Με αφορμή την εγγραφή του φίλου Ορέστη, ανέσυρα ένα παλιότερο μου κείμενο...
'' Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μοιάζουν μ` εκείνα τα θαλασσοπούλια τα οποία,
όπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα σου, τα βλέπεις διαρκώς μπροστά σου,
μια στ` αριστερά του καραβιού, μια στα δεξιά, κι όποια ρότα κι αν πάρεις,
αυτά ξαναγυρίζουν, πλανάροντας και κρώζοντας,
κι αν εξαφανιστούν κάποια στιγμή,
αυτό θα οφείλεται είτε στο ότι βρέθηκες σε άλλο ωκεανό
είτε γιατί τα έδιωξαν κάποια άλλα πλάσματα,
πιο λαίμαργα, πιο μαχητικά, που τα `φεραν άλλοι καιροί.''
ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΣΑΛΒΕΝ[1]
Ένας ωκεανός το κάθε σήμερα. Απέραντος, γαλάζιος, ανοικτός. Εκείνη ή η άλλη ρότα; Το ερώτημα αποδεικνύεται πλαστό. Το πρόβλημα είναι τα θαλασσοπούλια ...όχι τα αρπαχτικά, οι καρχαρίες, ούτε τα πειρατικά. Τα θαλασσοπούλια. Γίνονται αόρατα στην άπνοια και στη γαλήνη, ''χάνονται'' στα κύματα, ξεπροβάλουν και εδραιώνουν την ύπαρξη τους με τον άνεμο. Λοιδορούν το καράβι. Επιδεικνύουν τη δυνατότητα να γέρνουν, να ελίσσονται σε κάθε φύσημα, σε όλες τις αλλαγές του καιρού. Το μικροσκοπικό, το ασήμαντο σώμα τους στροβιλίζεται στην ορμή, τη δύναμη του ανέμου. Στην ύφεση λουφάζουν, το κεφάλι ελαφρώς σκυμμένο, τα φτερά κλειστά, εξετάζουν τις νέες συνθήκες, οι σειρήνες τους εκτείνονται μέχρι τον επόμενο, αφελή καπετάνιο.
Το ταξίδι απαιτεί προετοιμασίες. Και γνώση. Όχι για τον καιρό, ας μεταβάλλεται. Δεν ενοχλεί μια ειδυλλιακή εικόνα, του πολύχρωμου τόξου μετά την καταιγίδα. Ούτε για τον καπετάνιο. Για τους συνταξιδιώτες οφείλεις να γνωρίζεις. Και για το καράβι. Ιδιαίτερα για το κατάστρωμα: τις θέσεις ίσια στην κίνηση του ανέμου. Με τα θαλασσοπούλια δεν μπορείς να αναμετρηθείς, κινούνται με τον άνεμο. Μα πρέπει να τα ακολουθείς στην διάρκεια του ταξιδιού. Να παρατηρείς την κίνηση τους. Να καταγράφεις προσεχτικά, τα πάντα. Με επιστημονική ακρίβεια το γένος και το είδος των λαίμαργων εχθρών τους.
Διότι, δεν υπάρχει άλλος ωκεανός.
[1]ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ του ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΣΑΛΒΕΝ, εκδόσεις ΠΟΛΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου