Ο Β. Ζεβελάκης γράφει για τον Μάνο Λουκάκη -μικρό αφιέρωμα

ΠΟΙΗΤΙΚΌ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ 2016 

Οι επιλογές μου - δεν ήρθε ακόμη η ώρα να γράψω - οδηγούν τα βήματά μου στη γενέθλια γειτονιά. Το παλιό αρχοντικό κατεδαφίζεται. Θυμάμαι τα παιδικά παιγνίδια - και το ξύλο που έφαγα - ξεχνάω τις απώλειες;  Αδυνατώ να βάλω όρια στη μνήμη. Επανέρχονται στο σήμερα του μυαλού ήχοι, αρώματα και πρόσωπα. Τον θυμάμαι πάντοτε στο καφενείο του κ. Λάμπρου. Τον γνώρισα μέσα από την ποίησή του. Επαρκής δικαιολογία τα χρόνια που μας χώριζαν... Ο θάνατος τον βρήκε στην Αθήνα. Η μικρή πόλη του Αγίου Νικολάου - τόπος γενέθλιος του ποιητή - τον έκλαψε και τον κήδεψε... Τελευταία πράξη και μια υπόσχεση ανεκπλήρωτη: "Ακόμα δεν εμύρισε/ Ροδάκινο και περγαμόντο/ Η ποίησή μου./"[1]

Οι φίλοι του, στο Ηράκλειο, τον αναζητούν. Επισκέφτονται τα μέρη που σύχναζε. Προσπαθούν να επαναφέρουν στιγμές και στιγμιότυπα. Τους είδε δακρυσμένους. Συνόδεψαν τον ποιητή στην έξοδό του.

Εκείνος, στάθηκε για μια στιγμή,  ταραγμένος και λυπημένος. Θέλησε να κάμει μια βόλτα στα βήματά του... Αντάλλαξαμε με μια καλημέρα και μια από τις φράσεις της περίστασης: "Να είμαστε καλά, να τον θυμόμαστε"... Και να τον διαβάζουμε! Έφυγε και έγραψε. Ένα κείμενο για τον Μάνο Λουκάκη, όχι μια νεκρολογία. Το διάβασα και άφησα ένα σχόλιο. Μου απάντησε με μια έκλπηξη: Το ακύρωσε... Με ιδιόχειρη αφιέρωση μου δώρισε την ποιητική του συλλογή "Επαρχία Τεμένους", μου φανέρωσε έναν ποιητή που αγνοούσα... 

Ο κ. Βασίλης Ζεβελάκης - η φιλία του με τιμά - γράφει στη μνήμη του Μάνου Λουκάκη. Αναζητά τον "ωχρό μελισσοκόμο"...  Αποτυπώνει, ταιριάζει τις λέξεις, την απώλεια. Με μια προτροπή : "Ψάξτε τους ποιητές της γειτονιάς σας, γράψτε τις μπροσούρες και τις προτάσεις σας- ίσως έτσι μπορεί να βρεθεί ένας δρόμος - χωρίς την τέχνη άραγε αξίζει κάποιο αποτέλεσμα;"  Την ακολουθώ: 

ΑΝΘΟΣ[2] 

Πλατιά σανίδα

νέος νεκρός

νερά κινούμενα

πράσινα ξύλα

καλοτάξιδος

ψαλμός νυκτικός κατάσαρκος

ακούγεται ως πέφτει, κοιμήσου

όρκος δεν ανοίγει

ο διπλός αυλός δεν επιστρέφει

θα μείνεις όμορφος

ως ήσουν καλός

σπέρμα θανάτου

Την ακολουθώ... Σε τούτη την πόλη - το δύστροπο Ηράκλειο - συναντάς τους ποιητές. Αρκεί να περπατάς και να αφουγκράζεσαι... Τούτη η συνάντηση θέλει να είναι μια σκηνή από την πόλη. Ένα στιγμιότυπο πυκνής απόλαυσης...

[1]Μάνος Λουκάκης, Χαρτομάντης, εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 2008

[2]Βασίλης Ζεβελάκης, Επαρχία Τεμένους, εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ 1987 

Κατοικούσα τότε στο 664

Κατοικούσα  τότε στο 646.

Φοβόμουν ότι πλησίαζε το τέλος.
Όμως δεν γινόταν τίποτα. Η ημερομηνία πήγαινε πάντα μπροστά.

Το ημερολόγιο έγραφε 4 έκτου του 2016

Σαν σήμερα το 1922 γεννήθηκε ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ...

γράφει ο Μιχάλης Τριανταφυλλίδης


Σαν σήμερα το 1922 γεννήθηκε ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ...

Ξέρετε,  θυμάστε,  κάποιοι.. . εκείνος  που μας έμαθε τι θα πει πολιτική και διαφορετική σκέψη...

εκείνος που εναντιώθηκε στο συντηρητισμό της ίδιας της αριστεράς...αυτός που είπε ότι ούτε και με 51% δεν μπορούμε να κυβερνήσουμε μόνοι μας πρέπει να απαιτούμε τις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις...

Πως δε βγήκαν ακόμη οι ρεμπεσκέδες της δήθεν ανανεωτικής αριστεράς όπως καυχιόνται σαν γύφτικα σκεπάρνια, ότι είναι να μπλέξουν εγκώμια...

Άλλα και οι άλλοι δήθεν κεντροαριστερά όλα, που όλοι προσπαθούν να κρατάνε και λίγη ανανέωση, όπως το τίμιο ξύλο, ή το μαγιόξυλο και να το κάνουν φυλακτό.

Εεεε ρε να μπορούσε να βγει από  μια γωνιά,  με το φραγγέλιο στο χέρι και να τους πάρει ο διάολος και να τους σηκώσει, όλους μαζί αγκαλιά.

Κατοικούσα τότε...XV

Κατοικούσα τότε...XV

Κατοικούσα τότε...σε μια υπολανθάνουσα Εστία. Σε μια φωτιά.

Κάθε φορά, που προσπαθούσαν να σβήσουν την φωτιά, η μικρή Σοφία έπαιρνε την Καλοσύνη, ο μικρός τυφλός αγκάλιαζε την μητέρα -που είχε πεθάνει χρόνια- και εγώ, που δεν ήξερα τίποτα τριβόμουν στην καλοσύνη και την μητέρα. Διεκδικώντας την ελπίδα.

Κρίμα, που τότε δεν γνώριζα πολλά ούτε και για την ελπίδα. 

Το ημερολόγιο έγραφε 24.05.2016

Τα δεύτερα, δικά μου! - 22.05.2016 -

Κλείνει η παρένθεση.

Ανοίγει τις μικρές φτερούγες του

πάνω απ` το πέλαγος.

Με μια κρυφή πληγή

στην λευκή κοιλιά του. [ Δ. Αργυράκης ]

υγ. διαβάζουμε πάντα την Μαργαρίτα

Α. ΣΤΕΓΟΣ [22.05.2016]

Ιταλία: «Έφυγε» ο ιστορικός ηγέτης του ριζοσπαστικού κόμματος Μάρκο Πανέλα

Όσοι μεγαλώσαμε κάτω από τη στέγη του PGI πάντα είχαμε στραμμένο το ένα αυτί  στον  Μάρκο Πανέλα...

Σε ηλικία 86 ετών, έφυγε από την ζωή, νικημένος από τον καρκίνο, ο ιστορικός ηγέτης του ιταλικού ριζοσπαστικού κόμματος, Μάρκο Πανέλα.

Νοσηλευόταν σε νοσοκομείο της Ρώμης.

Στην μακρά πολιτική του καριέρα υπήρξε υπερασπιστής των πολιτικών δικαιωμάτων και ένας από τους πρώτους οραματιστές της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Επί δεκαετίες αγωνίστηκε για την προώθηση επαναστατικών αλλαγών στην συντηρητική ιταλική κοινωνία.

Μάνος Λουκάκης Προτού Χαράξει - Μικρό Αφιέρωμα -

Ποιητικό ανθολόγιο 2016

ΠΡΟΤΟΥ ΧΑΡΑΞΕΙ

Άλλο δε σάλεψε

Το σύρμα στο μπαλκόνι απ` τον αέρα

Πίσω απ` το τζάμι σκύβεις πάλι,

Όλες τις φράσεις

Τις αρμόζει πρόωρη συγγνώμη,

Και μια ανεπιθύμητη στιγμή ηλιοφάνειας

Στην κάτω αριστερή γωνιά

Του κρεβατιού.


ΜΑΝΟΣ ΛΟΥΚΑΚΗΣ: Χαρτομάντης , εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ ,  ΑΘΗΝΑ 2008

Κατερίνα Τοράκη: Μάνος Λουκάκης (1951-2011) "... ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος πάνω στης γης ετούτη...".

"... ουλή σημασίας τηλαυγής ..."

Μάνος Λουκάκης (1951-2011)

"... ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος πάνω στη γης ετούτη..."

- Μικρό αφιέρωμα -

Τον γνώρισα στη δεκαετία του `70, στον Οδηγητή, με τα αστεία του και τις σοβαρές αναλύσεις του. 

Τον ξαναβρήκα μέσα από τα γραφτά του τα ποιητικά και χάρηκα που τον είχα γνωρίσει και από κοντά κάποτε.

Και ρίγησα φέτος όταν διάβασα τα Επιλεγόμενά του στην έκδοση για τη Σπιναλόγκα των εκδόσεων Καστανιώτη με τα δύο κείμενα των Θέμου Κορνάρου και Γαλάτειας Καζαντζάκη.

Ξεκινά με το απόσπασμα από το Λευιτικόν (ΙΓ', 1-2): "Και ελάλησε Κύριος προς Μωυσήν και Ααρών λέγων · ανθρώπω εάν τινι γένηται εν δέρματι χρωτός αυτού αφή λέπρας..." Και αναλύοντας το  κείμενο αυτό, το αντιστρέφει και εγκαθιστά όπως λέει "... μια νέα, ισχυρή και πρωτότυπη, πολυσημότερη, βαθύτερη, δική μου, σχεδόν απολύτως σύγχρονη, νοηματική ολότητα..." 

Και μιλά για για τους Απέναντι, για τον πατέρα του το γιατρό, για τον Έρωτα, για το νησάκι - Μακρύ Αγκάθι και για τον Τόπο, όπως τον νιώθει εκείνος, δεμένο με το Χρόνο και τον Πόνο, όχι διατηρητέο, όχι ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους όπως το θέλουν πολλοί. 

Και όταν άκουσα, πριν λίγες μέρες που πήγα κι εγώ εκδρομή στη Σπιναλόγκα, όπως τόσοι και τόσοι, με το σύλλογο γυναικών του χωριού, ένα παιδί, μόλις αντίκρυσε το νησί από το καίκι που πλησιάζαμε να αναφωνεί  "Τι ωραία!" και όταν φτάσαμε ένα άλλο είπε "είναι ωραιότερο από κοντά!", θυμήθηκα ξανά το κείμενο του Λουκάκη που καταγγέλλει: "... Δίχως ούτε τόσο να τους περάσει από το μυαλουδάκι τους ότι, δόξα τω Θεώ, η πραγματική ομορφιά του Τόπου (οποιουδήποτε τόπου) κάθε άλλο παρά ζημιώνεται από την ολοκληρωτική, απαιτητική, καταβροχθιστική και ανένδοτη λειτουργία της Μνήμης που είναι Μνήμη. Μνήμη και όχι, ξαναλέω, καρικατούρα γραφικο"ιστορικούλικων πληροφοριών ή κουραστικών και αφιλοσόφητων οικολογολαγνειών."

Ο Μάνος Λουκάκης, αναπαύεται τώρα στον Τόπο του τον Άγιο Νικόλαο. Το κείμενό του το διάβασα και το ξαναδιάβασα, το διέδωσα, το κουβέντιασα και ένιωθα την ανάγκη να τον βρω να του πω ότι ήταν από τα ωραιότερα κείμενα που έχω διαβάσει.  

"Και ξανοίγουμε τότε, στο βάθος το Απέναντι. Τον στάζοντα  Τόπο. Υπέροχα ξεκομμένο, υπέροχα αποκαλυπτικό, υπέροχα άδειο και υπέροχα συνειδητό. Όπως ο Χρόνος με κεφαλαίο, όπως η Μνήμη με κεφαλαίο και όπως το Φως - όταν τολμά και μένει, στις γονιμότερες ώρες του, σκοτεινό και ανυποχώρητο".

της καλής φίλης Κ. Κουράκη, από το ιστολόγιο Καγκουρώ

Μάνος Λουκάκης Ρυθμολογία - Μικρό αφιέρωμα -

ποιητικό ανθολόγιο 2016

ΡΥΘΜΟΛΟΓΙΑ

Πληθαίνουν οι κουρτίνες

Στα παράθυρα,

Όστρια κάτω από τα μπαλκόνια σας

Καθυστερώ,

Και μονοπάτι αντίκρυ ανοίγομαι,

Μετρονομώ το αδύνατο,

Όμως όλο πληθαίνουν οι κουρτίνες

Στα παράθυρα,

Μ` αυτό το πρωινό το χρώμα της χολής,

Ακόμα δεν εμύρισε

Ροδάκινο και περγαμόντο

Η ποίησή μου.


Μάνος Λουκάκης 1951-2011: Χαρτομάντης, εκδόσεις Καστανιώτη

ΜΑΝΟΣ ΛΟΥΚΑΚΗΣ «Παλάμη ωχρού μελισσοκόμου» -μικρό αφιέρωμα-

 «Οι θάνατοι

Στων ματιών μας τις κόρες ασύλητοι αλλά/ 

Ποιες λέξεις θα ημερώσουν/ 

Τα Σάββατα;» 

«Το πεπρωμένο των κυμάτων της».

«Η γη/ Ξενοδοχεί/ Τις λέξεις». Μ' αυτό το τρίστιχο, ένα τέλειας οικονομίας χαϊκού, επιλέγουμε, σκόπιμα, να αρχίσουμε την αναφορά μας στην τελευταία ποιητική συλλογή του Μάνου Λουκάκη με τίτλο «Παλάμη ωχρού μελισσοκόμου». Σκόπιμα, επίσης, παραφράζουμε το τρίστιχο ως εξής: «Η ποίηση/ Ξενοδοχεί/ Τις λέξεις», για να υπογραμμίσουμε το μεγάλο, σχεδόν γενικευμένο πρόβλημα της σημερινής ελληνικής ποιητικής γραφής. Το πρόβλημα ότι η ποίηση, πρώτη από όλες τις μορφές λογοτεχνικής γραφής, θα έπρεπε να «στεγάζει» τις λέξεις που όχι μόνο να περιέχουν αληθινό και ουσιώδες «διανοητικό νόημα» (όπως επισήμανε σε βαρύνουσας σημασίας επιφυλλίδα του ο Νάσος Βαγενάς, με τίτλο «Η κρίση του ποιητικού λόγου» - «Βήμα» 14/1/2001), αλλά και να «παραδίδει» αυτό το νόημα κατανοητό από τον αναγνώστη της ποίησης.

Επειδή ο Μ. Λουκάκης είναι ένας αληθινά προοδευτικός, στοχαστικός, αβόλευτος... άνθρωπος και δημιουργός, μπορεί αλλά και οφείλει, λόγω των ιδιοτήτων του (φιλόλογος, ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας), να «αφουγκραστεί» τον προβληματισμό αυτού του σημειώματος για το πού βαδίζει η ποίησή μας. Για το αν υπηρετεί το αισθητικό, αλλά κυρίως κοινωνικό χρέος της, σήμερα. Εποχή «γενικότερης κρίσης και ιδιάζουσας σύγχυσης αξιών», όπως σωστά υπογραμμίζει ο Ν. Βαγενάς. Ο καθηγητής της Θεωρίας και Κριτικής της Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ποιητής, επισημαίνει μεταξύ άλλων ότι «η σημερινή κρίση του στίχου είναι οξύτερη στην ελληνική ποίηση, όπου η κυριαρχία του ελεύθερου στίχου υπήρξε ολοκληρωτική». Κρίση, «που προκαλείται από την ανεξέλεγκτη χρήση του ελεύθερου στίχου και από τις θλιβερές επιπτώσεις σε αυτήν του μεταμοντερνισμού».

Οι επισημάνσεις του Ν. Βαγενά παρέχουν μια «βάση» παρατήρησης των ποιητικών διανοητικών νοημάτων του Μ. Λουκάκη. Διανοητικά νοήματα, τα οποία σε αρκετά ποιήματα της συλλογής περιέχουν ουσία, αισθαντικότητα, αισθητική πληρότητα, ποιητική προσωδία και επιπλέον είναι κατανοητά. Αλλού όμως, το δυσνόητο των λέξεων, η αδύναμη ποιητική προσωδία, ο κρυμμένος ή θολός συμβολισμός (λέξεων, στίχων, θέματος, «μυθοπλασίας»), καθιστούν νοηματικά δυσπρόσιτα ορισμένα ποιήματα. Τότε, ο υπομονετικός αναγνώστης που διαισθάνεται κάτι να κυλά κάτω από τις λέξεις, χρειάζεται να διαβάσει ξανά και ξανά, λέξη λέξη στίχο στίχο για να βρει τη «φλέβα» του νοήματος. Γεννάται, όμως, το ερώτημα: Τι είναι ή πρέπει να είναι και να νοείται ως ποίηση; Ενα ακατανόητο, μη προσλήψιμο από όλους λογοτεχνικό είδος; Αφορά ολίγους επαΐοντες; Δεν πρέπει να είναι έκφραση κοινωνικοποίησης του ανθρώπου, αλλά εγωτισμού, αυτιστικού αυτοεγκλεισμού του ποιητή σε προσπελάσιμα μόνον από αυτόν διανοητικά, θεματολογικά και μορφοπλαστικά «τείχη»;

Στη συλλογή του Μ. Λουκάκη συναντάται, ευτυχώς συχνότατα, η αληθινή, γεμάτη διανοητικά νοήματα, λυρική ποίηση. Ποίηση συλλογικών αισθημάτων, βιωμάτων, πόνων, παθών, πόθων, αξιών. Ποίηση, για την οποία «διψά» ο καιρός μας και με την οποία, σαν να 'ναι άλλος «Ορέστης», μπορεί, αύριο, να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση...

Από αυτήν επιλέγουμε ορισμένους χαρακτηριστικούς στίχους: 

«Δεν μπορώ σ' ετούτο το παρόν μου μητέρα/ Ν' αλησμονήσω τη νύχτα που περπάτησες δίπλα μου» («Σκιές των δέντρων στους μπλάβους σοβάδες»).

«Ο ήλιος στριφώνει/ Τα τρύπια πελάγη μας/ Με τ' ανθισμένα σπλάχνα νεκρών/ Και τους βοστρύχους ανάστατους/ Των ποιητών/ Να λάμπουν./ Ομως στο νότο/ ξημερώνει φαντάσματα /Λένε» («Το τρανζίστορ»).

«Ακούς των νταμαριών το βρόντο μου λες/ Τον μεταφράζεις χαλίκι χαλίκι στο στέρνο, Τόσος καημός πουθενά δε θα πάει/» («Τόσος καημός πουθενά δε θα πάει»).

«Οι θάνατοι/Στων ματιών μας τις κόρες ασύλητοι αλλά/ Ποιες λέξεις θα ημερώσουν/ Τα Σάββατα;» («Το πεπρωμένο των κυμάτων της»).

«Μισάνοιξε/ Να δει τ' αμπέλια,/ Να δει την άνοιξη/ Λοξά/ Η δικαιοσύνη,/(...) «Το νόημα/ όλων των σωμάτων/ Σπαρταράει/ Σε μια παλάμη», «Μισή σταλιά νερό/ Στη στέρνα/ Πες πως έσταξε,/ Πάει τελέσαν,/ Το δάκρυ τ' αρχαγγέλου/ Πες πως έσταξε (...)» («Καντάτα ενός Ορέστη»).

Α. Ε.

Σελιδοδείκτης - 10.05.2016-

Σελιδοδείκτης

ΜΑΝΟΣ ΛΟΥΚΑΚΗΣ 

ΧΑΡΤΟΜΑΝΤΗΣ

εκδόσεις  Καστανιώτης 

Αθήνα 2008

γράφει ο Νίκος Σιδέρης 

ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΚΑΙ ΠΕΝΘΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ

Την ποίηση του Μάνου Λουκάκη τη γνωρίζω. Η συλλογή «Χαρτομάντης» είναι σπονδυλωτή. Τα μέρη ΙΙ και ΙΙΙ μου φάνηκαν οικεία. Το μέρος Ι («Πολύ το άσπρο το λιλά το ροζ / Λιγότερη η ώχρα»), ωστόσο, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Θεωρώντας ότι τα μέρη ΙΙ (μικρού μεγέθους ποιήματα) και ΙΙΙ (εκτενής «σουΐτα») πλαισιώνουν και υποστηρίζουν το Ι, θα περιοριστώ σ’ αυτό.

Η μορφή, ένα ευαίσθητο κατόρθωμα της τέχνης, ισορροπεί πάνω από δυο αβύσσους: Μπαρόκ ρητορεία και θρυμματισμός της αίσθησης. Το καταφέρνει με την ενότητα τόνου και ύφους, την αρχιτεκτονημένη συναρμογή των μερών, και κύρια μέσω του «κόκκινου νήματος» που διαπερνά τον σωρείτη εικόνων, αισθήσεων και στοχασμών του όλου. «Κόκκινο νήμα», συνεκτικός ιστός, που απαρτίζεται από παραλλαγές σ’ ένα βαθύ ερώτημα: Πως επιστρέφει το παν; Ή, αλλιώς: Τι μπορεί να περιμένει ένας άνθρωπος όταν νοσταλγεί μια αίσθηση πληρότητας, ίσως χαμένη για πάντα; «Ξέρω / Θα λες φιλοσοφώ» σχετικά με «τα πράγματα της ανθρωπότητας» (σελ. 18): Ο ποιητής έχει επίγνωση και των επισφαλειών του εγχειρήματός του. Ωστόσο, τολμά. Και καταφέρνει να διαβεί στην αντίπερη όχθη των φαντασμάτων, κρατημένος από μια ποιητική κατασκευή: Ένα μοτίβο συναρθρώνει τα μέρη και την αίσθηση του όλου. Το μοτίβο είναι η επιστροφή του παντός κατά τμήματα.  Οκτώ παραλλαγές πάνω σ’ αυτό είναι η σπονδυλική στήλη του ποιήματος.

Πέθανε ο ποιητής Μάνος Λουκάκης -Μικρό αφιέρωμα-

Πέθανε τα ξημερώματα της Δευτέρας 9 Μαΐου ο φιλόλογος, ποιητής και κριτικός λογοτεχνίας Μάνος Λουκάκης, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο. Γεννημένος στον Αγιο Νικόλαο της Κρήτης το 1951, μεγάλωσε με κρητικές μαντινάδες και ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει φιλολογία από έρωτα προς την ποίηση, όπως έλεγε, γιατί ήθελε να γνωρίσει καλά την αρχαία, τη βυζαντινή και τη νεότερη παράδοσή μας. Εργάστηκε ως κλασικός φιλόλογος στην ιδιωτική μέση εκπαίδευση στο Ηράκλειο και στην Αθήνα για 25 χρόνια και παράλληλα άσκησε κριτική βιβλίου στο Βήμα, στο περιοδικό Μετρό και σε άλλα έντυπα.

Οι 3 ξεχασμένοι της Μarfin

Οι 3 ξεχασμένοι της Μarfin

Άρθρο του Γιώργου Δημακόπουλου στην athensvoise.gr

Εάν η Ελλάδα το 2010 δεν χρεοκόπησε στη δραχμή και δεν έγινε Αργεντινή δεν το οφείλει μόνο στην τότε κυβέρνηση και τους πολίτες, κατά κύριο λόγο το οφείλει σε 3 πολίτες που πλήρωσαν με τη ζωή τους την έξαρση της βίας. Στις 5 Μαΐου, 6 χρόνια πριν, στην πρώτη κορύφωση της αντιμνημονιακής υστερίας, όταν η υπογραφή του μνημονίου σήμανε την ευκαιρία για την επανάληψη σε παρωδία του κινήματος του «Δεκέμβρη του ’08» αλλά με πρωταγωνιστές αυτή τη φορά νεοναζί, αριστεριστές, παραστρατιωτικούς, δεξιούς υπερπατριώτες, συνδικάλες, επαγγελματίες επαναστάτες, κλεφτρόνια και μπαχαλάκια. Ένα περίεργο αμάλγαμα αυτόνομων ομάδων που βρήκε την ευκαιρία να κάνει παιχνίδι σε βάρος των πολιτών, κρυμμένο ανάμεσα στους μπερδεμένους πολίτες. Ένα κράμα από «αγωνισταράδες» που αν τους έβαζες όλους μαζί σε ένα γήπεδο θα πλακώνονταν μεταξύ τους, μέχρι να μη μείνει κανένας ζωντανός, γιατί για αυτούς οι εχθροί είναι όλοι οι υπόλοιποι. Τις επόμενες ημέρες, μετά το σοκ της βίας και των 3 νεκρών από τα χέρια των αγωνισταράδων, οι διαδηλώσεις έγιναν περισσότερο ειρηνικές, περισσότερο βουβές, οι πολίτες έμειναν μετέωροι ανάμεσα στη βία και την αλήθεια της χρεοκοπίας, ξεχώρισαν από το πλήθος της βίας, και οι περισσότεροι επέλεξαν και πάλι την ειρήνη, τον καθημερινό αγώνα για το σύνολο της κοινωνίας των πολιτών και τον ορθολογισμό. Από τους 8 εργαζόμενους στην τράπεζα οι 5 σώθηκαν, αλλά οι 3 εγκλωβίστηκαν στο κτίριο και πέθαναν από ασφυξία από τον εμπρησμό του χώρου εργασίας τους.