ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ

Στην Άννα

Η φύση μου - ολόκληρη - γαληνεύει  στο κοίταγμά σου.

Ξοδεύεται στη ζεστασιά του κορμιού σου, διαλύεται  στην Άνοιξη.

Πλέκεις το μαγιάτικο στεφάνι με υποσχέσεις για την νύχτα 

μα η αγωνία μου ξεσπά

καθώς στην κούνια

ταλανίζεις  τα όνειρα μου.

Ξεχάστηκε -  στο διάβα  του χρόνου - εκείνη η Πρωτομαγιά. 

Τα  χείλη  δεν φανέρωσαν το πάθος.

Κράτησαν… το μυστικό φορτίο της ανάμνησης 

κι ο τρόμος που μας χώρισε,

μίσεψε  σ` άλλες αγκαλιές.

Τώρα κοιτώ τις φωτιές του Άη Γιάννη.