Μάνος Λοΐζος από την μνήμη στην καρδιά

"Η μοναδική φορά που τον είδα από κοντά ήταν σε μια συναυλία τον Αύγουστο του 1980 στη Χώρα Μεσσηνίας, το χωριό της μητέρας μου. Όταν ανακοινώθηκε η συναυλία, η υπόσχεση του πατέρα μου ότι θα πηγαίναμε με έκανε να μην κοιμάμαι από τη χαρά μου!"  γράφει ο Θανάσης Συλιβός, στον πρόλογο του βιβλίου "Μάνος Λοΐζος, από την μνήμη στην καρδιά", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μετρονόμος...

Θυμάται ο ίδιος μια σημαντική, μια συγκλονιστική, μια μοναδική στιγμή. Θυμήθηκα τον στίχο του Διονύση Σαββόπουλου, "γεννήθηκα στη Σαλονίκη να δω τους ποιητές πρόλαβα εγώ..."και απάντησα ότι αρκεί μια νότα, ένας στίχος, ένα έργο, αρκεί ο χρωστήρας του ζωγράφου για να ενσταλλάξουν στην καρδιά ένα πάθος... Ο μικρός μαθητής του Δημοτικού - εννέα χρονών ήτανε τότε ο Συλιβός- το φύλαξε και ταξίδεψε μαζί του... 

Αν αρκεί και αρκεί μια στιγμή για το πάθος [τον έρωτα, τη φιλία, τ`όνειρο], απαιτούνται ώρες, μέρες, κόπος, υπομονή και μεράκι για να κάνεις ένα τέτοιο βιβλίο. Ο Θανάσης Συλιβός δούλεψε πολύ και καλά. Παρουσιάζει το δημιούργημά του - ο ίδιος σεμνός, γράφει ότι του ανήκει η επιμέλεια- με την πεποίθηση ότι δεν πρόδωσε τον παιδικό του μύθο... 

Ο τρόπος του Μάνου Λοΐζου ξεδιπλώνετε μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Κείμενα μικρά, καλογραμμένα συνθέτουν το βιογραφικό, αναπλάθουν την εποχή, παρουσιάζουν το έργο, ρίχνουν φως στην ζωή, πέφτουν στο σκοτάδι για τον θάνατό του... Μένει η αύρα του, η φωνή του, χάθηκε το χαμόγελό του... Γράφουν οι φίλοι, εκείνοι που συνεργάστηκαν μαζί του... Μένουν τα τραγούδια. 

Ο Συλιβός στέκεται στην γέννηση της Μυρσίνης. Τα στιχάκια που έγραψε ο Μάνος όταν έγινε πατέρας κοσμούν την παρούσα έκδοση. Το τελευταίο του γράμμα προς την κόρη του - ανατύπωση του χειρόγραφου- είναι η παρακαταθήκη που άφησε ο συνθέτης. Ο μελωδός στην μούσα του. Ο Συλιβός "παίζει" με την παιδική του ηλικία. Στο πρόσωπο της Μυρσίνης βλέπει τον μαθητή του Δημοτικού να βλέπει τον "Μάνο στην εξέδρα να διευθύνει και από κάτω ο κόσμος όρθιος να χειροκροτεί και να τραγουδά  Καλημέρα Ήλιε ". Γνωρίζει και ο ίδιος έχει τον "νου του στο παιδί..."

Η παρουσίαση στο Ηράκλειο αντάξια του βιβλίου. Το Λύκειο Ελληνίδων έφτιαξε μια φροντισμένη βραδιά. Η κ.Μαρία Αλεβιζάκη-Ταμιωλάκη, με μια εκτενή και ολοκληρωμένη ομιλία, έδωσε τα χαρακτηριστικά του βιβλίου. Η ύλη, η δομή του, το περιεχόμενο. Η αποστροφή της σε τίτλους των τραγουδιών του Λοΐζου, ήταν αρκετή για να γεμίσει η αίθουσα Ανδρόγεω του Δήμου Ηρακλείου, με ένα παρατεταμένο και ζεστό χειροκρότημα. Λιτός και δωρικός ο ίδιος ο Συλιβός -αφού ευχαρίστησε το Λύκειο για την τιμή της πρόσκλησης - αρκέστηκε να διαβάσει ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη του συνθέτη στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ [27.Αυγούστου.1966][1]: "[...]Νιώθω τον εαυτό πολύ δεμένο μ`ορισμένα πράγματα. Από πολύ μικρός είδα παιδιά να πεινάνε και θεώρησα υποχρέωσή μου να μην το ξεχάσω ποτέ, να κάνω ό,τι μπορώ με την τέχνη μου για να λείψει αυτή η δυστυχία. [...] Μ`ενδιαφέρει να γράψω όχι ωραία πράγματα, αλλά πως θάρθω σ`επαφή με τον κόσμο που πονάει και αγωνίζεται[...]". Η φωνή του Νίκου Ανδρουλάκη με συνοδεία του Γιάννη Καγιαδάκη στο πιάνο, σε δέκα τραγούδια του συνθέτη ολοκλήρωσαν την παρουσίαση. 

Ξύπνησαν οι μνήμες... Άλλοι οι κώδικες της εποχής. Το ξέρει καλά ο Συλιβός. Επιμένει. Κρατά γερά τον Μετρονόμο του... Το περιοδικό και τις εκδόσεις. Το βιβλίο αξίζει. Είναι η διαδρομή ενός εννιάχρονου παιδιού στον κόσμο των ενηλίκων. Με σκευή ένα παραμύθι: Μια φορά κι ένα καιρό το "παποράκι του Μπουρνόβα"  συνάντησε ένα "Δελφίνι-δελφινάκι", στο ταξίδι για την "Τζαμάικα"...

Να μην ξεχάσω την πολύτιμη στήριξη στην διοργάνωση από το βιβλιοπωλείο ΚΙΧΛΗ με το βιβλίο αλλά και το αφιερωματικό τεύχος του περιοδικού Μετρονόμος για τον Μάνο Λοΐζο [τχ16, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2012]

Υγ. Ο Θανάσης Συλιβός με τιμά με την φιλία του. Γνωριστήκαμε όταν υπηρετούσαμε την πιο ηλίθια θητεία της ζωή μας, στις τάξεις του ελληνικού στρατού. Ρόδος 1997. Έκτοτε, όποτε συναντιόμαστε μοιραζόμαστε στιγμές από το κοινό μας μέλλον.

[1]: Ένα κεφάλαιο του βιβλίο -πολύτιμο όσο και όλα- καταγράφει τις σπάνιες συνεντεύξεις του συνθέτη.