Όσο πίσω κι αν πήγαινε – έφτανε στα παιδικά του χρόνια - δεν μπορούσε να θυμηθεί… Μάλλον γιατί ποτέ δεν είχε… υπάρξει! Προσπάθησε να αναλύσει το γεγονός – δεν ήταν η ώρα σκέφτηκε… Ένα ήταν σίγουρο: δεν είχε γιορτάσει ποτέ τις Αποκριές. Η ιδέα της μάσκας δεν του ήταν απωθητική, πάντοτε όμως επικρατούσε το πρόσωπο…
Τα σκεφτόταν όλα αυτά – τα περασμένα χρόνια στην γενέθλια πόλη μα και εκείνα στη Φλώρινα και στη Σαλονίκη – όταν βρέθηκε εγκλωβισμένος σε ένα πολύχρωμο τσούρμο μικρών και μεγάλων, μια ζωηρή παρέλαση στο κέντρο του Ηρακλείου.
Η πόλη επιχειρεί να αποκτήσει το δικό της καρναβάλι… Μια σειρά εκδηλώσεων με μουσική, χορό και βεγγαλικά… τσικνίσματα και κρασί! Θέλησε να αφήσει τους δισταγμούς του και να ακολουθήσει τη γιορτή… Να είναι τα χρόνια που περνούν… Η δύσκολη συγκυρία της κρίσης… Ή ο μικρός – που τώρα μεγαλώνει μαζί του …
Όποια απάντηση και να δοθεί… η ευχή «Καλές Αποκριές» θα ακουστεί φέτος! Μια γιορτή, μια υπερβολή της καθημερινότητας… Ίσως πάλι να είχε την ανάγκη να σμίξει τους καρναβαλιστές … για να ξεφύγει – προσωρινά – από τους «μασκαράδες» της πόλης! Ίσως…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου