Κατοικούσα τότε πάνω στα τείχη.
Έβγαζα τραπεζάκια έξω, Δεκέμβρης μήνας στην άδεια πόλη. Οι μέρες ήταν καθαρές, ένα ελαφρύ αεράκι, ένα δειλό μήνυμα χειμώνα που ερχόταν. Έξω από τα τείχη εργασίες, τεχνίτες, εργάτες, οδηγοί. Παλιές συνταγές με σύγχρονα μέσα. Επιβλέπουν τη ζωή μας, ανακατασκευάζουν τον δρόμο, προσχεδιάζουν το καθημερινό ταξείδι ιδανικών και χαμένων συντεταγμένων.
Πήρα, ένα παρελθόν υπαρκτό, αυτόν τον δρόμο. Συνήθως μόνος. Αλλάζει η πόλη. Μέσα στα τείχη απλώνεται μιαν ομορφιά. Αργά και βασανιστικά βήματα, προσεκτικοί άνθρωποι, απάνθρωποι καιροί. Γνωριζόμαστε χρόνια τώρα. Είναι οι δικοί μου άνθρωποι!
Μια βόλτα είναι. Πέντε, δέκα, ίσως και λίγα παραπάνω βήματα. Πεζά ή τροχοφόρα, επιλογή είναι. Ο έρωτας κτυπά το πρόσωπο, μια σπίθα ανάβει, χειμώνας, προχωράς.
Το ημερολόγιο έγραφε 20 Δεκεμβρίου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου