"" [Α.ΣΤΕΓΟΣ]
Η ομιλία του φίλου Σταύρου Λιβαδά στην ΚΕ της Δημοκρατικής Αριστεράς, στις 29.06.2013
Οκτώ
μέρες πριν, μέσα σε ένα απόγευμα, άλλαξαν όλα, άρδην!
Αυτομολήσαμε από την κυβέρνηση στην αντιπολίτευση! Στην άφωνη ελληνική κοινωνία, στο σοκ των μελών και των φίλων, στους ξαφνιασμένους ευρωπαίους, στα πάμπολα γιατί που ακούστηκαν από παντού, εμείς το μόνο που ψελλίσαμε, επισήμως, ήταν: “…η ΔΗΜΑΡ, μετά από απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της δεν μετέχει στην κυβέρνηση…”
Έκτοτε, είδαμε στα τηλεπαράθυρα τους γνωστούς συντρόφους, να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, επιστρατεύοντας ό,τι να ναι ως επιχείρημα: το πραξικόπημα στην ΕΡΤ, το φλέρτ της ΝΔ με την ακροδεξιά, τη συντηρητική στροφή της κυβέρνησης, …ο γνωστός Σαμαράς… η μετατροπή της τρικομματικής σε μονοκομματική κυβέρνηση...
Ακούσαμε και από τον πρόεδρο διάφορα επιχειρήματα γι αυτή την απόφαση. Δυστυχώς, όμως, είναι δικαιολογίες εκ των υστέρων!
Σύντροφοι κάναμε μεγάλο λάθος!
Πρέπει να δούμε με ψυχραιμία, αλλά και με γενναιότητα την έξοδο από το αδιέξοδο στο οποίο αυτοπαγιδευτήκαμε.
Στην πορεία προς το συνέδριο θα πρέπει να συζητήσουμε αναλυτικά, τα πεπραγμένα της τρικομματικής κυβέρνησης, τη δική μας συμμετοχή σ` αυτήν, τον τρόπο που λειτουργούμε. Είναι σε κάθε περίπτωση μια πολύτιμη εμπειρία, για το κόμμα, τα μέλη μας, τον καθένα μας χωριστά.
Θα περιοριστώ, λόγω χρόνου, σε νύξεις πάνω σε ορισμένα τέτοια θέματα:
Σημείο πρώτο:
Με την είσοδό μας στην κυβέρνηση επιτελέσαμε εθνικό έργο, ήταν η κορυφαία μας πολιτική στιγμή, μια πραγματική αντιστοίχηση λόγων και έργων. Η υπεύθυνη στάση μας αναγνωρίστηκε από το πανελλήνιο, αλλά και την Ευρώπη. Η απήχησή μας διευρύνθηκε, το κύρος μας δυνάμωσε, η δημοτικότητα του προέδρου εκτοξεύτηκε.
Δυστυχώς τα μετέπειτα βήματά μας, ως κυβερνητικού εταίρου, δεν υπήρξαν ανάλογα του πρώτου. Δεν σταθήκαμε στο ύψος των αναγκών και των περιστάσεων.
Το βήμα του πελαργού παρέμεινε μετέωρο…
Το δεύτερο σημείο αφορά στον τρόπο λειτουργίας μας:
Επιλέξαμε μια εσωστρεφή, κλειστοφοβική, συγκεντρωτική, εμφανώς ανεπαρκή, αλλά και αντιδημοκρατική λειτουργία.
-Τις μεγάλες και κρίσιμες αποφάσεις, τις έπαιρνε ο ίδιος πάντα, πολύ στενός κύκλος ανθρώπων: σε εξωθεσμικά όργανα, άτυπες και περίεργες διαδικασίες, με τη συμμετοχή περιστασιακών μυστικοσυμβούλων, επιλεγμένων κατάλληλα και κατά περίπτωση. Η ΕΕ επιτελούσε επικυρωτική και διεκπεραιωτική διαδικασία των ήδη παρμένων αποφάσεων. Η ΚΕ αποτελούσε, εν πολλοίς, τελετουργία και διαδικασία απολογισμού.
Λειτουργούσαμε κι εμείς, σύντροφοι με ελλειπή δημοκρατία, όπως η κυβέρνηση Σαμαρά, που σήμερα καταγγέλλουμε. Λειτουργούσαμε κι εμείς με «πράξεις νομοθετικού περιεχομένου», όπως σ αυτή την περίπτωση: καλούμαστε σήμερα να επικυρώσουμε τη στροφή μας των 180ο!
Είχαμε κι εμείς το δικό μας «Μαξίμου»! Άτυπο, αδήλωτο, αλλά πανταχού παρόν και κυρίως τα πάντα πληρούν…
- Ορίσαμε δυο, μόνον, ανθρώπους να συντονίζουν και να καθορίζουν όλη την παρουσία μας στην κυβέρνηση: να «παράγουν» θέσεις και να τις προωθούν, να παρακολουθούν το κυβερνητικό έργο, να ελέγχουν την εφαρμογή του προγράμματος της τρικομματικής συνεργασίας!
Ποιόν μπορούμε να πείσουμε πως λειτουργώντας μ αυτό τον τρόπο, αντιμετωπίσαμε στα σοβαρά αυτή την υπόθεση;
- Δεν επιδιώξαμε ποτέ την ουσιαστική συνδρομή και βοήθεια «απέξω», από έμπειρα στελέχη, επιστήμονες, γνώστες, ειδικούς, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν ουσιαστικά στο δύσκολο και τιτάνιο έργο. Είτε ανθρώπους που προθυμοποιήθηκαν, είτε αυτούς στους οποίους προστρέξαμε ορισμένες φορές από ανάγκη. Δεν είχαμε την οξυδέρκεια και τη γενναιοφροσύνη να τους δώσουμε ένα «ρόλο». Τους χρησιμοποιήσαμε σαν να είχαμε μαζί τους απλήρωτη σύμβαση «περιορισμένου έργου», ή τους χρησιμοποιήσαμε ως «υπεργολάβους»- διεκπεραιωτές. Τους απομακρύναμε, όταν η γνώμη τους δεν ταίριαζε στα ιδεολογικά μας στερεότυπα και τις συγκυριακές πολιτικές μας ανάγκες …
Ένα τρίτο σημείο:
Παρά τις ανανεωτικές ιστορικές καταβολές και τις προγραμματικές διακηρύξεις μας, δεν καταφέραμε να απαλλαγούμε από «αριστερά» ιδεολογήματα και υποκλίσεις στο συντεχνιασμό.
Εμπλακήκαμε κι εμείς, μαζί με την κυβέρνηση, στην πελατειακή λογική.
Δεν αντισταθήκαμε, αλλά ενισχύσαμε την κομματοκρατία:
Μένω στην κορυφαία σχετική πράξη, το 4/2/1 για την κατάληψη των θέσεων στον κρατικό μηχανισμό. Άκουσα με δέος, το Δημήτρη Χατζησωκράτη να περηφανεύεται από τηλεοράσεως, πως ήταν ο εισηγητής αυτής της πρότασης! Ένιωσα ντροπή να ομολογούμε πως αντιμετωπίσαμε το κράτος ως λάφυρο των κομμάτων. Πως εισηγηθήκαμε το μοίρασμα του κρατικού μηχανισμού, (με κανόνες δικαίου, όμως, αναλόγως της εκλογικής δύναμης κάθε κόμματος,-τέσσερις παίρνει η ΝΔ, δύο το ΠΑΣΟΚ, έναν εμείς(!)) σε κομματικά τιμάρια, αποκλείοντας, με αυτό τον τρόπο κάθε άξιο και κατάλληλο, γι αυτές τις θέσεις, που δεν ανήκε ή δεν είχε «προσπέλαση» στα κυβερνητικά κόμματα. Συνεργήσαμε, έτσι, στην αναβίωση της πελατειακής λογικής και των ρουσφετολογικών πρακτικών. Νιώθουμε όμως ικανοποιημένοι γιατί, σε αναλογία 1/7, εμείς προωθήσαμε στο κράτος- όντως αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε- τους καλύτερους που διαθέταμε!
Τέταρτο σημείο:
Δεν πιστέψαμε, δεν παλέψαμε για τις μεταρρυθμίσεις. Γι αυτές, τουλάχιστον, τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος για να ορθοποδήσει. Σε ό,τι αποβλέπει: στην πρόταξη του δημοσίου συμφέροντος. Στην πάταξη του πελατειακού κράτους, στην κατάργηση των προνομίων ορισμένων κοινωνικών ομάδων, στην άρση του διαχωρισμού των εργαζόμενων σε πολίτες δυο κατηγοριών: αυτών που εργάζονται στο δημόσιο και αυτών του ιδιωτικού τομέα. Στον εξορθολογισμό του δημοσίου. Στην τόνωση της υγιούς επιχειρηματικότητας, στη διασφάλιση ίσων ευκαιριών και δίκαιων συνθηκών ανταγωνισμού. Στην ισονομία, στην αξιοκρατία, στην αριστεία!
Φοβάμαι πως η μόνη μεταρρύθμιση για την οποία μπορούμε να υπερηφανευτούμε είναι η λειτουργία των πρότυπων και πειραματικών σχολείων. Την πάλεψαν και την κατάφεραν οι σύντροφοί μας ο Γ. Αντωνίου και ο τ. υφυπουργός Θ. Παπαθεοδώρου. Δυστυχώς οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ είχαν καταψηφίσει αυτόν τον νόμο στη Βουλή! Πρόσφατα, μάλιστα, μέλος της κοινοβουλευτικής μας ομάδας επιχείρησε τον ευνουχισμό αυτής της μεταρρύθμισης!
Πρόεδρε, ολιγωρήσαμε, όντας στην κυβέρνηση, για τις μεταρρυθμίσεις. Ποιος θα μας πιστέψει πως θα τις προχωρήσουμε, τώρα, από την αντιπολίτευση;
Την πρώτη πικρή γεύση των συνεπειών της αλόγιστης ενέργειάς μας και της πειστικότητας των επιχειρημάτων που επιστρατεύσαμε για να την αιτιολογήσουμε, την πήραμε στην προχθεσινή δημοσκόπηση: πάνω από οκτώ στους δέκα πολίτες αποδοκιμάζουν την αποχώρησή μας από την κυβέρνηση. Ως προς την πρόθεση ψήφου κατρακυλήσαμε εκ νέου μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Το κύρος του προέδρου υπέστη σοβαρό πλήγμα.
Ως χθες ο κόσμος της ευρωπαϊστικής σοσιαλδημοκρατίας, της κεντροαριστεράς, προσέβλεπε σε μας. Απογοητεύσαμε αυτόν τον κόσμο και αυτός με τη σειρά του δείχνει να μας γυρίζει την πλάτη. Δείτε τις αντιδράσεις επώνυμων ανθρώπων, παρακολουθήστε την αρθογραφία των ημερών, διαβάστε το άρθρο του «δικού μας» Γιάννη Βούλγαρη στα σημερινά ΝΕΑ.
Αυτομολήσαμε από την κυβέρνηση στην αντιπολίτευση! Στην άφωνη ελληνική κοινωνία, στο σοκ των μελών και των φίλων, στους ξαφνιασμένους ευρωπαίους, στα πάμπολα γιατί που ακούστηκαν από παντού, εμείς το μόνο που ψελλίσαμε, επισήμως, ήταν: “…η ΔΗΜΑΡ, μετά από απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της δεν μετέχει στην κυβέρνηση…”
Έκτοτε, είδαμε στα τηλεπαράθυρα τους γνωστούς συντρόφους, να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, επιστρατεύοντας ό,τι να ναι ως επιχείρημα: το πραξικόπημα στην ΕΡΤ, το φλέρτ της ΝΔ με την ακροδεξιά, τη συντηρητική στροφή της κυβέρνησης, …ο γνωστός Σαμαράς… η μετατροπή της τρικομματικής σε μονοκομματική κυβέρνηση...
Ακούσαμε και από τον πρόεδρο διάφορα επιχειρήματα γι αυτή την απόφαση. Δυστυχώς, όμως, είναι δικαιολογίες εκ των υστέρων!
Σύντροφοι κάναμε μεγάλο λάθος!
Πρέπει να δούμε με ψυχραιμία, αλλά και με γενναιότητα την έξοδο από το αδιέξοδο στο οποίο αυτοπαγιδευτήκαμε.
Στην πορεία προς το συνέδριο θα πρέπει να συζητήσουμε αναλυτικά, τα πεπραγμένα της τρικομματικής κυβέρνησης, τη δική μας συμμετοχή σ` αυτήν, τον τρόπο που λειτουργούμε. Είναι σε κάθε περίπτωση μια πολύτιμη εμπειρία, για το κόμμα, τα μέλη μας, τον καθένα μας χωριστά.
Θα περιοριστώ, λόγω χρόνου, σε νύξεις πάνω σε ορισμένα τέτοια θέματα:
Σημείο πρώτο:
Με την είσοδό μας στην κυβέρνηση επιτελέσαμε εθνικό έργο, ήταν η κορυφαία μας πολιτική στιγμή, μια πραγματική αντιστοίχηση λόγων και έργων. Η υπεύθυνη στάση μας αναγνωρίστηκε από το πανελλήνιο, αλλά και την Ευρώπη. Η απήχησή μας διευρύνθηκε, το κύρος μας δυνάμωσε, η δημοτικότητα του προέδρου εκτοξεύτηκε.
Δυστυχώς τα μετέπειτα βήματά μας, ως κυβερνητικού εταίρου, δεν υπήρξαν ανάλογα του πρώτου. Δεν σταθήκαμε στο ύψος των αναγκών και των περιστάσεων.
Το βήμα του πελαργού παρέμεινε μετέωρο…
Το δεύτερο σημείο αφορά στον τρόπο λειτουργίας μας:
Επιλέξαμε μια εσωστρεφή, κλειστοφοβική, συγκεντρωτική, εμφανώς ανεπαρκή, αλλά και αντιδημοκρατική λειτουργία.
-Τις μεγάλες και κρίσιμες αποφάσεις, τις έπαιρνε ο ίδιος πάντα, πολύ στενός κύκλος ανθρώπων: σε εξωθεσμικά όργανα, άτυπες και περίεργες διαδικασίες, με τη συμμετοχή περιστασιακών μυστικοσυμβούλων, επιλεγμένων κατάλληλα και κατά περίπτωση. Η ΕΕ επιτελούσε επικυρωτική και διεκπεραιωτική διαδικασία των ήδη παρμένων αποφάσεων. Η ΚΕ αποτελούσε, εν πολλοίς, τελετουργία και διαδικασία απολογισμού.
Λειτουργούσαμε κι εμείς, σύντροφοι με ελλειπή δημοκρατία, όπως η κυβέρνηση Σαμαρά, που σήμερα καταγγέλλουμε. Λειτουργούσαμε κι εμείς με «πράξεις νομοθετικού περιεχομένου», όπως σ αυτή την περίπτωση: καλούμαστε σήμερα να επικυρώσουμε τη στροφή μας των 180ο!
Είχαμε κι εμείς το δικό μας «Μαξίμου»! Άτυπο, αδήλωτο, αλλά πανταχού παρόν και κυρίως τα πάντα πληρούν…
- Ορίσαμε δυο, μόνον, ανθρώπους να συντονίζουν και να καθορίζουν όλη την παρουσία μας στην κυβέρνηση: να «παράγουν» θέσεις και να τις προωθούν, να παρακολουθούν το κυβερνητικό έργο, να ελέγχουν την εφαρμογή του προγράμματος της τρικομματικής συνεργασίας!
Ποιόν μπορούμε να πείσουμε πως λειτουργώντας μ αυτό τον τρόπο, αντιμετωπίσαμε στα σοβαρά αυτή την υπόθεση;
- Δεν επιδιώξαμε ποτέ την ουσιαστική συνδρομή και βοήθεια «απέξω», από έμπειρα στελέχη, επιστήμονες, γνώστες, ειδικούς, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν ουσιαστικά στο δύσκολο και τιτάνιο έργο. Είτε ανθρώπους που προθυμοποιήθηκαν, είτε αυτούς στους οποίους προστρέξαμε ορισμένες φορές από ανάγκη. Δεν είχαμε την οξυδέρκεια και τη γενναιοφροσύνη να τους δώσουμε ένα «ρόλο». Τους χρησιμοποιήσαμε σαν να είχαμε μαζί τους απλήρωτη σύμβαση «περιορισμένου έργου», ή τους χρησιμοποιήσαμε ως «υπεργολάβους»- διεκπεραιωτές. Τους απομακρύναμε, όταν η γνώμη τους δεν ταίριαζε στα ιδεολογικά μας στερεότυπα και τις συγκυριακές πολιτικές μας ανάγκες …
Ένα τρίτο σημείο:
Παρά τις ανανεωτικές ιστορικές καταβολές και τις προγραμματικές διακηρύξεις μας, δεν καταφέραμε να απαλλαγούμε από «αριστερά» ιδεολογήματα και υποκλίσεις στο συντεχνιασμό.
Εμπλακήκαμε κι εμείς, μαζί με την κυβέρνηση, στην πελατειακή λογική.
Δεν αντισταθήκαμε, αλλά ενισχύσαμε την κομματοκρατία:
Μένω στην κορυφαία σχετική πράξη, το 4/2/1 για την κατάληψη των θέσεων στον κρατικό μηχανισμό. Άκουσα με δέος, το Δημήτρη Χατζησωκράτη να περηφανεύεται από τηλεοράσεως, πως ήταν ο εισηγητής αυτής της πρότασης! Ένιωσα ντροπή να ομολογούμε πως αντιμετωπίσαμε το κράτος ως λάφυρο των κομμάτων. Πως εισηγηθήκαμε το μοίρασμα του κρατικού μηχανισμού, (με κανόνες δικαίου, όμως, αναλόγως της εκλογικής δύναμης κάθε κόμματος,-τέσσερις παίρνει η ΝΔ, δύο το ΠΑΣΟΚ, έναν εμείς(!)) σε κομματικά τιμάρια, αποκλείοντας, με αυτό τον τρόπο κάθε άξιο και κατάλληλο, γι αυτές τις θέσεις, που δεν ανήκε ή δεν είχε «προσπέλαση» στα κυβερνητικά κόμματα. Συνεργήσαμε, έτσι, στην αναβίωση της πελατειακής λογικής και των ρουσφετολογικών πρακτικών. Νιώθουμε όμως ικανοποιημένοι γιατί, σε αναλογία 1/7, εμείς προωθήσαμε στο κράτος- όντως αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε- τους καλύτερους που διαθέταμε!
Τέταρτο σημείο:
Δεν πιστέψαμε, δεν παλέψαμε για τις μεταρρυθμίσεις. Γι αυτές, τουλάχιστον, τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος για να ορθοποδήσει. Σε ό,τι αποβλέπει: στην πρόταξη του δημοσίου συμφέροντος. Στην πάταξη του πελατειακού κράτους, στην κατάργηση των προνομίων ορισμένων κοινωνικών ομάδων, στην άρση του διαχωρισμού των εργαζόμενων σε πολίτες δυο κατηγοριών: αυτών που εργάζονται στο δημόσιο και αυτών του ιδιωτικού τομέα. Στον εξορθολογισμό του δημοσίου. Στην τόνωση της υγιούς επιχειρηματικότητας, στη διασφάλιση ίσων ευκαιριών και δίκαιων συνθηκών ανταγωνισμού. Στην ισονομία, στην αξιοκρατία, στην αριστεία!
Φοβάμαι πως η μόνη μεταρρύθμιση για την οποία μπορούμε να υπερηφανευτούμε είναι η λειτουργία των πρότυπων και πειραματικών σχολείων. Την πάλεψαν και την κατάφεραν οι σύντροφοί μας ο Γ. Αντωνίου και ο τ. υφυπουργός Θ. Παπαθεοδώρου. Δυστυχώς οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ είχαν καταψηφίσει αυτόν τον νόμο στη Βουλή! Πρόσφατα, μάλιστα, μέλος της κοινοβουλευτικής μας ομάδας επιχείρησε τον ευνουχισμό αυτής της μεταρρύθμισης!
Πρόεδρε, ολιγωρήσαμε, όντας στην κυβέρνηση, για τις μεταρρυθμίσεις. Ποιος θα μας πιστέψει πως θα τις προχωρήσουμε, τώρα, από την αντιπολίτευση;
Την πρώτη πικρή γεύση των συνεπειών της αλόγιστης ενέργειάς μας και της πειστικότητας των επιχειρημάτων που επιστρατεύσαμε για να την αιτιολογήσουμε, την πήραμε στην προχθεσινή δημοσκόπηση: πάνω από οκτώ στους δέκα πολίτες αποδοκιμάζουν την αποχώρησή μας από την κυβέρνηση. Ως προς την πρόθεση ψήφου κατρακυλήσαμε εκ νέου μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Το κύρος του προέδρου υπέστη σοβαρό πλήγμα.
Ως χθες ο κόσμος της ευρωπαϊστικής σοσιαλδημοκρατίας, της κεντροαριστεράς, προσέβλεπε σε μας. Απογοητεύσαμε αυτόν τον κόσμο και αυτός με τη σειρά του δείχνει να μας γυρίζει την πλάτη. Δείτε τις αντιδράσεις επώνυμων ανθρώπων, παρακολουθήστε την αρθογραφία των ημερών, διαβάστε το άρθρο του «δικού μας» Γιάννη Βούλγαρη στα σημερινά ΝΕΑ.
Δώσαμε φιλί ζωής στο ΠAΣΟΚ. Ο Βενιζέλος
νεκραναστήθηκε.
Αγαπητέ πρόεδρε! Σε ποιόν κόσμο προσβλέπουμε, με ποιές δυνάμεις ελπίζουμε πως θα συγκροτήσουμε, πλέον, τον «τρίτο πόλο»;
Δυστυχώς όλα δείχνουν, σύντροφοι, πως αποπειραθήκαμε, άλμα στο κενό! Εύχομαι να μην πέσουμε.
Ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή!
Αγαπητέ πρόεδρε! Σε ποιόν κόσμο προσβλέπουμε, με ποιές δυνάμεις ελπίζουμε πως θα συγκροτήσουμε, πλέον, τον «τρίτο πόλο»;
Δυστυχώς όλα δείχνουν, σύντροφοι, πως αποπειραθήκαμε, άλμα στο κενό! Εύχομαι να μην πέσουμε.
Ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή!
Ο Σταύρος Λιβαδάς είναι μέλος της ΕΕ της ΔΗΜΑΡ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου