γράφει η Μαρία Βρέντζου
Το πρώτο θεατρικό έργο του Αμερικανού συγγραφέα Έντουαρντ Άλμπη «Η ιστορία του ζωολογικού κήπου» παρουσιάζεται από το θέατρο Ιυττός σε σκηνοθεσία Αντώνη Ντουράκη. Το έργο είναι μονόπρακτο και γράφτηκε το 1958.
Ένα πρωινό Κυριακής στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης, ο Πήτερ, παντρεμένος μεσοαστός με δύο κόρες, υπάλληλος εκδοτικού οίκου, απολαμβάνει τον καλοκαιρινό ήλιο διαβάζοντας το βιβλίο του σε ένα παγκάκι.
Εντελώς απροσδόκητα εισβάλλει στο σκηνικό ο Τζέρρυ, σαραντάρης, σχεδόν στην ίδια ηλικία με τον Πήτερ, που θέλει απεγνωσμένα να πιάσει συζήτηση με τον τελευταίο. Και μόνο από το ντύσιμο των δύο ηθοποιών, ο Γιάννης Λιόκαλος στο ρόλο του Πήτερ και ο Αντώνης Ντουράκης στο ρόλο του Τζέρρυ, συμπεραίνεται η κοινωνική ανισότητα ανάμεσα στους δύο ήρωες. Ο πρώτος φοράει περιποιημένο κουστούμι με γυαλιά, ο δεύτερος είναι ατημέλητος, σε μια πιο μποέμ εκδοχή. Σύντομα μαθαίνουμε πως ο Τζέρρυ είναι ένοικος ενός γελοία μικρού δωματίου μιας σιχαμερής πανσιόν, συγκάτοικος με κάθε είδους ηττημένους του αμερικάνικου ονείρου. Από μία άποψη o Τζέρρυ ενσαρκώνει μια παράλογη και ακατανόητη πραγματικότητα στην τακτοποιημένη, βαρετά ήσυχη και προβλέψιμη ζωή του Πήτερ.
Όμως σταδιακά ο θεατής συνειδητοποιεί ότι το μεγάλο πρόβλημα του Τζέρρυ δεν είναι άλλο από την μοναξιά, μια μοναξιά που μοιάζει να μην την έχει επιλέξει ο ίδιος αλλά να την υπομένει αναγκαστικά, άραγε εξαιτίας μιας κακής οικογενειακής προϊστορίας, κοινωνικοοικονομικών αδιεξόδων ή ακόμη και κακών επιλογών; Αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία γιατί σύντομα κεντρικό θέμα του θεατρικού έργου γίνεται η ανάγκη επαφής, κατανόησης και επικοινωνίας που έχει ο άνθρωπος με τον συνάνθρωπό του. Βαθιά υπαρξιακό ζήτημα το να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη, ξέρουμε όμως τον τρόπο; Η καλοσύνη, ακόμη και η άτσαλη αγριότητα μπορεί να μην είναι τίποτ’ άλλο παρά διαφορετικοί τρόποι προσέγγισης στην απομόνωσή μας, μια εσωτερική προσπάθεια να συναντηθούμε με τον άλλο. Παρ’ όλα αυτά, γιατί τόσες φορές αποτυγχάνουμε; Το τέλος του έργου δεν είναι αισιόδοξο, είναι σκληρά ρεαλιστικό όπως η ίδια η ζωή. Και οι δύο ήρωες καταστρέφονται. Ίσως ο ένας καταφέρνει να μάθει κάτι τελικά. Ίσως πάλι όχι.
Απολαυστικό το παίξιμο των δύο ηθοποιών που ακόμα και σε στιγμές μεγάλης έντασης απέφυγαν την παγίδα του εύκολου εντυπωσιασμού μέσα από την υπερβολή. Η μεταξύ τους επικοινωνία, καθ’ όλα φυσική, βοηθούσε το κείμενο να ρέει, εκφράζοντας μια μεγάλη γκάμα συναισθημάτων, από επιφυλακτικότητα, περιέργεια και φιλικότητα μέχρι επιθετικότητα, εχθρότητα και θυμό. Μέσα από την ερμηνεία του Αντώνη Ντουράκη μπορούσε να συλλάβει κανείς τον εσωτερικό χαμό του Τζέρρυ ενώ το παίξιμο του Γιάννη Λιόκαλου παρέπεμπε ευθέως στο αυτάρεσκο βόλεμα του Πήτερ. Εξαιρετική η σωματική εκφραστικότητα των δύο ηθοποιών, ειδικά σε σημεία κορύφωσης του έργου, οπού πραγματικά δεν χρειαζόταν να ειπωθεί τίποτα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης ακούγονταν διακριτικά ήχοι από τη ζωή μιας πολύβουης μητρόπολης όπως η Νέα Υόρκη, πράγμα που έδενε όμορφα με τον θεατρικό λόγο. Το σκηνικό ιδιαίτερα απλό, δύο παγκάκια κι ένα πόστερ στο βάθος με ουρανοξύστες, στάθηκε ικανό να δημιουργήσει το σωστό περιβάλλον. Είναι η πρώτη φορά όπου το γνωστό πια σε όλους μας «σπίτι» δεν λειτουργεί ολόκληρο ως σκηνή αλλά έχει διαμορφωθεί προκαθορισμένος χώρος μέσα στον οποίο κινούνται οι ηθοποιοί.
Μια διαχρονικά επίκαιρη παράσταση, με την οποία μπορεί να ταυτιστεί ο θεατής και ν’ ανακαλύψει παθογένειες, πληγές και τραύματα του σύγχρονου ανθρώπου.
Η Μαρία Βρέντζου είναι δικηγόρος
πηγή: εφημερίδα Η ΠΑΤΡΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου