριά από το αντικείμενό του. Είχε ξοδέψει χρόνια αρκετά, είχε δύο πτυχία στις λιγοστές αποσκευές του. Στα χρόνια εκείνα, τα φοιτητικά, ήπιε, διάβασε πολύ, συνάντησε λαμπρούς ανθρώπους και έσμιξε μαζί τους, ερωτεύθηκε και προδόθηκε, πράγματα συνηθισμένα, στοιχεία που καθόρισαν τον χαρακτήρα του.

Τον Οκτώβριο του 2009, την ημέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου ανελάμβανε τις τύχες της χώρας, εκείνος έπαιρνε ένα μικρό αλλά νέο πόστο στον πάγκο του ΠΑΛΙΟΥ ΚΑΦΕ… Σερβιτόρος στην βραδινή βάρδια… Αν κάτι κρατά από εκείνη την πρώτη φορά είναι το γεγονός ότι κοιμόταν κοντά στην ώρα που παλιότερα χτυπούσε το ξυπνητήρι του. Αυτή ήταν και η πιο μεγάλη αλλαγή στη ζωή του. 

Η ζωή λοιπόν, είναι μια μπάρα. Υπάρχουν στιγμές, μέρες, χρόνια που κάθεσαι απ` έξω και πίνεις, κουβεντιάζεις, φιλοσοφείς, φλερτάρεις. Υπάρχουν στιγμές, μέρες, χρόνια που είσαι από μέσα και δουλεύεις, πίνεις, κουβεντιάζεις, φιλοσοφείς, φλερτάρεις. 

 

Νέα ζωή. Το μεροκάματο καλό και σταθερό. Τα ρεπό καθορισμένα: να μπορεί χωρίς την κούραση και το άγχος να βλέπει και να ζει με τον Νικόλα-Κάρολο.

Διατήρησε –όσο τα οικονομικά του κράτους το επέτρεπαν – μια σχέση με την επιστήμη του. Η σύμβασή του ανανεώθηκε μια φορά ακόμα, με μεγάλη ευχαρίστηση συνέχισε τα «μαθήματα κηποτεχνίας» στο ΑΤΕΙ  Κρήτης…

Έγραφε. Κρατούσε ημερολόγιο, χρόνιες παθήσεις κατά τον ποιητή…

Άλλαξε; Ναι, και μάλιστα πολύ. Μπήκε σε ένα διαφορετικό πλαίσιο, μετρημένα, ικανοποιητικά και σταθερά τα οικονομικά του, «αυτά έχω με αυτά θα πορευτώ». Δεν δημιουργούσε νέα χρέη, δυσκολευόταν ή και αδυνατούσε να ξεπληρώσει εκείνα που είχαν συσσωρευτεί από την εποχή της δικής του δουλειάς.  Κατάλαβε ότι δεν  έκανε για… επιχειρήσεις. Δεν έπαψε ούτε στιγμή να αγαπάει τα φυτά του, να σχεδιάζει τους νέους του κήπους… Μα για επιχειρήσεις δεν έκανε.

Νέες γνωριμίες. Νέοι άνθρωποι. Περιπέτειες ηδονικές. Συνέχισε να διαβάζει, να γράφει –με τα δυό κολλυβογράμματα που ήξερε – να πίνει, να συναντά καινούργιους φίλους. 

Αυτή τη μικρή φάση της προσωπικής του διαδρομής την εξιστόρησε σε μια μεγάλη συνέλευση –προσπάθεια να στηθεί μια περιφερειακή κίνηση στο νησί. Φίλοι, σύντροφοι, πράσινοι , κόκκινοι, ροζ και ένας «αδιόριστος εκπαιδευτικός»… Του συνέστησε να σκεφτεί ξανά το ρόλο του Κράτους –ο ίδιος σκεφτόταν τον γιό του, να μην έχει τύχη κακή- του υπενθύμισε ότι μιλούσαν για μια παράταξη της αυτοδιοίκησης, πρότεινε να δούνε από την αρχή τη σχέση σπουδών και εργασίας, τη στιγμή μάλιστα που είχαν αρνηθεί [;] την σοβιετική εμπειρία, στο τέλος έστειλε ένα σημείωμα στο προεδρείο: «Με  πτυχίο γεωπονικής, διδακτική εμπειρία δέκα ετών σε ίδρυμα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, εργάζομαι ως σερβιτόρος. Το όνειρό μου είναι να είμαι δάσκαλος».

Η πορεία αυτής της κίνησης είναι λίγο πολύ γνωστή. Η παλαβή αριστερά αποχώρησε, οι πράσινοι, οι ροζ, οι πολύχρωμοι φίλοι  με έναν ποιητή προχωρήσανε και θα το ξανακάνουνε.  Τον «αδιόριστο εκπαιδευτικό», έκτοτε, δεν τον έχει συναντήσει. Ευτυχώς…

Ο μικρός μέχρι τώρα είναι τυχερός. Στον παιδικό σταθμό –για δύο χρόνια – και πέρυσι στο νηπιαγωγείο συνάντησε εξαιρετικές παιδαγωγούς. Είχαν ένα στοιχείο κοινό: δούλευαν πολύ. Αγαπούσαν τα παιδιά και δούλευαν μαζί τους… Το Σεπτέμβριο αρχίζει το Δημοτικό…

Εκείνος έχει χωρίζει πια την εβδομάδα του. Ανέβηκε στην πρωινή βάρδια και για τρεις μέρες εργάζεται στο καφενείο. Τον Οκτώβριο θα κλείσει εκεί τέσσερα χρόνια… [αλήθεια, έχετε σκεφτεί πόσο μεγάλο είναι το διάστημα –κατά το σύνταγμα- μεταξύ δύο εθνικών εκλογικών αναμετρήσεων…]. Η συνεργασία του με τον φίλο Σπύρο Δανέλλη καλά κρατεί. Τον Νοέμβριο θα ολοκληρωθεί και ο δεύτερος χρόνος της. Θα φτάσουν μαζί μέχρι τον επόμενο Μάιο… Οι ευρωεκλογές είναι οι μόνες εκλογές που γίνονται με συνέπεια στην Ελλάδα… Μέχρι τότε στο γραφείο απασχολείται για τρεις μέρες… Το Σάββατο συνήθως ξεκουράζεται…  

Θυμάται πολύ καλά μια μεγάλη περίοδο στη Σαλονίκη… Κάθε μέρα τον ίδιο δρόμο και η κατάληξη τα γραφεία του Κόμματος. Κάποια χρόνια αργότερα και για δέκα χρόνια έπαιρνε τον ίδιο δρόμο για το γραφείο του… Ε, αυτές οι μονότονες διαδρομές τον κούραζαν… Θέλησε και τα άλλαξε όλα! Και αυτό θα κάνει και αύριο…

Είχε διαβάσει έναν ωραίο στίχο: «Αρνούμαι τον κύκλο. Στη σπείρα σου βυθίζομαι. ». Ζω… Ελύτη δεν έχει ακόμη καταφέρει να διαβάσει. 

ΥΓ. Η φίλη του  -παρούσα σε κάθε στιγμή της ζωής του-  λέει όλο και πιο συχνά ότι έχει μπλέξει με έναν τρελό. Ο ίδιος δεν αγχώνεται. Μέρα με τη μέρα τον γνωρίζει καλύτερα...