Μαθήματα κηποτεχνίας

Στην Ε.

[...] Είχε εξασκηθεί σε μια δυσπρόσιτη διαδρομή. Από εδώ ως τα μάτια της.

Με δυσκολία ανηφόριζε,έχανε συχνά τα παλιά πατήματα, μα ίσως να μην μπορούσαν να τον βοηθήσουν στο ελάχιστο.Η διαδρομή ήταν -είναι- εκεί. Μια εικόνα, μια λέξη, ένα βήμα  άμετρο μπροστά του. Άφηνε τις μέρες να κυλούν, τις νύκτες έμενε μόνος ... και κάπου εκεί σε ένα τρυφερό ενδιάμεσο ξεκίναγε στιγμή τη στιγμή ... Ξεκίναγε χωρίς αποσκευές ταξίδι στα μάτια της. Έμπλεκε σε κλαδιά, χανόταν στις φυλλωσιές της και αρώματα τον αποπροσανατόλιζαν.

Χωρίς πυξίδα ...ψηλαφώντας άγνωστα περάσματα γύρναγε πάλι και πάλι πίσω.

Φορά τη φορά άλλαζε η διαδρομή. Όλα τα στοιχεία της - έδαφος , κλίση, ανάγλυφο , έκθεση, - από την αρχή απροσδιόριστα. Τον καλούσαν πάλι και πάλι να χαθεί, την κάθε στιγμή που επιχειρούσε να τα ανακαλύψει. Το έκανε ξανά και ξανά ... μεταξύ ημέρας και νύκτας υπήρχαν τρυφερά ενδιάμεσα. Άφηνε πίσω του γνώση, προχωρούσε με την αίσθηση να σμίξει το άνοιγμα της. Να διατρέξει το μονοπάτι ... Άφηνε πίσω του λογική, προχωρούσε με πάθος να μπει μέσα της. Να γευτεί τους χυμούς της. Άφηνε πίσω του παλιά ταξίδια, προχωρούσε, προχωρούσε ...

Στα πιο υγρά της μέρη δεινοπαθούσε σαν τα στάχια σε θερινή καταιγίδα. Στις ξηρασίες της επιστράτευε εμπυρεύματα να φουντώσει τις στάχτες ξανά και ξανά. Επιζητούσε τη φλόγα να χαθεί μια ακόμα φορά  μαζύ της.

Την επόμενη μέρα ξυπνούσε γαλήνιος. Στα πρώτα τσιγάρα ο μύθος έσβηνε ... η πινακίδα παρέμενε λευκή - κανένα στοιχείο - είχε πάλι γυρίσει πίσω χωρίς να προσδιοριστεί η πορεία του. Κρατούσε αρχείο για κάθε του απόπειρα σχεδιασμού, καταγεγραμμένες όλες οι αφετηρίες, οι σκέψεις, οι ιδέες, οι επιθυμίες ...'Όμως κανένα στοιχείο. Δεν είχε καταφέρει ακόμα να  «αγγίξει»  τη διαδρομή. Στο πρώτο φως της μέρας ανακάλυπτε - με κόπο πάντα - λεπτές γρατζουνιές στο σώμα. Μα αίμα πουθενά. Η πινακίδα πάντοτε λευκή , απρόσωπη με τα μικρά της τετραγωνάκια τακτικά και ακίνητα!!

Η διαδρομή είναι εδώ!! Απαιτητικό θηλυκό ζητά την ολοκλήρωση ...Στο μεταίχμιο της μέρας με  την νύχτα - στο αποψινό τρυφερό ενδιάμεσο - ενυπάρχει  η πιθανότητα του οργασμού[...]

Όνειρο

Το πρωί - πολύ πρωί για την πόλη, όχι για τις συνήθειες του- εξακουλουθεί να ονειρεύεται. Κόβει και κρατά δύο κλαδάκια γιασεμί. Η διαδρομή του χάνεται. Αναγνωρίζει κάποια από τα σημάδια της ζωής του˙φτάνει στην γενέθλια γειτονιά. Τα σπίτια είναι στη θέση τους. Μα δεν υπάρχει κανείς. Η παλιά γαζία αρνείται τα λόγια του ποιητή. Εκείνος αρνείται να παραθοδεί... Νέοι φίλοι τον καλούν σε μια γιορτή. Αρνείται την πρόσκληση. Εξακολουθεί να ονειρεύεται... Φυτεύει στο στήθος της δυό κλαδάκια γιασεμί. Στο επόμενο τ` όνειρο ν`ανθίσουν.

ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΑΚΑΛΥΠΤΗ

Μια άλλη αρχή

Δίχως διεύθυνση

Aπροσδιόριστα μεγέθη  

Κραυγές σκίζουν τις συνήθειες

Τακτοποιείς το άγχος των περασμένων

Παράδοση δίχως μάχη, αίμα και νεκρούς  

Πολεμιστές δίχως κανόνες

Πορεία μικρή

Χαμένες θυσίες

Μια φύση δίχως άνοιξη

ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΘΑΝΑΤΟΥ

Έρχεται κύμα νέας βαρυχειμωνιάς.

Νέες αντιστάσεις χρειαζόμαστε.

- Προσπάθησα, νύχτα τη νύχτα, να εξιστορήσω

τεθλασμένες γραμμές περασμένων εποχών.

Ανομήματα μιας ολόκληρης ζωής.

Σε αντικριστούς καθρέπτες επιστρέφουν σύμβολα και ερινύες,

Επιστρέφουν για να εξοφληθούν: τύψεις, πίκρες, αμαρτίες.

-Προσπάθησα, πράξη την πράξη, να απαλύνω τον πόνο

Με γράμματα ζεστά, ανοιχτές αγκαλιές.-

Έρχεται κύμα νέας βαρυχειμωνιάς.

Νέες αντιστάσεις χρειαζόμαστε

Όχι καινούριο ηλεκτρικό σώμα.

ΑΛΛΟΘΙ

Οι αναμνήσεις αναβλύζουν

το δικό τους χυμό και χείμαρρος ο πόθος

- ξεχάστηκε το χθες του έρωτα -

κατατρώγει παρόν και μέλλον.

Οι αισθήσεις χαμένες, ως το πρώτο φιλί των χρόνων των εφηβικών

ζωντάνεμα  της θύμησης, της έλξης, του πόνου.

Οι πράξεις αδύναμες.

0ι λέξεις απούσες, να καλύψουν δεν μπορούν το κενό.

Η κα Χατζημιχάλη

Η κα Χατζημιχάλη, τελευταία επιβάτης της πτήσης ... για Κω, παρά τις αυστηρές ανακοινώσεις του αεροδρομίου, δεν εμφανίστηκε ποτέ στην έξοδο 10.

Ο έρωτας την κράτησε στο έδαφος.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ι

Στηρίζω  τη σκέψη μου

Σε κρυστάλλινους πυλώνες

- ανάλυσης -

παραταγμένων συνηθειών.

ΙΙ

Με καταβάλει η τραχύτητα

των ανθρώπινων λαθών,

η φθορά του πραγματικού ή και

η φαντασίωση μιας άϋλης, ζηλευτής κούκλας.

ΙΙΙ

Ψυχές αλλόκοτες, παραδομένες

Στην ανυποληψία της κρίσης.

Αλλότρια κίνητρα οδηγούν

περιφερόμενα κορμιά και Σύμβολα.

 

ΚΡΕΣΕΝΤΟ

Την ίδια εκείνη νύχτα, ξύπνησα πρώτος εγώ.

Μετράω τα λάθη μου  σε ατέλειωτα πρωινά

Χάνομαι στο λαβύρινθο μιας ακατοίκητης  σχέσης.

Μικρά νυχτερινά ατοπήματα.

Πνίγομαι κάτω από το βάρος ενός αναλλοίωτου  έρωτα.

Μετράω τα λάθη μου  σε παγωμένα πρωινά.

Εξυφαίνω την  τέλεια προδοσία εναντίον μου…

Εντείνω την αγωνία μου στα όρια του δράματος

Εξωθώ τις σκέψεις μου στο χαμένο παιγνίδι της μνήμης

Αφουγκράζομαι ήχους, ψηλαφώ ίχνη παροδικών προσδοκιών

Διαγράφω  όλες τις εκκρεμότητες

Πεισμώνω

Σωπαίνω.

Πεθαίνω μια Κυριακή πρωί.

Σιωπή. Ξημερώνει;

" Ερημιά γύρω σου σιγά σιγά."

Μ.Αναγνωστάκης, ΥΓ.  

  στον φίλο Λ.Τσουκνίδα

 Ανέσυρε το παρακάτω απόσπασμα από ένα παλιό του κείμενο:

Ένοιωθε μέσα του ένα  κενό. Προτίμησε για μια ακόμα φορά την σιωπή. Δεν θέλησε να αφήσει τη μοναξιά του. Δεν μπόρεσε να αφεθεί. Αφουγκραζόταν. Είναι σε θέση να σμίγει τον Άλλο, από απόσταση. Με ανοικτές πληγές –το αίμα ζωντανό- παρέμενε χωμένος στην βασανιστική διαδικασία της ανάλυσης και της σκέψης. Δεν ήταν σίγουρος για τίποτα. Ήδη άκουγε πολλές φωνές, «φίλιων σχηματισμών», να τον καλούν –προσκαλούν- προκαλούν- εγκαλούν, στην πράξη. Δεν ήταν έτοιμος

Ίσως να βρίσκοταν ακόμα στην αρχή ή όπως του μήνυσε ο φίλος του Γ.Μ., σε περίοδο μάθησης. Όχι ληθάργου![...]

Βρίσκεται πάλι στην ίδια οδυνηρή θέση! Δεν ένοιωθε υποχρεωμένος να ξέρει. Άλλωστε, χρόνια τώρα άφησε πίσω του θέσφατα και νομοτέλειες. Προσπαθούσε να καταλάβει.Περισσότερο σύνθετη η σημερινή εποχή, τον βάρυναν τα παλιά εργαλεία... 

Κρατούσε αποστάσεις, χωρίς να αρνείται τη συμμετοχή. Ακόμα και τις αντιρρήσεις του τις κρατούσε για τον ίδιο... Φοβόταν πάλι να τις προβάλλει. Του έφτανε που ήξερε... Άλλωστε, χρόνια τώρα δεν ήθελε πια να πείσει κανέναν. 

ΥΓ. Όσο - ως άτομα και ως χώρος - προβάλλουμε την αξία της δημοκρατίας, τόσο θα συμβάλλουμε στην υπέρβαση της κρίσης: Η ομιλία του βουλευτή Ν.Τσούκαλη. 

[1]: σκίτσο του ΑLTAN  

 

ΧΩΡΟΧΡΟΝΙΚΟΣ ΑΠΟΣΥΝΤΟΝΙΣΝΟΣ

I

Τα όνειρα μου λαϊκά παραμύθια.

Τα θυμάται κανείς;

ΙΙ

Μαζεύεις ξανά το παρελθόν.

Σε τυχαίες συναντήσεις και ανθρώπους.

ΙΙΙ

Τις νύχτες ξοδεύομαι στο άπειρο.

Χάνομαι στην πρώτη γραφή. Στην έσχατη ανάγνωση.

Μικρά αδιέξοδα.

ΙV

Να ξεχάσεις το αύριο…

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ

Στην Άννα

Η φύση μου - ολόκληρη - γαληνεύει  στο κοίταγμά σου.

Ξοδεύεται στη ζεστασιά του κορμιού σου, διαλύεται  στην Άνοιξη.

Πλέκεις το μαγιάτικο στεφάνι με υποσχέσεις για την νύχτα 

μα η αγωνία μου ξεσπά

καθώς στην κούνια

ταλανίζεις  τα όνειρα μου.

Ξεχάστηκε -  στο διάβα  του χρόνου - εκείνη η Πρωτομαγιά. 

Τα  χείλη  δεν φανέρωσαν το πάθος.

Κράτησαν… το μυστικό φορτίο της ανάμνησης 

κι ο τρόμος που μας χώρισε,

μίσεψε  σ` άλλες αγκαλιές.

Τώρα κοιτώ τις φωτιές του Άη Γιάννη.

Η ΚΑΡΤΑ

Συνέχιζε την  προσωπική του διαδρομή .

Γνώριζε πόσο άξιζε – για τη συλλογική μνήμη – η υπεράσπισή της. Ένοιωθε ήρεμος, γαλήνιος, δεν ήταν αναγκασμένος να εκφράζεται στον αόριστο παρά μόνο για τις ανάγκες της γραφής.

Άλλωστε έβλεπε το παρελθόν του ως συνέχεια ενός ηλιόλουστου αύριο…

Ίσως να μεγαλώσαμε!

Η συντροφιά του απογευματινού καφέ συνεχιζόταν... Κόντευε οκτώ. 

[...]

Ένοιωθε να απομακρύνεται από την πραγματικότητα. Μα την αλήθεια, ταράχτηκε. Πήρε και έστριψε ένα τσιγάρο. Είχε μόλις αποκτήσει μια νέα συνήθεια. Άφησε 

- μετά την πρώτη ρουφηξιά - τη σκέψη του να χαθεί πιο μακριά απ` τη γραφή.  Χωρίς κανόνες και όρους.

Του άρεσε τούτο το παιγνίδι!

Ή μια παρέα - τώρα που και τούτη η μέρα έδυσε - για τη βραδινή του ρακή...

Κάθε ιστορία θα έχει μια τραγική κατάληξη...

Πριν ένα περίπου χρόνο έγραφα "Μια ιστορία, δύο εκδοχές": 

Μάγεψε το κοινό με το κονσέρτο του ο… 17χρόνος σολίστας. Η τεχνική του και η δεξιοτεχνία του μνημονεύτηκαν στον τοπικό τύπο. Χαμόγελα και βραβεύσεις… Κρύφτηκαν  για λίγο – για πολύ – ο φόβος και ο ρατσισμός, ξεπεράστηκε η ζήλεια. Ο μικρός είναι αλβανικής καταγωγής… Με εξαιρετικές σπουδές στο βιολί… Και μια πορεία λαμπρή μπροστά του, στην νέα του πατρίδα. Την Ελλάδα.

Εκείνος έγινε πρωτοσέλιδο στις αθηναϊκές εφημερίδες. Όπως και η οικογένεια του. Η κραυγή του πατέρα του, το κλάμα της μάνας του. Κλάμα, πένθος ίδιο σε όλες τις γλώσσες του κόσμου… 15 χρονών: πρώτη είδηση στα μεγάλα ΜΜΕ της Ελλάδας – που δεν πρόλαβε να κάνει πατρίδα του… Πρώτη είδηση για το προσφυγόπουλο από το Αφγανιστάν… Πρώτη είδηση η δολοφονία του…

Σκεφτόταν και το προτείνει δημόσια τη διοργάνωση μιας μεγάλης διαδήλωσης ενάντια στην τρομοκρατία.! Εδώ στην πόλη του Ηρακλείου…Με επικεφαλής τον 17χρόνο σολίστα… 

και έκλεινα τη συνεργασία μου με την εφημερίδα FREEVOX [Απρίλιος 2010, τχ.25]

Σήμερα, χθες, φοβάμαι και αύριο... Κάθε ιστορία θα έχει μια τραγική κατάληξη...  Εκείνοι που διαχειρίζονται την εξουσία, επιλέγουν και επιβάλλουν μονόδρομους...

[ ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ ]

Στη ζωγραφική είναι περιττά τα λόγια,

στην ποίηση είναι περιττά τα σχέδια. 

Κι όμως σχεδιάζεις ένα ποίημα ή 

γράφεις μια ζωγραφική.

Αλέξης Ακριθάκης, Σκέψεις και Ζωγραφοϊστορίες , πρόλογος - επιμέλεια ύλης Μαρία Κοτζαμάνη, εκδόσεις ΙΤΑΝΟΣ

κόκκινες βαλίτσες, 1973

σημείωση: η πρωϊνή μου ιδέα - να μιλήσεις για την ποίηση μέσα από τα χρώματα - συναντήθηκε με τούτη την εξαιρετική εγγραφή. Την άγνωστη φίλη, ευχαριστώ θερμά!

Μυστική συμφωνία

Απόξενος από όνειρο και χάδι, 

αναζητώ στην απόλυτη δύναμη της σκέψης , μια χιονισμένη πόλη, 

να ζεσταθώ .

Στην κυριαρχία του ατελεύτητου λευκού να χαθώ. 

Εκείνος

Προσωπική ζωή

Κάτω απ` τον ήλιο.

Σκόρπια νήματα

Θαμμένα .

Άγριες μέρες επιτάσσουν την επιλογή.

Στιγμή

Συνέχεια

Πορεία , κίνηση στην εξέλιξη.

Προσωπική ζωή

Βλέμμα το βλέμμα

Αίμα το αίμα.

Προσωπική ζωή

Βήμα το βήμα

Νήμα το νήμα.

Θλίψη

Πόνος

Μόχθος και όχθη.

Εκείνη η φύση, το μέσα κέρδος.

Εκείνη η λύση, εκείνη η όψη.

Καλές Αποκριές...

Όσο πίσω κι αν πήγαινε –  έφτανε στα παιδικά του χρόνια -  δεν μπορούσε να θυμηθεί… Μάλλον γιατί ποτέ δεν είχε… υπάρξει!  Προσπάθησε να αναλύσει το γεγονός – δεν ήταν η ώρα σκέφτηκε… Ένα ήταν σίγουρο: δεν είχε γιορτάσει ποτέ τις Αποκριές.  Η ιδέα της μάσκας δεν του ήταν απωθητική, πάντοτε όμως επικρατούσε το πρόσωπο…

Τα σκεφτόταν όλα αυτά – τα περασμένα χρόνια στην γενέθλια πόλη μα και εκείνα στη Φλώρινα και στη Σαλονίκη – όταν βρέθηκε  εγκλωβισμένος σε ένα πολύχρωμο τσούρμο μικρών και μεγάλων,  μια ζωηρή παρέλαση στο κέντρο του Ηρακλείου.

Η πόλη επιχειρεί να αποκτήσει το δικό της καρναβάλι… Μια σειρά εκδηλώσεων με μουσική, χορό και βεγγαλικά… τσικνίσματα και κρασί! Θέλησε να αφήσει τους δισταγμούς του και να ακολουθήσει τη γιορτή… Να είναι τα χρόνια που περνούν… Η δύσκολη συγκυρία της κρίσης… Ή ο μικρός – που τώρα μεγαλώνει μαζί του …

Όποια απάντηση και να δοθεί… η ευχή «Καλές Αποκριές» θα ακουστεί φέτος! Μια γιορτή, μια υπερβολή της καθημερινότητας… Ίσως πάλι να είχε την ανάγκη να σμίξει τους καρναβαλιστές … για να ξεφύγει – προσωρινά – από τους «μασκαράδες» της πόλης!  Ίσως… 

Ευτυχώς!

στην Κ.

Υπήρξες

αλλά στο λίγο.

Ευτυχώς! 

Μες στο πολύ

θα ήσουν μιαν Άλλη.

Νερό ποτιστικό στην ξηρασία της εποχής...

Η μέρα ξεκίνησε θαυμάσια... [και εξακολουθεί να είναι έτσι!]. Να συναντάς μια τέτοια γραφή...να μένεις για ώρα μπροστά στην οθόνη...να νευριάζεις μονάχα γιατί πρέπει να φύγεις...Έγραψα μια φράση...ανέβηκα στη σχολή για τον άχαρο ρόλο του επιτηρητή... ξεπέρασα τον πειρασμό να επέμβω στα θέματα του συναδέλφου... 

Η πρωϊνή θερμακρασία, ικανή να σε μαγέψει, να σε μεταφέρει σε έναν χειμώνα, που ούτε φέτος δεν ζήσαμε στο νησί... Και ο ήλιος που ανέβαινε να θετεί τα δικά του ερωτήματα... Ξανά και ξανά να γυρεύει απαντήσεις στην ποίηση...

Σε μια σπείρα αφέθηκε... οι φοιτητές δεν αντιγράφουν, δεν κάνουν σκονάκια πια...παπαγαλίζουν ότι τους ζητηθεί...κι αν σκεφτείς να ρωτήσεις ... αν τους έχει περάσει από το μυαλό να μην βρουν αύριο "γη" να καλλιεργήσουν τις γνώσεις τους, τότε σίγουρα θα λάβεις σελίδες λευκές... [τελικά κανένας πειρασμός δεν σε αφήνει μέχρι να υποκύψεις].

Επέστρεψα... έπιασα αμέσως να εξετάζω τον εαυτό μου... Μια απάντηση ήξερα: Ναι,  οι εγγραφές  του φίλου Λ.Τ. είναι νερό ποτιστικό στην ξηρασία της εποχής...

ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΡΑΣΤΩΝ

Μικρή ιστορία έρωτα

- χωρίς τέλος -

ζεις με κάποιον  που μου μοιάζει ελάχιστα .

Ρωγμή

Άρωμα βαρύ κυριαρχεί την νύχτα. Το νυχτολούλουδο του μικρού κήπου καλύπτει τα λάθη των ημερών, τα σοβαρά ατοπήματα περασμένων καιρών. Την νύχτα ο ποιητής με το χαμένο του χρόνο αναμετράται. Ένας προς έναν. Μονομαχία σε έρημο σπίτι. Παιχνίδι τόπου, αισθήσεων, αισθημάτων. Λυπημένες αφηγήσεις, εξηγήσεις λειψές. 

Κάτι πέρασε, λίγα είναι, όλα άργησαν να `ρθούν. 

Ταξιδιάρικα πουλιά

Ταξιδιάρικα πουλιά
Πέρασαν από τα μέρη μας 
Στον καιρό τους
Έμειναν όσο τους επέτρεπαν οι συνήθειες και οι διαταγές των οδηγών.

Οι νεοσσοί να αντισταθούν δεν μπόρεσαν στο φόβο
Οι φτερούγες τους κάλυψαν τις αντεγκλήσεις
Το σμάρι έφυγε
Η στάση είχε πνιγεί στην γέννηση της.

Έμειναν οι εικόνες της βουής, των χρωμάτων, των σχηματισμών
Έμεινε μια μικρή κηλίδα αίμα στο λευκό χαρτί
Εκεί βρήκε χώρο να σφηνώσει ο ποιητής.

Την επόμενη μέρα δεν έγραψα ούτε λέξη.

Την επόμενη μέρα δεν έγραψα ούτε λέξη.

Δεν μπόρεσα να ξεφύγω.

Δεν μπόρεσα ούτε αυτή τη φορά να αντισταθώ στα υγρά σου μάτια.

Θέλησα και έμεινα στο σβήσιμο του γέλιου σου.

Γυναίκα από τη μακρινή γη,

Γυναίκα με το απαλό δέρμα,

διέγραψε τη ζωή μου.

ΑΥΓΗ

Σε ένα όνειρο ανοιχτήκαμε χθες βράδυ.

Μνήμες και σώματα, σε κουκέτα τραίνου προς Αθήνα.

Οι κουβέντες λιγοστές, είναι δύσκολο, τυραννικό, να σκαλίζεις το παρελθόν, είπες και με φίλησες.

Όπως τότε στα μαθητικά σου χρόνια.

Θυμάσαι τη μεγάλη συγκέντρωση;

Η ατμόσφαιρα υγρή,  «χάσαμε» χρόνια ψέλλισα μια ανύποπτη στιγμή.

Αφεθήκαμε στις ράγες του παρόντος.

Κράτησα τη μυρωδιά του κορμιού σου.

Το πρωί, ψάχνοντας το σπίτι της φίλης σου, χάθηκα στο λαβύρινθο της πρωτεύουσας.

Ίσως γιατί πρώτη φορά σου έταξα έρωτα στη μικρή Θεσσαλονίκη.

ΠΛΑΝΗ

Να γράψω για το άγχος της πόλης και τον έρωτα της.

Για τα φιλιά που χάρισες στ` αμούστακο  παιδί της πύλης.

Για μια αλλοπαρμένη εικόνα χάρτινου πύργου.

Για το αντάμωμα στο παγωμένο τραίνο, τις ανταύγειες του καθρέπτη από το κοίταγμα σου.

Για την Πρωτομαγιά στο δάσος…

Ένα παιγνίδι με μορφές… Στημένο στη θέληση και την έλλειψη.

Βυθισμένος στη δίνη  στροβιλίζομαι να ζήσω. Μόνος. Σκορπώ τα κομμάτια  μου. Να μην τα παίρνει  το φως.

Να στεγνώνουν την κάθε νύχτα του χαλασμένου έρωτα.

Στο τέλος του μυαλού βρίσκομαι. 

Γράφω για τις στιγμές που δεν υπήρξαμε μαζί.

Γράφω.

Για τα παιδιά.

Για τους παλιούς  φίλους.

Τους μωρούς κι ανόητους,  που μας σκοτώνουν.

Μια ταξινόμηση

Εκείνη την νύχτα επιχείρησα έξοδο στην πραγματικότητα.

Απέρριψα την θαλπωρή ενός παιδικού μου έρωτα και ήπια

- στο κενό του αλκοόλ -

όλη τη θλίψη μου.

ΚΡΑΥΓΗ

Ανοίγεις ένα παράθυρο στο χώρο.

Ανοίγεις και ψάχνεις μια στιγμή, ένα σημείο στο παρόν.

Ανοίγεις… χειμώνας και χάνεσαι.

Κοιτάς ψηλά και πίσω. 

Τα απομεινάρια της ηδονής. Τα βράδια του χαλασμένου έρωτα.

Γυρνάς μια ρόδα, τη χθεσινή σου ζωή, να κάνεις θόρυβο.

Να μην ξεχάσεις.

Ο χρόνος που πέρασε διάσπαρτος.

Μολυσμένος όγκος στο γυμνό σου κορμί.

Αλυσιτελείς πράξεις οι θύμησες.

H ζωή που λείπει, το πρόσωπο της, η όψη του θανάτου.

Tα   αδιέξοδα   όνειρα.

Χάνεσαι και λείπει.

Aναστροφή

Μικρά αποσπάσματα κρατάμε εμείς.

Μια ζωή πλανιέται γύρω,

ρυθμοί προκάτ, αδιάφορες πορείες πέρασαν.

Γυρνάμε μέσα μας.

Τώρα.

Στην εσωτερική αναμέτρηση, αναζητάς συνεχώς,

Την αλήθεια και την απόρριψη.